A Haunting In Venice

Στη Βενετία του 1947, λίγο μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Βέλγος ντετέκτιβ Hercules Poirot (Kenneth Branagh) έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση και ζει αυτοεξόριστος καλλιεργώντας τα λουλούδια του κι απορρίπτοντας προτάσεις για να αναλάβει υποθέσεις. Κατόπιν προτροπής της φίλης του Ariadne Oliver (Tina Fey), δέχεται απρόθυμα να παρακολουθήσει μια πνευματιστική σεάνς της Κυρίας Reynolds (Michelle Yeoh). Όταν όμως η κυρία Reynolds θα βρεθεί άγρια δολοφονημένη το ίδιο βράδυ, ο ντετέκτιβ θα κρατήσει όλους τους καλεσμένους στην έπαυλη μέχρι να εξιχνιάσει την υπόθεση και να εντοπίσει τον ένοχο του εγκλήματος.

Μαζί με τον Stephen King, η Agatha Christie είναι πιθανότατα η περισσότερο διασκευασμένη για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση συγγραφέας της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Οι δύο βασικοί χαρακτήρες της, ο Βέλγος ντετέκτιβ Hercules Poirot και η Miss Marple, έχουν γνωρίσει πολυάριθμες ενσαρκώσεις σε μικρή και μεγάλη οθόνη, ενώ και μυθιστορήματα της Christie χωρίς έναν από τους δύο χαρακτήρες έχουν επίσης διασκευαστεί επιτυχημένα. Εκείνος που αποπειράθηκε πιο πρόσφατα να μας δώσει τη δική του εκδοχή του Hercules Poirot, σκηνοθετώντας και πρωταγωνιστώντας, είναι ο Kenneth Branagh. Η αρχή έγινε με το «Murder on the Orient Express» το 2017 και ο Branagh συνέχισε με το «Death on the Nile» το 2022, σε δύο αδύναμες μεταφορές που ωχριούν μπροστά στις αντίστοιχες της δεκαετίας του 1970. Και να που η τρίτη φορά που ο Branagh διασκευάζει Christie και φορά το διασημότερο ίσως μουστάκι της μεγάλης οθόνης μετά από αυτό του Charlie Chaplin, το αποτέλεσμα είναι αισθητά ανώτερο των προηγούμενων μεταφορών του.

Το «A Haunting in Venice», βασισμένο σε ένα από τα τελευταία μυθιστορήματα της Christie με τίτλο "Halloween Party" (1969) αντλεί σε μεγάλο βαθμό τη γοητεία του από το γεγονός ότι "παντρεύει" τις συμβάσεις του whodunit θρίλερ με αυτές της ταινίας τρόμου, ισορροπώντας ανάμεσα στα δύο είδη ακριβώς όπως ο ήρωάς του ισορροπεί ανάμεσα στην άφθαστη ικανότητά του να επιλύει μυστήρια βασισμένος στη λογική του και τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή του και σε γεγονότα που, προς στιγμή τουλάχιστον, φαίνεται να ξεπερνούν την όποια λογική εξήγηση και να ανήκουν στη σφαίρα του υπερφυσικού. Αυτό ακριβώς είναι και το βασικό θέμα της ίδιας της ταινίας: κατά πόσο η λογική επαρκεί ώστε να εξηγήσει τα πάντα σε έναν κόσμο που μοιάζει να έχει αφήσει προ πολλού πίσω του την ηθική και τον κώδικα αξιών που εκπροσωπούσαν άνθρωποι σαν τον Poirot. Δεν είναι τυχαίο που, στην αρχή του φιλμ, ο Poirot έχει αποσυρθεί και καλλιεργεί λουλούδια, ούτε που το φινάλε αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο παρέμβασης του υπερφυσικού στοιχείου και "εκδίκησης των νεκρών". Η ταινία συνδέει σε αρκετά σημεία την πλοκή με την ιστορική συγκυρία, αποκαλύπτοντας το δεύτερο αυτό, εξίσου σημαντικό, θέμα της.

Ο Branagh αυτήν τη φορά εμφανίζεται πολύ πιο εγκρατής σκηνοθετικά σε σχέση με τις δύο προηγούμενες απόπειρές του. Καταφέρνει να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τη σκηνογραφική δουλειά που είναι έκτακτη, αντλεί σασπένς από τη γεωγραφία του χώρου και δεν επενδύει παρά ελάχιστες φορές στα jump scares. Ο σκηνοθέτης πειραματίζεται και με τους ευρυγώνιους φακούς σε συγκεκριμένα σημεία της ταινίας, χωρίς ωστόσο να δίνει την εντύπωση ότι υπερ-σκηνοθετεί κάθε στιγμή του έργου, όπως συνέβαινε με τα δύο προηγούμενα φιλμ.

Σίγουρα, το «A Haunting in Venice» δεν πρωτοτυπεί σε σχέση με τις συμβάσεις της ταινίας μυστηρίου. Ο Poirot θα ανακρίνει έναν προς έναν όλους τους υπόπτους, στο τέλος θα τους μαζέψει όλους σε μια αίθουσα και θα αποκαλύψει τον ένοχο, ενώ μετά από την αποκάλυψη θα φροντίσει ώστε οι αθώοι να πάρουν αυτό που τους αξίζει και οι ένοχοι να τιμωρηθούν. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι, όταν αυτή η φόρμουλα εφαρμόζεται σωστά, μπορεί να δώσει μια άκρως ψυχαγωγική ταινία και αυτό συμβαίνει εδώ. Ένα εξαιρετικό καστ, που περιλαμβάνει, εκτός από τον ίδιο τον Branagh στο ρόλο του Poirot, την προσφάτως βραβευμένη με Όσκαρ για το «Everything Everywhere All at Once» Michelle Yeoh, την Anabelle Wallis του τηλεοπτικού "Peaky Blinders", τον Jamie Dornan στη δεύτερη συνεργασία του με τον Branagh μετά το αυτοβιογραφικό «Belfast» (2021) και αρκετούς ακόμη, μια πρώτης τάξεως δουλειά από το τεχνικό επιτελείο της ταινίας και μια επαρκέστατη σκηνοθετική προσέγγιση έχουν σαν αποτέλεσμα την μακράν καλύτερη διασκευή Christie από τον Kenneth Branagh.

Οι λάτρεις του whodunit, που μάλλον θα απογοητεύτηκαν από τα «Murder on the Orient Express» και «Death on the Nile», μπορούν να προσέλθουν άφοβα στο «A Haunting in Venice», δίχως να προσδοκούν ότι θα αισθανθούν κάτι ανάλογο. Ο Branagh τολμά να δοκιμάσει κάτι ελαφρώς διαφορετικό, σκηνοθετεί αποτελεσματικά, έχει ένα καλό επιτελείο ηθοποιών στη διάθεσή του και αξιοποιεί όπως πρέπει το σκηνικό του - στοιχειωμένου; - σπιτιού, οδηγώντας την ταινία του προς μια λύση που ίσως θα θέλαμε να είναι λιγάκι πιο εντυπωσιακή, έστω κι έτσι όμως είναι ικανοποιητική. Αν υπάρξει τέταρτη μεταφορά βιβλίου της Christie από τον σκηνοθέτη, μακάρι να είναι σαν το «A Haunting in Venice».

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 14-09-2023  |  Διανομή: Feelgood Entertainment  |  Επίσημο Site