Mon Crime

Η Madeleine Verdier (Nadia Tereskiewicz), άφραγκη και όχι ιδιαίτερα επιτυχημένη ηθοποιός στο Παρίσι της δεκαετίας του '30, κατηγορείται για τη δολοφονία ενός διάσημου παραγωγού. Με τη βοήθεια της καλύτερής της φίλης, της νεαρής δικηγόρου Pauline (Rebecca Marder), η Madeleine αποδεικνύει στο δικαστήριο ότι διέπραξε το έγκλημα ενώ όμως βρισκόταν σε αυτοάμυνα κι έτσι τελικά αθωώνεται. Η διασημότητα που παίρνει εξαιτίας της πολύκροτης αυτής δικαστικής υπόθεσης της χαρίζουν πρωτοφανή δόξα κι επιτυχία, μέχρι που η αλήθεια έρχεται στο φως για να φέρει ανατροπές.

Η νέα ταινία του πολυγραφότατου Francois Ozon, ενός από τους πλέον παραγωγικούς σκηνοθέτες του σύγχρονου γαλλικού σινεμά με περίπου μία ταινία το χρόνο τα τελευταία 25 χρόνια, είναι μια screwball κωμωδία με προσχηματική αστυνομική πλοκή, η οποία δίνει στον σκηνοθέτη την αφορμή να αποτίσει το δικό του φόρο τιμής στις κλασικές αμερικανικές κωμωδίες παρεξηγήσεων της δεκαετίας του 1930 (εποχή κατά την οποία διαδραματίζεται το «Mon Crime») και να διασκεδάσει με τις συμβάσεις τους. Ταυτόχρονα, ένα φεμινιστικό μήνυμα αναδύεται μέσα από την αφήγηση του συγκεκριμένου φιλμ, ευτυχώς διατυπωμένο με ορθό, κινηματογραφικό τρόπο και όχι με κηρύγματα σαν αυτά που συνηθίζει το σύγχρονο Χόλιγουντ.

Έμπειρος και γεμάτος αυτοπεποίθηση, ο Ozon δίνει ρυθμό στην ταινία του από την πρώτη κιόλας, χιτσκοκικών αποήχων, σεκάνς. Ο τόνος είναι εξαρχής ξεκάθαρος: πρόκειται να παρακολουθήσουμε μια ανάλαφρη, ψυχαγωγική κωμωδία που θα κάνει χαβαλέ με τα κλισέ ενός αγαπημένου κινηματογραφικού είδους. Η φιλοδοξία του σκηνοθέτη με αυτήν την ταινία είναι από την αρχή απλή: να διασκεδάσει το κοινό του, να αφηγηθεί μια μεστή ιστορία, να τιμήσει τις επιρροές του. Σε όλα τα παραπάνω, τα καταφέρνει περίφημα. Το «Mon Crime», με την ωραία ανασύσταση της εποχής, το θαυμάσιο cast (εκτός από τις πρωταγωνίστριες, συναντάμε τον Fabrice Luchini και την Isabelle Huppert), την ωραία έγχρωμη φωτογραφία, το μυστήριο και, ενίοτε, το σασπένς, είναι μια ταινία που σίγουρα θα ψυχαγωγήσει και οπωσδήποτε βρίσκεται πολύ πιο πάνω από τη μέση γαλλική κωμωδία που θα πετύχετε στα θερινά σινεμά. Αν μη τι άλλο, γιατί φέρει την υπογραφή ενός σκηνοθέτη με ταλέντο και εγνωσμένες ικανότητες.

Φυσικά, όλα τα παραπάνω δεν πρέπει να μας κάνουν να ξεχνάμε πως το φιλμ δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια άσκηση ύφους, ένας φόρος τιμής σε άλλες ταινίες, που προσπαθεί να αναπλάσει την αισθητική τους. Κι αυτό, όσο επιτυχημένο και να είναι, δεν μπορεί ποτέ να συγχέεται με τη μεγάλη, αληθινά σημαντική τέχνη, η οποία δεν νοείται αν ο δημιουργός της δεν έχει κάτι πρωτότυπο να καταθέσει και αρκείται στη μίμηση. Σε εποχές που η έννοια της επιρροής συγχέεται με αυτήν της αντιγραφής, καλό είναι οι δυο τους να διακρίνονται με σαφήνεια και καθαρότητα. Ο Ozon, επειδή η φιλοδοξία του είναι τέτοια, σε αυτό το φιλμ αντιγράφει (άκρως πετυχημένα), αλλά δεν παράγει πρωτογενή τέχνη. Έτσι, η ταινία του δεν μπορεί να αποτελέσει τίποτα παραπάνω από μια ευχάριστη, ψυχαγωγική προβολή, που σε καμία περίπτωση δε θα μείνει στην ιστορία της έβδομης τέχνης.

Βασισμένη στην ομότιτλη θεατρική επιτυχία του Louis Verneuil, η ταινία έκανε την πανελλήνια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου πριν μερικές εβδομάδες και τώρα καταφθάνει στις αίθουσες της χώρας μας. Είναι οπωσδήποτε μια ταινία που αξίζει να δείτε, λόγω σκηνοθέτη (και Huppert), έχοντας όσο το δυνατόν χαμηλότερες απαιτήσεις από αυτήν.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 01-06-2023  |  Διανομή: Filmtrade / Tanweer