She Said

Η Megan Twohey (Carey Mulligan) και η Jodi Kantor (Zoe Kazan) είναι δημοσιογράφοι των New York Times. Όταν στα γραφεία της εφημερίδας φτάνουν αναφορές για γυναίκες που δέχθηκαν σεξουαλική επίθεση και κακοποίηση από τον παραγωγό του Hollywood Harvey Weinstein, οι Twohey και Kantor θα αναλάβουν να ρίξουν φως στις καταγγελίες. Μπροστά τους θα βρουν γυναίκες που διστάζουν να μιλήσουν, από φόβο για την καριέρα τους ή ακόμα και τη σωματική τους ακεραιότητα, καθώς κι ένα ολόκληρο σύστημα συγκάλυψης των εγκληματικών πράξεων ενός ισχυρού άνδρα της βιομηχανίας του θεάματος.

Το «She Said» πατά αισθητικά στις διδαχές του «All the President's Men», της ταινίας με την οποία ο Alan Pakula, το 1976, αποτύπωσε τη διαδικασία αποκάλυψης του σκανδάλου Watergate από δύο δημοσιογράφους της New York Post. Σινεμά ταυτόχρονα επίκαιρο και διαχρονικό, εναρμονισμένο με το κλίμα αμφισβήτησης της εποχής του αλλά διαποτισμένο με ισχυρά μηνύματα πάνω στην ισχύ του Τύπου και την ανάγκη διαφύλαξης της ελευθερίας του, το αριστούργημα του Pakula έχει εμπνεύσει δημιουργούς και ταινίες με ανάλογη θεματική. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, ταινίες όπως το οσκαρικό «Spotlight» (2015) του Tom McCarthy ή το έξοχο «The Post» (2017) του Steven Spielberg έχουν επαναφέρει το ζήτημα της σημασίας της ελευθεροτυπίας στο κινηματογραφικό προσκήνιο.

Και τώρα, να που αυτό το αφηγηματικό μοτίβο "προσγειώνεται" στην εποχή του MeToo. Αναμφιβόλως το μεγαλύτερο σκάνδαλο που ξέσπασε στη βιομηχανία του θεάματος την τελευταία δεκαετία, η υπόθεση του Harvey Weinstein συγκλόνισε τον κόσμο του σινεμά, αποκαλύπτοντας σωρεία περιπτώσεων κακοποίησης στον εργασιακό χώρο. Η ταινία της Maria Schrader χειρίζεται αυτό το σημαντικό θέμα με συνέπεια ως προς τα πραγματικά γεγονότα, αλλά εντελώς μονοδιάστατα. Στέκεται αποκλειστικά στη διαδικασία αποκάλυψης του σκανδάλου και στις δυσκολίες που χρειάστηκε να υπερβούν οι δύο δημοσιογράφοι προκειμένου να πείσουν τις γυναίκες - θύματα να μιλήσουν. Παραλείπει, έτσι, να σταθεί σε άλλα, εξίσου σοβαρά ζητήματα, όπως η συγκάλυψη κακοποιητικών συμπεριφορών από ανθρώπους που ήξεραν αλλά δεν έκαναν τίποτα (κάνουμε σινεμά, αλλά κάνουμε και δημόσιες σχέσεις, σωστά;) και ο συχνός εκφυλισμός του κινήματος εξαιτίας συκοφαντικών καταγγελιών, όπως στην περίπτωση του Woody Allen - για να είμαστε ειλικρινείς, βέβαια, δεν περιμέναμε κάτι τέτοιο από χολιγουντιανή ταινία του 2022, οσκαρικών μάλιστα βλέψεων.

Εκτός από το προαναφερθέν πρόβλημα, είναι γεγονός ότι η Schrader δεν είναι Pakula. Το φιλμ που έχει σαν πρότυπο και σημείο αναφοράς η σκηνοθέτρια, εκτός των διαχρονικών μηνυμάτων του, αποτελούσε κι ένα πρώτης τάξεως μάθημα σκηνοθετικού ελέγχου επί του πρωτότυπου υλικού, μετατρέποντας την αληθινή ιστορία σε ένα συναρπαστικό, στακάτο procedural δραματικό θρίλερ. Στο «She Said», η σκηνοθεσία είναι διεκπεραιωτική κι εξυπηρετική του σεναρίου. Ικανοποιητική ως προς τον τομέα αυτό μεν, ανήμπορη να απογειώσει το υλικό δε.

Όσο για το βάθος των χαρακτήρων, είναι μάλλον ανύπαρκτο. Κινδυνεύοντας να γίνουμε κουραστικοί, αξίζει να επιστρέψουμε στο έργο του Pakula, όπου υπάρχει μια σκηνή στην οποία ο χαρακτήρας του Robert Redford αποκαλύπτει στον έκπληκτο χαρακτήρα του Dustin Hoffmann ότι είναι κι ο ίδιος υποστηρικτής του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ένα στιγμιότυπο όπου με χιούμορ και σεναριακή εξυπνάδα αποδίδεται το διαλεκτικό βάθος που κάθε φιλόδοξη πολιτική - κοινωνική ταινία οφείλει να διαθέτει. Στην ταινία της Schrader, αυτό το στοιχείο απουσιάζει: οι χαρακτήρες είναι ξεκάθαρα καλοί ή κακοί, με τις γκρίζες ζώνες να μην υφίστανται καν.

Ευτυχώς, έχουμε ένα αξιόλογο cast που σώζει μερικώς το έργο. Η Carey Mulligan διαθέτει δυναμισμό και αυτοπεποίθηση, ενώ η Zoe Kazan παραδίδει μια στιβαρή ερμηνεία, που αποκαλύπτει για άλλη μια φορά πόσο υποτιμημένη ηθοποιός είναι και πόσο καλύτερους ρόλους αξίζει. Το υπόλοιπο καστ κάνει επίσης αξιόλογη δουλειά, με πιο ξεχωριστή παρουσία αυτήν της Patricia Clarkson.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα δύσκολων καιρών για ψύχραιμες, πολυδιάστατες ταινίες στο mainstream Χολιγουντιανό κύκλωμα, το «She Said» είναι κατώτερο των περιστάσεων που το γέννησαν και μονοδιάστατο, τουλάχιστον όμως έχει ένα ρυθμό και μια ένταση που, σε συνδυασμό με το ενδιαφέρον που εξαρχής φέρει η ιστορία, καθιστούν την παρακολούθηση του ανώδυνη. Προσπαθεί να πει ορισμένα θεμελιώδη πράγματα, ατυχεί όμως καθώς αδυνατεί να αποτινάξει την καταγγελτική διάθεση και την οργή που (όχι άδικα) γέννησε σε όλους μας η αληθινή ιστορία την οποία περιγράφει.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 01-12-2022  |  Διανομή: Tulip  |  Επίσημο Site