A Man Called Otto

Ο Otto Anderson (Tom Hanks) είναι ένας μοναχικός ηλικιωμένος άνδρας, που γκρινιάζει διαρκώς, τσακώνεται με όλους και δείχνει να είναι συνέχεια εκνευρισμένος. Στην πραγματικότητα, η οργή του πηγάζει από τη θλίψη του εξαιτίας του πρόσφατου θανάτου της γυναίκας του, η οποία ήταν ο άνθρωπος που αγάπησε περισσότερο στη ζωή του. Έχοντας στηρίξει τη γυναίκα του σε πολύ δύσκολες στιγμές, όπως όταν εκείνη καθηλώθηκε σε αναπηρικό καροτσάκι εξαιτίας ενός τροχαίου ατυχήματος, οι ευθύνες για το οποίο δεν αποδόθηκαν ποτέ εκεί που έπρεπε, ο Otto έχει πλέον χάσει τη γη κάτω απ' τα πόδια του. Όταν μια οικογένεια έρχεται να εγκατασταθεί στο σπίτι απέναντι από το δικό του, ο ηλικιωμένος άνδρας θα δει σε αυτούς μια ευκαιρία να χτίσει ξανά τη ζωή του απ' την αρχή, να βρει λύτρωση για τα σφάλματα του παρελθόντος και να απολαύσει ξανά τις μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας.

Το αμερικανικό σινεμά χρωστά την απήχησή του, μεταξύ άλλων, στο γεγονός ότι δεν έπαψε ποτέ να παράγει έργα που υπενθυμίζουν διαχρονικές και πανανθρώπινες αξίες, όπως η οικογένεια, η φιλία, η καλοσύνη και άλλες. Αυτό δεν είναι κακό, το σινεμά είναι (και) μαζική τέχνη, οφείλει να συντηρεί την πλευρά του εκείνη που απευθύνεται σε ένα κοινό το οποίο δεν ενδιαφέρεται για την τέχνη καθαυτή, αλλά για την απόλαυση μιας καλοειπωμένης ιστορίας με αρχή, μέση και τέλος. Πολύ συχνά, προκύπτουν μεγάλα έργα από αυτή την νοοτροπία, σκηνοθέτες όπως ο Frank Capra έχτισαν τη φιλμογραφία τους πάνω στην πεποίθηση ότι το σινεμά τους έπλαθε συνειδήσεις, διαμόρφωνε χαρακτήρες και αποτελούσε προϊόν όχι μόνο καλλιτεχνικής, αλλά και παιδευτικής αξίας.

Από εκεί και πέρα, για να προκύψει μια ταινία μεγάλης, διαχρονικής αξίας χρειάζεσαι ορισμένα πράγματα. Το πρώτο από αυτά είναι μια θεματική "ατζέντα" που θα αποτυπώνει την εποχή της, θα τεκμηριώνει όμως τα λεγόμενά της με αξίες και ιδέες κοινώς αποδεκτές κι αναμφισβήτητες. Το «A Man Called Otto», αμερικανικό remake της σουηδικής ταινίας «A Man Called Ove», πετυχαίνει σε αυτό, αν και δε διαθέτει τη φρεσκάδα και το πάθος που θα της γλίτωναν ενίοτε τον χαρακτηρισμό του "γλυκανάλατου".

Χρειάζεσαι, επίσης, σκηνοθέτη και σεναρίστα ολκής, που θα δώσουν στο υλικό το ρυθμό, την ένταση και την αίσθηση του επείγοντος που απαιτεί το θέμα. Ούτε ο Marc Forster, ούτε ο David Magee, αντίστοιχα, είναι τέτοιοι όμως. Ο πρώτος κάνει απλά επαρκή δουλειά, απρόσωπα και διεκπεραιωτικά μεν, επαγγελματικώς ευσυνείδητα δε. Ο δεύτερος ενδίδει σε αναγκαιότητες της εποχής, εντάσσει στο μύθο χαρακτήρες που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα πέραν του εκβιαστικού diversity και ποντάρει στην εύκολη συγκίνηση για να κερδίσει το θεατή. Στο λιγότερο απαιτητικό κοινό η συνταγή θα δουλέψει, εν τέλει όμως το «A Man Called Otto» δεν είναι μια ταινία που θα θυμάσαι για καιρό ή θα θέλεις να επισκεφθείς ξανά.

Ακόμη, χρειάζεσαι ηθοποιούς που θα σηκώσουν στις πλάτες τους χαρακτήρες - σύμβολα, που δεν πρέπει να είναι υπερβολικά φανερά τέτοια. Σε αυτόν τον τομέα, το έργο δεν τα πάει καθόλου άσχημα. Έχει, άλλωστε, μπροστάρη τον κατάλληλο άνθρωπο για τη δουλειά, τον Tom Hanks, που έχει το ρόλο στο τσεπάκι του και δεν μπορείς παρά να θλίβεσαι λιγάκι αν σκεφτείς τι ταινιάρα θα προέκυπτε αν ζούσε ο Capra να τη σκηνοθετήσει. Ο Hanks είναι ξεκάθαρα ο James Stewart της εποχής μας, ο επί οθόνης εκπρόσωπος των υγιών αμερικανικών ιδανικών, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Το υποστηρικτικό καστ είναι επαρκές, ενίοτε διασκεδαστικό, κακά τα ψέματα όμως, ο πρωταγωνιστής εδώ είναι η ταινία.

Τέλος χρειάζεσαι τεχνικό επιτελείο που θα απαρτίζεται από καλλιτέχνες κι όχι καλλωπιστές. Κι εδώ ατυχεί το έργο, που δυστυχώς δεν έχει να προσφέρει τίποτα παραπάνω από ένα μονότονο μοντάζ και μια καρτποσταλική φωτογραφία, που φλερτάρει με αισθητική κακής Χριστουγεννιάτικης ταινίας γνωστής συνδρομητικής πλατφόρμας streaming. Και πάλι, φέρνεις κλασικό Hollywood στο μυαλό σου και μελαγχολείς αναλογιζόμενος εποχές που και τα ανεπαρκή σενάρια θα τύχαιναν της φροντίδας, έστω, ενός φωτογράφου που δε θα έβλεπε τη δουλειά του σαν κάτι λιγότερο από εικαστική τέχνη.

Δεν είναι κακή ταινία το «A Man Called Otto», το κοινό στο οποίο κυρίως απευθύνεται θα φύγει ευχαριστημένο. Απλώς, όταν γνωρίζεις πως σε παλιότερες εποχές ακόμη κι οι "απλές, καλές ταινιούλες" είχαν πραγματάκια να δώσουν σε καλλιτεχνικό επίπεδο πέραν του ευχάριστου δίωρου, αισθάνεσαι λίγο σαν τον κύριο Otto. Θες να μουρμουρίσεις ένα "Idiots" και να βάλεις να ξαναδείς Vincente Minnelli.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 05-01-2023  |  Διανομή: Feelgood Entertainment