To Catch A Killer

Βαλτιμόρη, Παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Μια ταλαντούχα αλλά προβληματική αξιωματικός της αστυνομίας, η Eleanor Falco (Shailene Woodley) επιστρατεύεται από τον επικεφαλής ντετέκτιβ του FBI Geoffrey Lammark (Ben Mendelsohn) για να τον βοηθήσει στο χτίσιμο του προφίλ και στον εντοπισμό ενός διαταραγμένου ατόμου που τρομοκρατεί την πόλη. Η αστυνομία και το FBI θα εξαπολύσουν ένα απεγνωσμένο ανθρωποκυνηγητό σε όλη την χώρα που θα ανατρέπεται κάθε λεπτό εξαιτίας της απρόβλεπτης συμπεριφοράς του δολοφόνου. Αν και αρκετά άπειρη, η Eleanor, εμπλέκεται όλο και περισσότερο με την υπόθεση καθώς τόσο η ίδια όσο και οι συνεργάτες της συνειδητοποιούν ότι αυτή ίσως είναι η μόνη που μπορεί να «μπει» στο μυαλό αυτού του ατόμου...

Ο Αργεντινός σκηνοθέτης Damian Szifron μας συστήθηκε κινηματογραφικά εννέα χρόνια πριν, με το σπονδυλωτό «Wild Tales». Η ταινία εκείνη σημείωσε πρωτοφανή εμπορική επιτυχία και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές παγκοσμίως, στρέφοντας τα βλέμματα στο αργεντίνικο crime σινεμά και φέρνοντας στην επιφάνεια μια εθνική κινηματογραφία που ανθεί ήδη από τη δεκαετία του '50, για πρώτη φορά όμως άγγιξε ένα ευρύτερο κοινό εκτός συνόρων. Η επιτυχία αυτή ήταν δεδομένο πως θα εξασφάλιζε στον σκηνοθέτη το εισιτήριο για το Hollywood, δυστυχώς όμως το αγγλόφωνο ντεμπούτο του θα χρειαζόταν εννέα χρόνια για να κυκλοφορήσει στις αίθουσες, συνοδευόμενο από έντονες φήμες περί προβληματικής παραγωγής που ελάττωσαν σημαντικά τις προσδοκίες.

Το «To Catch a Killer» σίγουρα δεν είναι ένα πρωτότυπο φιλμ. Είναι μια ταινία για την αναζήτηση ενός κατά συρροή δολοφόνου, επηρεασμένο από κλασικές ταινίες του είδους, όπως το «Seven» (1995) του David Fincher, ή και τηλεοπτικές σειρές, όπως το "True Detective" ή το "The Wire", με το οποίο μάλιστα μοιράζονται το γεωγραφικό χώρο όπου εκτυλίσσεται η δράση. Θεματολογικά, επίσης είναι μια αρκετά προβλέψιμη ταινία, έτσι όπως επιχειρεί να μιλήσει για το "κτήνος" που κρύβεται μέσα στην δυτική, φαινομενικά πολιτισμένη κοινωνία. Αυτά που έχει να πει ο δολοφόνος στην ηρωίδα στη σκηνή της συνάντησής τους είναι μεν κάπως αφελή και βαρύγδουπα, έχουν όμως το ενδιαφέρον τους και ανοίγουν μια πάντοτε επίκαιρη συζήτηση πάνω στον καπιταλισμό, τις αρνητικές και τις θετικές πτυχές του.

Η σκηνοθεσία, ακόμη, του Szifron είναι μάλλον ανοικονόμητη. Αν και διαθέτει το ταλέντο να δίνει ρυθμό στην αφήγησή του, ο Αργεντινός κινηματογραφιστής δεν επιδεικνύει την ίδια μαεστρία που διέθεταν τα πρότυπά του - ο Fincher, o Fukunaga του "True Detective" - όσον αφορά στη δημιουργία ατμόσφαιρας. Η επιλογή του να πνίξει την ταινία του στο σκοτάδι και τα μουντά χρώματα δεν προκαλεί πλέον καμία έκπληξη, αλλά δείχνει μάλλον ένα σκηνοθέτη που ακολουθεί την πεπατημένη, χωρίς να έχει διάθεση να πειραματιστεί με τα εκφραστικά μέσα της τέχνης του.

Ωστόσο, το σενάριο στήνει μια αρκετά ενδιαφέρουσα πλοκή και συστήνει ορισμένους καλογραμμένους χαρακτήρες. Η ηρωίδα της Shailene Woodley είναι ένας από αυτούς τους χαρακτήρες, καθώς το σενάριο μας αποκαλύπτει σταδιακά μόνο ό,τι χρειάζεται να ξέρουμε γύρω από το παρελθόν της. Παράλληλα, ο ομοφυλόφιλος διοικητής του FBI, ο αφροαμερικανός αστυνομικός και ο ιντριγκαδόρικα σκιαγραφημένος δολοφόνος συνθέτουν μια πολύχρωμη (και συμπεριληπτική, αλλά όχι εκβιαστικά) παλέτα χαρακτήρων που δίνουν πολυφωνία στο έργο.

Η Woodley παραδίδει ακόμη μια μεστή και μετρημένη ερμηνεία, απόδειξη του πόσο υποτιμημένη ηθοποιός είναι. Ο Ben Mendelsohn είναι απολαυστικός στο ρόλο του Geoffrey Lammark, ενός αστυνομικού που ασφυκτιά μέσα στο γραφειοκρατικό σύστημα απονομής της δικαιοσύνης, που απαιτεί γρήγορα αποτελέσματα δίχως να φροντίζει να παρέχει στους ανθρώπους του τα απαραίτητα εφόδια προκειμένου να επιτελέσουν το έργο τους. Τέλος, καθηλωτική είναι η ερμηνεία του Ralph Ineson, τον οποίο θυμόμαστε από τη συμμετοχή του στο «The Witch» (2015) του Robbert Eggers, εδώ στο ρόλο του δολοφόνου.

Τυπικά άρτια σε κάθε τεχνικό σκέλος της κατασκευής της, η ταινία διαθέτει ένα πρωτοκλασάτο soundtrack διά χειρός Carter Burwell. Συνεχίζοντας τις επιτυχημένες δουλειές του, ο συνθέτης δημιουργεί εδώ ένα μελαγχολικό, στιβαρό βασικό θέμα που ταιριάζει γάντι με την ατμόσφαιρα του φιλμ, με το ρυθμό της σκηνοθεσίας και τον θεματικό πυρήνα του σεναρίου.

Το «To Catch a Killer» δεν είναι η καλύτερη ταινία για το κυνήγι ενός serial killer που έχει γυριστεί, είναι όμως μια συμπαθής, τίμια προσπάθεια που θα ικανοποιήσει το κοινό που λατρεύει αυτές τις ταινίες. Αν και δεν αποτελεί ακριβώς το follow - up που θα περίμενε κανείς από τον σκηνοθέτη του «Wild Tales», είναι βέβαιο πως θα αγκαλιαστεί από τη μερίδα εκείνη του κοινού που πάντα εκτιμά ένα καλό θρίλερ μυστηρίου στο Netflix. Σε ελάχιστους θα μείνει αξέχαστο, οι περισσότεροι όμως θα περάσουν ένα ευχάριστο δίωρο βλέποντάς το. Κι αυτό αρκετό είναι, κάποιες φορές.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 27-04-2023  |  Διανομή: Σπέντζος