J.S.: Ναι. Έγινε εξαιτίας του τσιγάρου και τελικά ήταν μια υπέροχη διαφήμιση για την ταινία. Δεν το κάναμε επίτηδες αλλά όλοι μιλούσαν τόσο πολύ για την αφίσα. Ήμουν χαρούμενος... για την ακρίβεια ήμουν ευγνώμων.
J.S.: Χμ. Το κάπνισμα είναι κακό, δεν καπνίζω αλλά το βρίσκω πολύ τρομακτικό να μην μπορείς να αναπαραστήσεις το κάπνισμα. Γιατί αν η τέχνη δεν μπορεί να αναπαραστήσει την πραγματικότητα. Και ξέρετε, το αστείο είναι ότι η αφίσα της ταινίας μου απαγορεύτηκε στο μετρό την ίδια στιγμή που η αφίσα της ταινίας τρόμου «Saw» ήταν παντού. Έχεις την εικόνα ενός διαμελισμένου σώματος και το δικό μου τσιγάρο ήταν επικίνδυνο... Ακόμα νομίζω, από μια πιό διεστραμμένη ματιά, ότι ήθελαν να κάνουν διαφήμιση για την προσπάθεια που καταβάλλουν για την καταπολέμηση του καπνίσματος. Καμία εταιρία τσιγάρων δεν χρηματοδότησε την ταινία και παρόλο που χρησιμοποιούμε ένα κουτί που μοιάζει με τα Gitanes, η Gitanes μας το απαγόρεψε οπότε έπρεπε να γράψουμε κάτι άλλο. Γιατί ο Gainsbourg εθίζεται στο τσιγάρο και αυτό θα τον οδηγήσει στο θάνατο. Καμία καπνοβιομηχανία δεν ήθελε την ταινία μου, γιατί ακόμα και παιδιά καπνίζουν στην ταινία.
J.S.: Ναι, τον λατρεύω. Είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς και παλεύει με έναν πολύ βίαιο τρόπο τους περισσότερους σεναριογράφους-γιατρούς του Hollywood. Αυτός εξηγεί την δομή του γραψίματος και εκείνοι προσπαθούν να εξηγήσουν ότι πρέπει να ξέρεις το τέλος της ιστορίας πριν αρχίσεις να τη γράφεις, ενώ αυτός λέει αντίθετα ότι πρέπει να δημιουργήσεις δυνατούς χαρακτήρες, να τους ρίξεις στα σκατά και να τους αφήσεις μετά μόνους τους να ανακαλύψουν τα πάντα. Πιστεύω ότι είναι ένας εξαιρετικός συγγραφέας για δυο λόγους. Από τη μια γιατί λατρεύει το κοινό και από την άλλη παραμένει καλλιτέχνης. Είναι τόσο δύσκολο να κάνεις δυο πράγματα ταυτόχρονα και από την άλλη να μην γίνεις συγγραφέας του κοινού δηλαδή διασκεδαστής ή αυτός ο επιτηδευμένος άνθρωπος που ζει μόνος στον πύργο του. Αυτός καταφέρνει και τα δυο. Έχει γράψει ένα πολύ όμορφο βιβλίο για το γράψιμο, το λένε 'Writing', όπου μεταξύ άλλων λέει: "Αυτό το βιβλίο είναι η καλύτερη μέθοδος γραψίματος που υπάρχει, γιατί είναι η πιό σύντομη οπότε θα έχει λιγότερα χαζά πράγματα από τις άλλες" (γέλια).
J.S.: Πιστεύω ότι όποτε διαβάζω ένα βιβλίο του Stephen King και κυρίως θεωρητικό, γιατί γράφει πολλά πράγματα για την θεωρία, εμπνέομαι και με κάνει να αισθάνομαι έτοιμος να γράψω. Αλλά όποτε διαβάζω ένα βιβλίο του Robert McKee ακόμα κι αν είναι καλό, με κάνει να θέλω, πρώτον, να πετάξω το βιβλίο από το παράθυρο και μετά να σταματήσω να γράφω. Γιατί λέει συνέχεια, πρέπει να κάνεις αυτό, δεν πρέπει να κάνεις το άλλο, νομίζω ότι αυτά είναι για το στρατό. Δεν είναι για το γράψιμο, και το θέμα είναι ότι ο τύπος δεν ζει από το γράψιμο αλλά από τα ταξίδια που κάνει ανά τον κόσμο όπου δίνει μαθήματα για το τι πρέπει να γράψεις και δεν μιλάει καν σε συγγραφείς παρά μόνο σε παραγωγούς και εκδότες...Δεν είμαι σίγουρος ότι κάτι τέτοιο είναι χρήσιμο. Νομίζω ότι μερικοί άνθρωποι μπορούν και άλλοι όχι. Αυτό είναι όλο...
J.S.: Τότε πρέπει να στηριχθείς στον εαυτό σου. Ο Stephen King έχει πει μια πολύ αστεία ατάκα: "Πρέπει να υπάρχει κάτι σαν αυτό που λέμε μούσα, αλλα δεν πρόκειται για μια όμορφη γυναίκα με φτερά, αλλά για έναν τεράστιο τύπο που σου λέει 'Μαλάκα, κάτσε στην καρέκλα και δούλεψε'" (γέλια).
J.S.: Αμα ρωτάς για σινεμά τότε πρέπει να πω ο Fellini. Γιατί πάλι εάν μιλάς για το Fellini δεν μπορείς να στηριχθείς σε θεωρία και μέθοδο. Κάποιος έρχεται και γίνεται το κέντρο του κόσμου και όλα είναι γύρω από τον άνθρωπο. Και ίσως ο Walt Disney, τα κλασσικά του Walt Disney...
J.S.: Ωραία, ίσως το «Waltz with Bashir». Όλες οι ταινίες των αδερφών Cohen, όπως το «No Country For Old Men», μια ταινία χωρίς μουσική αλλά πολύ όμορφη. Το «Spirited Away» του Miyazaki, το «Toy Story» και όλες οι ταινίες του Clint Eastwood, όπως το «Million Dollar Baby»...
J.S.: Ναι αλλά το «Million Dollar Baby» είναι κάτι τόσο επίπονο. Δεν είσαι ο ίδιος αφού δεις αυτή την ταινία. Και πρέπει να πω, έστω κι αν δεν πρόκειται για κινηματογράφο αφού μιλάμε για την προηγούμενη δεκαετία, αισθάνομαι υποχρεωμένος να αναφέρω τα τηλεοπτικά σίριαλ, όπως το «The Sopranos» ή το «Mad Men» τα οποία έφεραν την τηλεόραση σε ένα επίπεδο που ίσως μπορεί να ξεπεράσει το σινεμά. Αυτό ίσως είναι το καλύτερο αμερικάνικο μάθημα οθόνης, κοιτάζοντας το σε κάνει να αισθάνεσαι καλά. Πρέπει να πάμε προς τα εκεί. Είναι μεγάλο θέμα. Ακόμα ίσως οι ταινίες του Wes Anderson είναι πολύ ενδιαφέρουσες κατά την αντίληψή μου. Είδα την τελευταία με τον Mr. Fox. Ήταν πραγματικά φανταστική. Το «Where The Wild Things Are» ήταν μια εξαιρετική ταινία και κρίμα που δεν είχε επιτυχία στη Γαλλία, γιατί το γαλλικό κοινό δεν είναι συνηθισμένο στην φαντασία. Και εννοείται το «Lord of The Rings» και το «The Pan's Labyrinth»...
J.S.: Εγώ ευχαριστώ...
Υ.Γ.: Το ντεμπούτο του Joann Sfar τελικά ήταν επιτυχημένο καθώς το «Gainsbourg - Vie Heroique» ήταν πολύ όμορφο και πρωτότυπο...
Εκτύπωση
