The Woman King

Οι Agojie ήταν μια μονάδα αποτελούμενη αποκλειστικά από γυναίκες πολεμίστριες, με αποστολή να προστατεύουν το Αφρικανικό Βασίλειο της Δαχομέης στις αρχές του 19ου αιώνα. Οι ικανότητές τους στη μάχη και η αφοσίωση που επιδείκνυαν δεν είχαν όμοιό τους στην ανθρώπινη ιστορία. Επικεφαλής της επίλεκτης αυτής μονάδας είναι η Στρατηγός Nanisca (Viola Davis), την οποία συναντάμε σε μια αρκετά δύσκολη χρονική στιγμή: έχει αναλάβει την εκπαίδευση μιας νέας φουρνιάς πολεμιστριών, ανάμεσα στις οποίες η νεαρή Nawi (Thuso Mbedu). Η εκπαίδευση πρέπει να ολοκληρωθεί το συντομότερο δυνατό, καθώς η Δαχομέη δέχεται επίθεση από γειτονικό λαό, ο οποίος είναι αποφασισμένος να την καταστρέψει. Παράλληλα, η Nawi κουβαλά ένα καλά κρυμμένο μυστικό που θα αλλάξει τη ζωή της Nanisca.

Καταλαβαίνεις ότι κάτι έχει πάει στραβά με το «The Woman King» από την πρώτη κιόλας σκηνή. Ενώ έχει πλασαριστεί ως η "θηλυκή εκδοχή του Braveheart", το φιλμ ανοίγει με μια σεκάνς μάχης, στην οποία, όλως περιέργως, δεν ανοίγει μύτη. Είναι σαν να παρακολουθείς τη live-action "Mulan" που ακόμα προσπαθούμε να ξεχάσουμε, κι ας έχουν περάσει δύο ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία της. Αυτό, πάντως, είναι ένα ατόπημα που θα μπορούσε να συγχωρεθεί εάν ήταν το μόνο. Δυστυχώς, η ταινία είναι γεμάτη από ελαττώματα, ενώ τα προτερήματά της, εάν υπάρχουν, είναι ελάχιστα.

Πρόκειται, βέβαια, σαφώς για μια ταινία ατζέντας: η αληθινή ιστορία μιας Αφρικανής που ηγήθηκε της πιο επίλεκτης στρατιωτικής μονάδας της χώρας της, που κατάφερε δηλαδή να ξεχωρίσει μέσα σε έναν ανδροκατούμενο κόσμο, προσφέρεται για μηνύματα περί γυναικείας ενδυνάμωσης, τα οποία έχουν πέραση στο κυρίως χολιγουντιανό ρεύμα αυτόν τον καιρό. Κανένα πρόβλημα με αυτό, οι ταινίες ατζέντας ήταν πάντα παρούσες στο κινηματογραφικό πρόγραμμα, ενίοτε έχουν υπάρξει και σπουδαίες δουλειές από αυτό. Ο κίνδυνος που ελλοχεύει σε τέτοιες περιπτώσεις είναι, προφανώς, ο δημιουργός να παρασυρθεί από το πάθος του να περάσει το μήνυμα που θέλει και να γίνει διδακτικός. Σκόπελος που η εν λόγω ταινία δεν αποφεύγει, καθώς από την αρχή μέχρι το τέλος βροντοφωνάζει αυτά που θέλει να πει. Ειδικά στο τελευταίο δεκάλεπτο, θα νομίζεις ότι παρακολουθείς προπαγανδιστικό συμμαχικό φιλμ γυρισμένο την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Συνήθως, τέτοιου είδους κηρύγματα και ηθικολογίες χρησιμοποιούνται για να καλύψουν άλλες αδυναμίες, όπως η έλλειψη σκηνοθετικού οράματος, όπως συμβαίνει εδώ. Η Gina Prince - Bythewood, του συμπαθέστατου «Love & Basketball» (2000) και του προπέρσινου «The Old Guard», υιοθετεί σε όλη τη διάρκεια της ταινίας της μια τηλεοπτική αισθητική ως προς την σκηνοθεσία και το μοντάζ: όλη η δράση τοποθετείται στο κέντρο του κάδρου, η υπόλοιπη σύνθεση είναι συνήθως out of focus και τα cut δεν εξυπηρετούν παρά το καδράρισμα, κάθε φορά, του χαρακτήρα που μιλάει. Αν προσθέσει, δε, κανείς στην εξίσωση και το χτυπητό ελάττωμα των αναίμακτων μαχών, που όσο περνάει η ώρα και βλέπουμε περισσότερες μάχες τόσο πιο ενοχλητικό γίνεται, έχει μια ταινία στην οποία η δημιουργός μοιάζει να έφερνε σε πέρας αγγαρεία όσο τη γύριζε. Σε τέτοιες περιπτώσεις, βέβαια, είναι αναπόφευκτο να μοιάζει με αγγαρεία και η παρακολούθηση της ταινίας.

Με μια προβλέψιμη πλοκή, την οποία επιδεινώνει ένα μελοδραματικό και τραβηγμένο από τα μαλλιά plot twist, με εντελώς αδιάφορους χαρακτήρες και στομφώδεις διαλόγους, το «The Woman King» καταντά γελοίο στην προσπάθειά του να μας πείσει ότι είναι το νέο κινηματογραφικό έπος. Δεν μπορείς παρά να γελάσεις όσο σκέφτεσαι ότι οι συντελεστές του φιλμ μπορεί να νόμιζαν, γυρίζοντάς το, ότι το έργο τους θα μνημονεύεται μελλοντικά πλάι σε σαφώς ανώτερες ταινίες, όπως το «Braveheart» του Mel Gibson. Στο ίδιο κλίμα βρίσκονται και οι ηθοποιοί, με το σύνολο του καστ να παραδίδει βαριεστημένες και ανιαρές ερμηνείες. Ακόμα και η Viola Davis έχει διαρκώς ένα τουπέ, λες και παίζει στον "Πολίτη Κέιν". Σύμφωνοι, ο ναρκισσισμός ταιριάζει με το χαρακτήρα της, όμως όταν επαναλαμβάνεται διαρκώς καταντά μανιέρα.

Κραυγαλέο, διδακτικό και εξαιρετικά κουραστικό, το «The Woman King» είναι μια οικτρή αποτυχία. Πάσχει από έλλειψη ενός σκηνοθέτη ικανού να απογειώσει το υλικό, αλλά κι ενός σεναρίου που θα βάλει σε πρώτο πλάνο την αφήγηση μιας στέρεης ιστορίας και σε δεύτερο τα κοινωνικά μηνύματα. Αγνών προθέσεων που, όπως πάντα, δεν αρκούν, το φιλμ θα ξεχαστεί πολύ εύκολα και σε καμία περίπτωση δε θα συγκριθεί ποτέ με τις ταινίες από τις οποίες, υποτίθεται, εμπνέεται.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 29-09-2022  |  Διανομή: Feelgood Entertainment  |  Επίσημο Site