Aftersun

Η Sophie (Frankie Corio) αναπολεί τις χαρές και τις λύπες της περιόδου που πέρασε κάνοντας διακοπές με τον πατέρα της (Paul Mescal) είκοσι χρόνια νωρίτερα. Πραγματικές αναμνήσεις και φαντασιώσεις γεμίζουν τα κενά ανάμεσα στο βιντεοσκοπημένο υλικό καθώς η Sophie προσπαθεί να συμφιλιώσει μέσα της τον πατέρα που γνώρισε με τον άνδρα που δεν έμαθε ποτέ.

Αν και αποτελεί σκηνοθετικό ντεμπούτο της Βρετανής Charlotte Wells, το «Aftersun» έχει να επιδείξει αξιοθαύμαστο έλεγχο επί των εκφραστικών μέσων του κινηματογράφου και δικαιολογεί απόλυτα τη φήμη του και τον τίτλο μιας από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, που του έχουν αποδώσει οι κριτικοί ανά τον κόσμο, αρχής γενομένης από την Αμερική. Η εναλλαγή παρελθόντος και παρόντος μέσα από πολύ ομαλές και λειτουργικές μεταβάσεις φανερώνει ότι παρακολουθούμε τη γέννηση ενός συναρπαστικού αφηγηματικού ταλέντου, που έχει πολλά να προσφέρει στο σινεμά του μέλλοντος.

Στο επίκεντρο του έργου, βρίσκονται φυσικά οι δύο πρωταγωνιστές του. Τον Paul Mescal τον γνωρίσαμε στην υπερ-επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά του BBC "Normal People" (2020), ενώ η Frankie Corio πραγματοποιεί εδώ το ερμηνευτικό της ντεμπούτο. Οι δυο τους αναπτύσσουν εξαιρετική χημεία επί της οθόνης. Ακόμα και στις πλέον "αδιάφορες" αφηγηματικά στιγμές τους, ο τρόπος που υποδύονται, αλλά και η σκηνοθετική προσέγγιση της Wells φορτίζουν το κάδρο με ένταση και συναίσθημα. Και η αλήθεια είναι πως αυτές οι, φαινομενικά, ελάσσονος σημασίας στιγμές αποτελούν τις πιο δυνατές της ταινίας. Μιας ταινίας που αξιοποιεί κάθε λεπτομέρεια της σύνθεσης, της αφήγησης αλλά και του soundtrack (θαυμάσιες οι μουσικές επιλογές) προκειμένου να πει μια συγκινητική, ανθρώπινη ιστορία.

Στο θεματικό πυρήνα της ταινίας, πάντως, βρίσκονται οι "μικρές" στιγμές που μετατρέπονται σε πολύτιμες αναμνήσεις, στα γεγονότα που μας καθορίζουν χωρίς να το συνειδητοποιούμε εκείνη την ώρα - ένα θέμα που απασχόλησε μια από τις καλύτερες ταινίες και της περυσινής χρονιάς, το εντελώς διαφορετικό βέβαια «Licorice Pizza» του σπουδαίου Paul Thomas Anderson. H σκηνοθεσία συμβάλλει στην ανάδειξη αυτού του θέματος, μέσω μιας ιδιοφυούς πλανοθεσίας και του πανέξυπνου μοντάζ, που απαιτούν την προσοχή σου ώστε να κερδίσουν τον θαυμασμό σου. Η εναλλαγή κοντινών πλάνων στις σκηνές όπου οι δύο βασικοί χαρακτήρες βρίσκονται μαζί με γενικά σε εκείνες όπου κάποιος από αυτούς απεικονίζεται μόνος είναι ένα πρωτότυπο και λαμπρό σκηνοθετικό εύρημα, που λειτουργεί στην εντέλεια.

Όσο για το φινάλε του έργου, το οποίο φυσικά δε θα προδώσουμε εδώ, αρκεί να πούμε ότι είναι ένα από τα ωραιότερα της πρόσφατης μνήμης. Τα 5 τελευταία λεπτά, συγκεκριμένα, πιστοποιούν ότι το «Aftersun» είναι από εκείνες τις ταινίες που, όπως θα έλεγε κι ο Orson Welles, "θα έκαναν ακόμα και μια πέτρα να κλάψει". Μια στιγμή όπου παρελθόν και παρόν μπλέκονται αριστοτεχνικά, μέσα από ένα σενάριο και μια σκηνοθεσία που στο εξής θα πρέπει να μνημονεύονται ως παραδείγματα προς μίμηση. Χωρίς ίχνος υπερβολής, η συγκεκριμένη, τελική σκηνή του φιλμ αγγίζει την τελειότητα.

Το «Aftersun» αποκαλύπτει μια πολλά υποσχόμενη σκηνοθέτρια που μόλις παρέδωσε, με το πρώτο της κιόλας έργο, ένα μικρό αριστούργημα. Οσκαρικό φαβορί, σταθερά στις πρώτες θέσεις στις ήδη υπάρχουσες λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς, όλα αυτά όμως δεν είναι παρά το κερασάκι στην τούρτα για μια ταινία και μια σκηνοθέτρια που ήρθαν για να μείνουν. Ο χρόνος θα δείξει αν η Wells θα χτίσει μια φιλμογραφία αντάξια της αφετηρίας της, η τελευταία όμως θα είναι πάντα εδώ να μας συγκινεί όσο και την πρώτη φορά που την είδαμε.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 22-12-2022  |  Διανομή: Weird Wave