Barbie

Στην Barbieland, όλες οι Barbie ζουν ευτυχισμένες και όλοι οι Ken βρίσκονται εκεί για να ικανοποιούν κάθε ανάγκη τους. Ένα πρωί, ωστόσο, μια Barbie (Margot Robbie) θα ξυπνήσει γεμάτη υπαρξιακό άγχος και σκέψεις πάνω στο θάνατο. Μαζί με τον Ken της (Ryan Gosling), θα ταξιδέψει ως τον πραγματικό κόσμο, με σκοπό να βρει απαντήσεις. Εκεί, θα μπει στο στόχαστρο των αφεντικών της εταιρείας κατασκευής παιχνιδιών Mattel, που θέλουν να την επιστρέψουν στο κουτί της, ενώ ο Ken θα ανακαλύψει πως στον πραγματικό κόσμο κουμάντο κάνουν οι άνδρες κι αποφασίζει να μεταφέρει αυτόν τον τρόπο ζωής και στην Barbieland, όπου θα ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος.

Η «Barbie» είναι σημάδι των καιρών μας, είτε αυτό είναι καλό είτε όχι - πρόκειται μάλλον για θέμα οπτικής. Μια ταινία που εξαρχής διαφημίστηκε ως μια πιο "ώριμη" και "ειρωνική" ματιά στη γνωστή κούκλα της Mattel, με τη σκηνοθετική υπογραφή της αποδεδειγμένα αξιοπρόσεκτης Greta Gerwig («Ladybird», «Little Women»), η οποία συν - υπογράφει μάλιστα και το σενάριο μαζί με τον σύντροφό της (κι επίσης σκηνοθέτη) Noah Baumbach («Marriage Story»). Το ιδιοφυές, επιθετικό marketing που προηγήθηκε της κυκλοφορίας της ταινίας εκτόξευσε τις προσδοκίες και την ανυπομονησία στα ύψη, καταφέρνοντας μέσα από μια πρωτοφανή εκστρατεία memes, βίντεο και λοιπών οπτικοακουστικών μέσων να δημιουργήσει την εντύπωση ότι πρόκειται για μια από τις σημαντικότερες ταινίες της χρονιάς, κάτι που, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν υποστήριζε ούτε το υλικό που είχαμε δει από την προώθηση του φιλμ, ούτε, εν τέλει, η ίδια η ταινία.

Η κατά Gerwig «Barbie» ξεκινά υποσχόμενα, με χιούμορ, μπρίο, σινεφίλ αναφορές (Kubrick, Wizard of Oz έχουν την τιμητική τους), εντυπωσιακή δουλειά σε επίπεδο σκηνογραφίας, κοστουμιών και φωτογραφίας. Η εισαγωγική σεκάνς στην Barbieland είναι χάρμα οφθαλμών, ενώ η μετάβαση από την πλούσια χρωματική παλέτα και τα εμφανώς ψεύτικα σκηνικά της σεκάνς αυτής στα μουντά χρώματα και τα ρεαλιστικά σκηνικά του πραγματικού κόσμου λειτουργεί στην εντέλεια. Οι "υπερβολικές" ερμηνείες των Margot Robbie και Ryan Gosling επίσης δένουν αρμονικά με το σύνολο και για τριάντα περίπου λεπτά η ταινία μοιάζει να εκπληρώνει τις υποσχέσεις που έδωσε η διαφημιστική της καμπάνια.

Ύστερα, όμως, παίρνει το πάνω χέρι η ατζέντα της ταινίας και η «Barbie» μετατρέπεται σε ακόμα ένα οριακά προπαγανδιστικό φιλμ καλών προθέσεων, απλοϊκών μηνυμάτων, χονδροειδώς γραμμένων χαρακτήρων, σεναριακών ευκολιών και αφελούς, επιφανειακής, παιδιάστικης θεματολογίας. Από τη μέση και μετά, το φιλμικό οικοδόμημα καταρρέει, καθώς ο κινηματογράφος δίνει τη θέση του στο κήρυγμα και η Gerwig παίρνει τον εαυτό της υπερβολικά στα σοβαρά. Το δεύτερο μισό αυτής της ταινίας χαρακτηρίζεται από τονική ανισορροπία, όσο κι αν κάποιες comic relief στιγμές επιπέδου Marvel προσπαθούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις. Σκηνοθέτρια και συν-σεναριογράφος καταθέτουν με μένος και οργή τις απόψεις τους πάνω στο πόσο δύσκολο είναι να είσαι γυναίκα στον σύγχρονο κόσμο, ξεχνούν όμως ότι κινηματογράφος σημαίνει να δείχνεις κι όχι να λες, κι όσο ωραία και σωστά κι αν είναι αυτά που έχεις να πεις δεν ωφελούν σε τίποτα αν δεν μπορείς να τα πεις κινηματογραφικά.

Ελάχιστη σημασία έχουν ίσως αυτά, όταν η «Barbie» έχει δεδομένη την εμπορική επιτυχία, την υποστήριξη εκείνης της μερίδας της κριτικής που βάζει σε δεύτερη μοίρα τις κινηματογραφικές αρετές των ταινιών ατζέντας και την βραβευτική καταξίωση. Καλή ταινία, όμως, δεν είναι. Αποδεικνύει μονάχα τη δύναμη του marketing και των social media στην εποχή μας, κι αυτό δεν γνωρίζουμε αν είναι θετικό ή αρνητικό. Ο χρόνος θα δείξει.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 20-07-2023  |  Διανομή: Tanweer  |  Επίσημο Site