Guillermo del Toro's Pinocchio

Μια ξύλινη μαριονέτα, ο Pinocchio, ζωντανεύει με μαγικό τρόπο ώστε να γιατρέψει την καρδιά του ξυλουργού Gepetto, ο οποίος θρηνεί την απώλεια του γιου του στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Με τον Mussolini να ανεβαίνει στην εξουσία του ιταλικού κράτους, ο "διαφορετικός" Pinocchio θα αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες στην προσπάθειά του να βρει τη θέση του στον κόσμο και να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Gepetto.

Εξαρχής γίνεται σαφές ότι ο «Pinocchio» του Del Toro θα είναι μια ριζικά διαφορετική ταινία και από την κλασική εκδοχή του 1940, αλλά και από κάθε άλλη διασκευή του δημοφιλούς παραμυθιού του Carlo Collodi. Η πρώτη διαφοροποίηση έγκειται στο γεγονός ότι δεν είναι παιδική ταινία, αλλά ένα θέαμα ενήλικο, ζοφερό, που πραγματεύεται σοβαρά ζητήματα όπως ο θάνατος, η απώλεια, ο πόλεμος, ο φασισμός με ρεαλιστικό τρόπο. Επιπλέον, τα horror στοιχεία που ο Del Toro αποτελεσματικά τοποθετεί μέσα στο φιλμ το καθιστούν μια μάλλον άβολη εμπειρία για θεατές μικρής ηλικίας, άκρως συναρπαστική όμως για τους ενήλικους θεατές.

Μιας και πρόκειται για δημιουργία του Μεξικανού δημιουργού, έστω και stop-motion animation, δε θα μπορούσε να απουσιάζει η αγαπημένη του θεματική: η Ιστορία και το πώς αυτή μπορεί να αναμειχθεί με τα μοτίβα του παραμυθιού. Το δοκίμασε με μεγάλη επιτυχία σε αριστουργήματα όπως το «The Devil's Backbone» (2001) και το «Pan's Labyrinth» (2006), το ξανακάνει τώρα: ο δικός του «Pinocchio» διαδραματίζεται στα χρόνια μεταξύ των δύο Παγκόσμιων Πολέμων, καταγράφει την άνοδο του φασισμού, και αντικαθιστά το "Νησί των Απολαύσεων" με το μέτωπο του πολέμου και το στρατόπεδο εκπαίδευσης της νεολαίας, όπου ο νεαρός ήρωας θα βρεθεί άθελά του. Μέσα από αυτή την καθοριστικής σημασίας επέμβαση στο πρωτότυπο υλικό, ο Del Toro στρέφει την προβληματική του και πάλι στους τρόπους με τους οποίους η Ιστορία επιδρά αποφασιστικά πάνω στις ανθρώπινες ζωές.

Αν και είναι η πρώτη stop-motion ταινία του, ο Del Toro αποδεικνύεται εξαιρετικός μάστορας και σε αυτό το είδος κινηματογράφου. Το χτίσιμο του κόσμου στον οποίο θα εκτυλιχθεί η ιστορία είναι εξαιρετικό, το ίδιο και η απόδοση των χαρακτήρων. Τα χρώματα, η σκηνογραφία, οι γωνίες λήψης λειτουργούν στην εντέλεια ώστε να προσδώσουν στο παραμύθι νότες ρεαλισμού, ενώ ο Μεξικανός δημιουργός δεν ξεχνά τις horror ρίζες του: η φάλαινα του παραμυθιού μετατρέπεται σε ένα θαλάσσιο τέρας, η νεράιδα είναι αρκετά τρομακτική σε κάθε της εμφάνιση, ο Γρύλος παραπέμπει σε b-movies τρόμου όπως το «The Fly» (1986) του David Cronenberg (ή και στην ακόμη παλιότερη εκδοχή, του 1958, με τον Vincent Price) ή το «Mimic» (1997) του ίδιου του Del Toro, ενώ ο τρόπος που κινηματογραφούνται οι σκηνές στο στρατόπεδο θυμίζει γοτθικό θρίλερ.

Το σενάριο καταφέρνει να σκιαγραφήσει με πρωτότυπο τρόπο τους γνωστούς χαρακτήρες, με τον Gepetto να παρουσιάζεται ως ένας χτυπημένος από την απώλεια, μοναχικός ηλικιωμένος, που έχει βρει καταφύγιο στο αλκοόλ. Παράλληλα, μας συστήνονται ορισμένοι ενδιαφέροντες νέοι χαρακτήρες, αν και εδώ θα μπορούσαμε να πούμε πως ο κύριος villain της ιστορίας, ο φασίστας αξιωματικός, είναι ολίγον καρικατούρα.

Με τη βοήθεια ενός εξαιρετικού καστ σε θαυμάσιες φωνητικές ερμηνείες, από το οποίο ξεχωρίζουν ο Ewan McGregor ως Sebastian J. Cricket, o Ron Perlman ως Podesta, η Cate Blanchett ως Spazzatura και αρκετοί ακόμα, ο «Pinocchio» του Guillermo Del Toro αποτελεί ένα από τα ωραιότερα animation της χρονιάς και ένα φιλμ που αξίζει να δει κάθε λάτρης της κλασικής ιστορίας. Ενώ σέβεται το πρωτότυπο υλικό, ο σκηνοθέτης καταλαβαίνει πως άλλη μια διασκευή, δίχως ίχνος διαφοροποίησης, θα ήταν περιττή (το απέδειξε η πρόσφατη διασκευή του Robert Zemeckis). Γι' αυτό, τολμά και καταφέρνει να οδηγήσει την ιστορία προς νέες κατευθύνσεις, παραδίδοντας εν τέλει μια σημαντική ταινία, πιθανώς την καλύτερη εκδοχή του παραμυθιού που έχουμε δει από την εποχή της πρώτης ταινίας της Disney.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 24-11-2022  |  Διανομή: Odeon