Prey For The Devil

Η Αδελφή Ann (Jacqueline Byers) είναι αποφασισμένη να γίνει η πρώτη γυναίκα εξορκιστής. Με τον αριθμό των επιβεβαιωμένων περιπτώσεων δαιμονισμού παγκοσμίως να αγγίζει πρωτοφανή επίπεδα, η Ann εγγράφεται σε μια σχολή εξορκισμού της Καθολικής Εκκλησίας στη Βοστώνη. Μέχρι τώρα η συγκεκριμένη σχολή εκπαίδευε μόνο ιερείς στην Τελετή του Εξορκισμού, αλλά ένας καθηγητής (Colin Salmon) αναγνωρίζει τα προσόντα της Αδελφής Ann και συμφωνεί να την εκπαιδεύσει. Μαζί με το συμφοιτητή της Πατέρα Dante (Christian Navarro), η Αδελφή Ann δίνει μάχη για την ψυχή ενός μικρού κοριτσιού, που η Ann πιστεύει ότι έχει καταλάβει ο ίδιος δαίμονας που μπήκε μέσα στη μητέρα της πριν από χρόνια. Αποφασισμένη να ξεριζώσει το κακό, η Ann σύντομα συνειδητοποιεί πως ο Διάβολος έχει το πάνω χέρι.

Μετά την επιτυχία του «The Exorcist» (1973) του William Friedkin, οι ταινίες με δαίμονες, δαιμονισμένους κι εξορκιστές έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της κινηματογραφικής horror παραγωγής. Αν και εκείνο το φιλμ δεν έχει ξεπεραστεί, υπάρχουν αρκετές αξιόλογες ταινίες, πολλές από τις οποίες γνώρισαν και εμπορική επιτυχία, όπως το «The Conjuring» (2013) του James Wan. Το «Prey for the Devil», η πιο πρόσφατη προσθήκη στο συγκεκριμένο υπο-είδος, δεν έχει ωστόσο τίποτα φρέσκο να προσφέρει, αντίθετα μοιάζει να ανακυκλώνει ιδέες από παλιότερες και καλύτερες ταινίες, μοιάζοντας με προχειροφτιαγμένο rip-off του «The Exorcist».

Ο λόγος που κατέστησε το αριστούργημα του Friedkin διαχρονικό και ανυπέρβλητο ήταν ότι η ιστορία του λειτουργούσε σε πολλά επίπεδα. Μπορεί να ήταν μια πρώτης τάξεως ταινία τρόμου, ταυτόχρονα όμως διατύπωνε μια σπουδαία αλληγορία γύρω από την αιώνια μάχη του καλού με το κακό, διαπιστώνοντας πως το τελευταίο δε δύναται να εξαλειφθεί ποτέ, κάθε μάχη όμως έχει τη σημασία της. Επίσης, ήταν και μια θαυμάσια μεταφορά για τη μητρότητα, τη γυναικεία σεξουαλικότητα, τη θρησκευτική καταπίεση και ένα σωρό άλλα πράγματα που ο Friedkin έθιγε διακριτικά στο φιλμ του. Ακόμη, όμως, κι αν μια ταινία στερείται των πολλών επιπέδων ανάγνωσης, και πάλι μπορεί να είναι καλή, εάν φροντίζει να διατηρεί τον ψυχαγωγικό της χαρακτήρα, πλάι στις ανατριχίλες. Το «Prey for the Devil» αφενός είναι ρηχό την περισσότερη ώρα και εντελώς γελοίο όταν, στο φινάλε, αποπειράται να μας πει για πολλοστή φορά ότι το Κακό είναι παντού, αφετέρου χαρακτηρίζεται από μια σοβαροφάνεια που του στερεί το στοιχείο του fun και του χαβαλέ που μια τέτοια ταινία θα έπρεπε να διαθέτει.

Είναι κρίμα, μιας και ο σκηνοθέτης, Daniel Stamm, έχει προϋπηρεσία στο υπο - είδος με το «The Last Exorcism» (2010), ένα φιλμ τρόμου ανάλογου περιεχομένου, που μπορεί να μην ήταν αριστουργηματικό, φανέρωνε όμως έναν σκηνοθέτη με γνώση των μηχανισμών του κινηματογραφικού τρόμου, μεράκι και υποσχόμενο μέλλον. Η δουλειά του Stamm στο «Prey for the Devil» δεν είναι κακή, αντίθετα η ταινία είναι ατμοσφαιρική και τα jump scares προκαλούν έντονο καρδιοχτύπι, έρχονται όμως στα πιο προβλέψιμα σημεία, δεν εξυπηρετούν ιδιαίτερα την πλοκή και, τελικά, είναι το μόνο που έχει να προσφέρει αυτή η ταινία.

Το σενάριο, δε, είναι επιεικώς ανόητο. Αφού μας συστήνει την ηρωίδα, μια εντελώς κλισέ μοναχή, και μια χούφτα ακόμη αδιάφορους χαρακτήρες με ελάχιστο υπόβαθρο (το οποίο μαθαίνουμε μέσα από προχειρογραμμένους exposition διαλόγους), η ταινία μπλέκει διάφορες αχρείαστες υποπλοκές που δεν εξυπηρετούν απολύτως τίποτα (το κομμάτι με την αδελφή του πατέρα Dante θα μπορούσε να λείπει χωρίς να αλλάξει κάτι στην ταινία, ενώ ο χαρακτήρας της Virginia Madsen είναι κυριολεκτικά περιττός) και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, λίγο μετά τη μέση καταφεύγει σε ένα εντελώς ηλίθιο twist που προκαλεί γέλιο και φανερώνει πως, εκτός από τον Friedkin και τον Wan, ο Stamm μελέτησε ενδελεχώς και το έργο του Χριστόφορου Παπακαλιάτη.

Το επιπόλαιο γράψιμο χαραμίζει τους ταλαντούχους ηθοποιούς. Η Jacqueline Byers, που κουβαλά πάνω της την ταινία, πάει εντελώς στράφι, μιας και στην κορύφωση του δράματος του χαρακτήρα της δεν έχουμε το παραμικρό ενδιαφέρον για εκείνη, ενώ και ο σκηνοθέτης κάνει κατάχρηση του CGI. Η Virginia Madsen είναι ως συνήθως υπέροχη, μόνο που ο χαρακτήρας της δεν έχει λόγο ύπαρξης, ενώ ο Colin Salmon σε ρόλο ιερέα - μέντορα εισέρχεται σε φουλ badass / action mode, αλλά τελικά το σενάριο του δίνει μόνο βαρύγδουπες και χαζές ατάκες τύπου: "Τώρα που ξέρεις τον Διάβολο, σε ξέρει κι αυτός". Λιγότερο καλός είναι ο Christian Navarro, ο οποίος όμως είναι επαρκής στο ρόλο του Dante - ενδεχομένως αναφορά στον δημιουργό της "Θείας Κωμωδίας";

Το «Prey for the Devil» είναι μια από τις πιο κακογραμμένες ταινίες που κυκλοφόρησαν φέτος στους κινηματογράφους. Με ένα καλύτερο σενάριο, θα ήταν ίσως ένα απολαυστικό και γνησίως τρομακτικό φιλμ δαιμονισμού, αντάξιο ενός «Conjuring». Έτσι όπως είναι, μπορεί να συγκριθεί μόνο με το απογοητευτικό τρίτο κεφάλαιο του «Conjuring» franchise. Με εξαίρεση την πρόσκαιρη τρομάρα λόγω των jump scares, τίποτα δεν αξίζει να θυμάται κανείς από αυτό το φιλμ, το οποίο πατά στη βαριά κληρονομιά αριστουργημάτων του κινηματογραφικού παρελθόντος, χωρίς να μπορεί να σταθεί δίπλα στα σημεία αναφοράς της.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 27-10-2022  |  Διανομή: Tanweer  |  Επίσημο Site