The Worst Person In The World

Η Julie (Renate Reinsve) είναι μια νεαρή γυναίκα που αναζητά την αληθινή αγάπη στο σύγχρονο Όσλο. Μέσα σε διάστημα τεσσάρων ετών, η Julie αλλάζει διάφορους ερωτικούς συντρόφους, προσπαθεί να καταλάβει πώς ονειρεύεται το μέλλον της, αγωνίζεται να βάλει σε τάξη την επαγγελματική ζωή της και ψάχνει έναν άνθρωπο με τον οποίο να ταιριάζει απόλυτα. Όμως, όσο περνούν τα χρόνια, τόσο περισσότερο η νεαρή κοπέλα συνειδητοποιεί πως ίσως χρειαστεί να κάνει κάποιους συμβιβασμούς στα όνειρά της, προκειμένου να προσεγγίσει πιο ρεαλιστικά τη ζωή.

Στη νέα ταινία του, ο Νορβηγός σκηνοθέτης Joachim Trier («Oslo, August 31st», «Thelma») φανερώνει τις επιρροές του από τη γαλλική Nouvelle Vague στιλιστικά και αφηγηματικά. Ο χωρισμός της ταινίας σε κεφάλαια παραπέμπει στο αντίστοιχο εύρημα του Jean - Luc Godard στο σπουδαίο «Vivre Sa Vie» (1962), οι διάλογοι έχουν κάτι από την ποιότητα των αντίστοιχων διαλογικών κομματιών των ταινιών του Eric Rohmer, ενώ η ηρωίδα μοιάζει βγαλμένη από ταινία του Francois Truffaut. Ακόμα και ο τρόπος που καδράρει ο Trier, τοποθετώντας συχνά την κάμερα ακριβώς μπροστά στους ηθοποιούς με αποτέλεσμα εκείνοι να μιλούν κοιτώντας απευθείας την κάμερα μοιάζει επηρεασμένος από τα φιλμ του κινήματος που άλλαξε τον γαλλικό και παγκόσμιο κινηματογράφο στη δεκαετία του ΄60.

Την ίδια στιγμή, εντούτοις, το «The Worst Person in the World» είναι μια ταινία απόλυτα προσαρμοσμένη στην εποχή που τη γέννησε. Εμφανέστατα ο σκηνοθέτης φιλοδοξεί με αυτό εδώ το φιλμ να αφουγκραστεί τον παλμό της νέας γενιάς, εμπνευσμένος σε μεγάλο βαθμό από προσωπικά του βιώματα. Έτσι, η ρομαντική αφέλεια της νιότης, η ουτοπική αναζήτηση του ιδεατού στην προσωπική κι επαγγελματική ζωή, η διάθεση για διαρκή απόκτηση νέων εμπειριών, η άγνοια κινδύνου, αλλά κι η συνεπακόλουθη μερική απογοήτευση, η συνειδητοποίηση του χρόνου που περνά, ο συμβιβασμός με τις ανάγκες της καθημερινότητας, η γλυκόπικρη επίγευση της ζωής που παίρνει το δρόμο της συχνά ερήμην μας είναι θέματα που απασχολούν το δημιουργό του φιλμ και διαπερνούν το έργο του από την αρχή μέχρι το τέλος.

Για να αποτυπωθούν, όμως, τα θέματα αυτά αξιομνημόνευτα στην κινηματογραφική οθόνη, ο Joachim Trier αποδεικνύεται ικανότατος στην εναλλαγή στιλ και σκηνοθετικού τόνου ανάλογα με το κυρίαρχο συναίσθημα κάθε σκηνής. Πάνω απ΄ όλα, το συγκεκριμένο φιλμ είναι ένα υπόδειγμα εναλλασσόμενου ρυθμού στη σκηνοθεσία, με την κάμερα να στέκεται πάνω στα πρόσωπα ακριβώς όσο χρειάζεται, έτσι ώστε να μπορέσουμε ως θεατές να κατανοήσουμε απόλυτα τις συναισθηματικές τους μεταπτώσεις χωρίς ο σκηνοθέτης να χρειαστεί να δώσει εξηγήσεις. Αντίστοιχα, στις σκηνές πλήθους, στις πιο ανάλαφρες σεκάνς του φιλμ, η κάμερα μοιάζει να χορεύει, να τρέχει και να χοροπηδά μαζί με την πρωταγωνίστρια και τους υπόλοιπους χαρακτήρες.

Μια ταινία, πάντως, με τόσες εναλλαγές τονικότητας είναι εξαιρετικά εύκολο να ολισθήσει σεναριακά, εμπόδιο που το έργο του Trier δεν υπερβαίνει πάντα με επιτυχία. Αν και συν-υπογράφει το σενάριο ο ίδιος μαζί με τον Eskil Vogt («The Innocents»), ο σκηνοθέτης δεν καταφέρνει να διατηρήσει το ενδιαφέρον αμείωτο σε όλα τα κεφάλαια της ταινίας του. Πλάι στα πιο συναρπαστικά, συγκινητικά και αξιόλογα εξ αυτών, υπάρχουν ορισμένα που πλατειάζουν και θα μπορούσαν, αν όχι να απουσιάζουν παντελώς, έστω να διαρκούν σημαντικά λιγότερο. Επίσης, δεν είναι όλοι οι χαρακτήρες εξίσου ενδιαφέροντες, και ειδικά στην περίπτωση κάποιων από τους ερωτικούς συντρόφους της ηρωίδας έχουμε ορισμένους εγκληματικά αδιάφορους χαρακτήρες.

Εντούτοις, σε ερμηνευτικό επίπεδο η δουλειά που έχει γίνει σώζει ακόμα και τους λιγότερο ενδιαφέροντες ή καλογραμμένους χαρακτήρες. Η Renate Reinsve ειδικά παραδίδει μια από τις ωραιότερες ερμηνείες της χρονιάς, σε ένα ρόλο που είναι ικανός - και ελπίζουμε - να της απογειώσει την καριέρα και να την αναδείξει σε μια από τις σημαντικότερες ερμηνεύτριες του σύγχρονου ευρωπαϊκού κινηματογράφου.

Για πολλούς - όχι όμως και για τον γράφοντα - μια από τις καλύτερες ταινίες της περασμένης χρονιάς, με πολλές βραβευτικές δάφνες στη φαρέτρα της και την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας της κριτικής, το «The Worst Person in the World» είναι οπωσδήποτε μια αξιόλογη ταινία, που ωστόσο έχει ήδη υπερεκτιμηθεί σε ένα βαθμό και δεν ξεπερνά παλαιότερες ταινίες του δημιουργού της. Δεν καταφέρνει να ξεφύγει από το βάρος των επιρροών που επικαλείται, τουλάχιστον όμως διαθέτει μια φρεσκάδα και μια τόλμη που οι περισσότερες ευρωπαϊκές παραγωγές έχουν πια απωλέσει, κι αυτό από μόνο του αρκεί ώστε να την καταστήσει μια σημαντική ταινία.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 14-07-2022  |  Διανομή: Danaos Films / Rosebud.21  |  Επίσημο Site