Insidious: The Red Door

Ο Josh Lambert (Patrick Wilson) κατευθύνεται προς τα ανατολικά για να αφήσει το γιο του, Dalton (Ty Simpkins) στο πανεπιστήμιο. Ωστόσο, το ταξίδι σύντομα μετατρέπεται σε εφιάλτη όταν οι καταπιεσμένοι δαίμονες από το παρελθόν της οικογένειας επιστρέφουν για να στοιχειώσουν και τους δύο άνδρες. Τώρα οι Lambert πρέπει να δώσουν την ύστατη μάχη προκειμένου να τους αντιμετωπίσουν για πάντα.

Τοποθετημένο δέκα χρόνια μετά τα γεγονότα του «Insidious: Chapter 2», της τελευταίας πραγματικά αξιόλογης ταινίας ενός franchise τρόμου που ξεκίνησε υποσχόμενα, το 2010, με το πρώτο φιλμ του James Wan, για να καταλήξει σύντομα σε ανακύκλωση των ίδιων συνταγών, το «Insidious: The Red Door» διαφημίζεται ως η τελευταία ταινία της σειράς. Στον πλανήτη Hollywood κάτι τέτοιο δεν είναι ποτέ βέβαιο, εμείς όμως οφείλουμε να δείξουμε καλή πίστη και να αντιμετωπίσουμε το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Patrick Wilson (πρωταγωνιστής και των πέντε φιλμ του franchise) ως τον επίλογο μιας πάλαι ποτέ τρομακτικής μυθολογίας.

Η αλήθεια είναι πως το πέμπτο αυτό φιλμ βρίσκεται ένα επίπεδο πιο πάνω, ποιοτικά, σε σύγκριση με το τέταρτο (και, μάλλον, το χειρότερο) κεφάλαιο. Το «Insidious: The Red Door» πιάνει το νήμα της αφήγησης από εκεί περίπου όπου σταμάτησε το δεύτερο φιλμ, καθώς φέρνει τους κεντρικούς χαρακτήρες, την οικογένεια Lambert, αντιμέτωπους με την απειλή που είχαν κληθεί να εξολοθρεύσουν και σε εκείνο το φιλμ. Μιας και ο James Wan λάμπει διά της απουσίας του από τη σκηνοθετική καρέκλα, η ταινία δεν μπορεί να συγκριθεί με τις δύο πρώτες της σειράς, οι οποίες κατάφεραν να μετατρέψουν τα εμπόδια που έθετε το σχετικά περιορισμένο budget σε πηγές έμπνευσης. Εντούτοις, ο Wilson αποδεικνύεται αρκετά ικανός, στο τιμόνι ενός franchise που, αν μη τι άλλο, γνωρίζει πλέον αρκετά καλά.

Ένα βασικό μειονέκτημα του νέου αυτού φιλμ είναι η σχεδόν παντελής απουσία του gore στοιχείου. Στην προσπάθειά τους να καπαρώσουν το σήμα καταλληλότητας, οι παραγωγοί έχουν εμφανώς μειώσει το βαθμό απεικόνισης της βίας σε ενοχλητικό βαθμό για ταινία του είδους, με αποτέλεσμα αυτή να γίνεται μη πιστευτή. Αντίθετα, στούντιο και σκηνοθέτης προτιμούν να επενδύσουν στα jump scares, τα οποία, αν και βεβαίως καλοστημένα, δεν αρκούν προκειμένου το φιλμ να καταστεί πραγματικά τρομακτικό και να αφήσει αντίκτυπο στο κοινό.

Αυτό, σε συνδυασμό με κάποιες σεναριακές ευκολίες που συναντώνται διάσπαρτα μέσα στην ταινία, μειώνουν τον τελικό της αντίκτυπο. Σε ένα φιλμ που, ούτως ή άλλως, ζητά από το κοινό να αφεθεί στη δύναμη της αφήγησης προκειμένου να πιστέψει όσα υπερφυσικά λαμβάνουν χώρα επί της οθόνης, οι σεναριακές τρύπες ζημιώνουν ανεπανόρθωτα την πλοκή. Τα δύο πρώτα φιλμ του franchise, χωρίς να είναι άψογα, κατόρθωναν να χτίσουν μια μυθολογία που τραβούσε το ενδιαφέρον του θεατή. Το τελευταίο κεφάλαιο παρουσιάζει κι αυτό, όπως και τα δύο προηγούμενα, το σύνδρομο της επαναληψιμότητας.

Κι είναι κρίμα, γιατί αφενός το cast δίνει ωραίες ερμηνείες, αφετέρου ο Wilson φαίνεται να το διασκεδάζει πίσω από την κάμερα. Είναι ολοφάνερα επηρεασμένος από τον James Wan και αναπαράγει επιτυχώς την αισθητική του, κάτι που ήταν εξαρχής το ζητούμενο, μιας και δημιουργία του Wan ήταν το εν λόγω franchise. Χορογραφεί επιτυχημένα και άκρως λειτουργικά jump scares, ενώ επενδύει σε έναν ικανοποιητικό βαθμό και στην ατμόσφαιρα.

Εν ολίγοις, το «Insidious: The Red Door» είναι μεν ακόμα ένα απογοητευτικό κεφάλαιο σε ένα κουρασμένο πια franchise, διαθέτει όμως αρετές που θα εκτιμήσουν οι λάτρεις του είδους. Αν πιστέψουμε, πάντως, πως αποτελεί την τελευταία ταινία της σειράς, πρόκειται για ένα μάλλον άδοξο κλείσιμο. Εξακολουθούμε να κρατάμε τα δύο πρώτα φιλμ, άντε με λίγη επιείκεια και το τρίτο, ως τα πραγματικά αξιόλογα του franchise.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 06-07-2023  |  Διανομή: Feelgood Entertainment