Noche De Fuego (Prayers For The Stolen)

H Paula (Alejandra Camacho), η Ana (Marya Membreno) και η Maria (Giselle Barrera Sanchez) είναι τρία νεαρά κορίτσια που μεγαλώνουν σε κάποια επαρχιακή κωμόπολη του Μεξικού. Οι συνθήκες ζωής είναι σκληρές, μιας και στην περιοχή μαίνεται ο ακήρυχτος πόλεμος μεταξύ των καρτέλ. Οι άνδρες απουσιάζουν από την κωμόπολη για να εργαστούν στα ορυχεία και οι μεγαλύτερες γυναίκες μαθαίνουν στα κορίτσια πώς να γλιτώσουν όταν έρθουν να τις πάρουν τα καρτέλ, προκειμένου να τις πουλήσουν ως πόρνες. Τα τρία κορίτσια ενηλικιώνονται προσπαθώντας να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, όμως στο μέρος όπου γεννήθηκαν και ζουν οι επιλογές είναι ελάχιστες και η τύχη τους προδιαγεγραμμένη.

Ο νεορεαλισμός ζει και οδηγεί το μεγάλου μήκους ντεμπούτο της Μεξικανής σκηνοθέτριας Tatiana Huezo. Το «Noche De Fuego (Prayers For The Stolen)» είναι μια ταινία που έχει επηρεαστεί εμφανώς από τις ταινίες του Rossellini, αλλά και του Satyajit Ray, στον τρόπο που αφηγείται μια ιστορία μέσα από μια σειρά καταστάσεων και μικρογεγονότων, ενταγμένων σε ένα ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο και με φόντο μια αληθινή κατάσταση. Ο κόσμος που περιγράφει η Huezo είναι πιο μαύρος και ζοφερός από αυτόν του Ray και του Rossellini. Είναι ένας κόσμος όπου οι χαρακτήρες έχουν μόνο δύο επιλογές: να τρέξουν να γλιτώσουν ή να κάτσουν να περιμένουν τη σκληρή μοίρα τους.

Ακόμα και σε αυτόν τον κόσμο, όμως, τρεις νεαρές γυναίκες βρίσκουν τον τρόπο να μεγαλώσουν και να μορφωθούν. Τρεις γυναίκες που θέλουν να αλλάξουν τη ζωή τους. Θα τα καταφέρουν, όμως; Η ταινία μοιάζει με μια παραλλαγή των φελινικών "Vitelloni", μόνο που εδώ το δίλημμα δεν τίθεται ανάμεσα στη βελτίωση της ζωής ή τη διαρκή βαρεμάρα, αλλά ανάμεσα σε πράγματα στοιχειώδη: την επιβίωση ή το θάνατο.

Με μια σκηνοθεσία που μοιάζει να συναρμολογεί σκληρή ποίηση από τα πιο απρόσμενα υλικά, με μια κάμερα που μοιάζει να ακολουθεί τις ηρωίδες της ταινίας στις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής τους, το «Noche De Fuego (Prayers For The Stolen)» είναι μια κινηματογραφική εμπειρία που πλέον δε βιώνουμε συχνά. Είναι, όμως, πέρα για πέρα απαραίτητες αυτές οι εμπειρίες. Αφενός γιατί αποτυπώνουν μια πραγματικότητα που μπορεί να μας φαίνεται αποκρουστική αλλά πρέπει να αποτυπωθεί, αφετέρου γιατί θυμίζει σε εμάς τους πιο "τυχερούς" ότι κάποια πράγματα δεν είναι δεδομένα. Μην τρομάζετε, κανένας διδακτισμός δεν εντοπίζεται σε αυτό το φιλμ. Ο καθένας, ανάλογα με την ενσυναίσθηση που τον χαρακτηρίζει, θα βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Με τις "αβίαστες" ερμηνείες των πρωταγωνιστριών, την τραχιά όψη της φωτογραφίας και το ντοκιμαντερίστικο στιλ, η ταινία της Huezo κατάφερε να ξεχωρίσει και να κερδίσει το θαυμασμό σκηνοθετών όπως ο Guillermo Del Toro, ενώ το Netflix έσπευσε να την προσθέσει στον κατάλογό του. Η υποψηφιότητα για το Oscar Διεθνούς Ταινίας ήταν μονόδρομος και η ταινία ενδεχομένως να άξιζε τη βράβευση, την οποία όμως ποτέ δεν πέτυχε. Ας είναι. Παραμένει μια από τις ωραιότερες ταινίες που μας έδωσε η περυσινή χρονιά, κι αυτό δεν αλλάζει ανεξαρτήτως βραβείων.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 19-05-2022  |  Διανομή: Μικρόκοσμος