Titane

Η Alexia (Agathe Rousselle) έχει τοποθετημένη στο κρανίο της μια πλάκα τιτανίου, μετά από ένα τροχαίο ατύχημα που υπέστη σε μικρή ηλικία. Τώρα, ως ενήλικη, επιδίδεται σε μια σειρά δολοφονιών με θύματα άνδρες και γυναίκες που την προσεγγίζουν ερωτικά. Πιο ευνοϊκά αντιμετωπίζει ένα ξαναμμένο... αυτοκίνητο, το οποίο μάλιστα θα την αφήσει έγκυο ύστερα από μια ερωτική βραδιά. Με την αστυνομία να την καταζητεί, η Alexia υιοθετεί την ταυτότητα ενός νεαρού αγοριού που εξαφανίστηκε πριν από χρόνια και εγκαθίσταται στο σπίτι του πατέρα του, του πυροσβέστη Vincent (Vincent Lindon).

Η Γαλλίδα σκηνοθέτρια Julia Ducournau έκανε αίσθηση πριν από πέντε χρόνια με το ντεμπούτο της, «Raw», μια ιδιαίτερη μείξη της ιστορίας ενηλικίωσης με το σινεμά σωματικού τρόμου του David Cronenberg. Τώρα, επιστρέφει με το «Titane», άλλο ένα έργο που προσπαθεί να αναμείξει διαφορετικά είδη και προβληματισμούς κάτω από τα κλισέ του θρίλερ. Δυστυχώς, δεν τα καταφέρνει εξίσου καλά.

Το νέο φιλμ της Ducournau είναι προορισμένο να διχάσει, κάτι που φαίνεται από το γεγονός ότι, παρότι απέσπασε Χρυσό Φοίνικα στο πρόσφατο Φεστιβάλ των Καννών, το κοινό την υποδέχεται άλλοτε με θερμά κι άλλοτε με εχθρικά λόγια. Οι συγκρίσεις με τις ταινίες του Cronenberg επανέρχονται, εύλογα, στη συζήτηση, με το «Crash» να αποτελεί σημείο αναφοράς. Μάλιστα, το «Crash» είχε επίσης βραβευτεί με Χρυσό Φοίνικα το 1996, άλλη μια αμφιλεγόμενη (αλλά δικαιότατη) βράβευση, στην οποία σταματούν οι όποιες ομοιότητες της ταινίας του Cronenberg με αυτήν της Ducournau.

Το «Titane» ξεκινά δυναμικά, με εντυπωσιακά φωτισμένα πλάνα, αριστοτεχνικές κινήσεις της κάμερας, δυνατό soundtrack και μια επιδεικτική, πλην ακαταμάχητα δεξιοτεχνική σκηνοθεσία. Το πρώτο 20λεπτο του έργου σου δίνει την εντύπωση πως θα παρακολουθήσεις ένα αριστούργημα, εντύπωση στην οποία συμβάλλουν οι εξαιρετικές ερμηνείες της Agathe Rousselle και, αργότερα, του Vincent Lindon.

Όμως η Ducournau προδίδεται, εν συνεχεία, από το σχεδόν ανύπαρκτο σενάριο, τις υπερβολές, τις αυθαιρεσίες και τις απιθανότητες του οποίου η σκηνοθετική βιρτουοζιτέ δεν μπορεί να καλύψει. Θέλοντας να αναμείξει τον τρόμο με τη μαύρη κωμωδία, η σκηνοθέτρια εκβιάζει την αηδία και το γέλιο εναλλάξ με άτσαλο τρόπο. Κι ο Croneberg είναι ένας σκηνοθέτης με φιλμογραφία γεμάτη αποκρουστικές εικόνες, όμως πίσω από κάθε τέτοια κρύβεται ένας αληθινά οξυδερκής φιλοσοφικός προβληματισμός. Πίσω από τις εικόνες του «Titane», αντίστοιχα, βρίσκεται μια απλοϊκή θεματική ατζέντα, επιδερμικά μηνύματα και εντελώς σχηματικοί χαρακτήρες.

Από τη μέση και μετά, η ταινία βλέπεται εξαιρετικά δύσκολα. Όχι επειδή έχει βίαιο περιεχόμενο, αλλά επειδή είναι απλούστατα ανιαρή. Πασχίζει τόσο πολύ να φέρει μια νέα αισθητική, να παντρέψει διαφορετικά μεταξύ τους είδη και να διατυπώσει τον απλοϊκό προβληματισμό της, που καταλήγει χοντροκομμένη, βιαστική και αδιάφορη. Δυστυχώς, το «Titane» μπορεί να μείνει στην ιστορία ως μια από τις πιο άστοχες επιλογές για την απονομή του Χρυσού Φοίνικα.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 28-10-2021  |  Διανομή: Cinobo  |  Επίσημο Site