Είχαμε φτάσει από ώρα στα γραφεία του Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου και περιμέναμε τη σειρά μας για να ανακρίνουμε τον σκηνοθέτη του «The Road» John Hillcoat. Όταν ήρθε η σειρά μας μπήκαμε στο δωματιάκι παρέα με τους συναδέλφους Θοδωρή Καραμανώλη και Νέστορα Πουλάκο και καθίσαμε απέναντι του σαν εκτελεστικό απόσπασμα. Παρά το γεγονός ότι είχε αρκετή ώρα που έδινε συνεντεύξεις, ήταν ευδιάθετος και πρόθυμος να απαντήσει στις ερωτήσεις που του απευθύναμε. Γενικά έδειξε άνθρωπος που απολαμβάνει τη διαδικασία των συνεντεύξεων.

Γιάννης Βασιλείου (Γ.Β.): Κύριε Hillcoat έχετε κάνει αυτή τη θαυμάσια ταινία, το Proposition και έρχονται και σας προτείνουν να σκηνοθετήσετε το The Road. Πως αισθανθήκατε; Το είδατε σαν μια πρόταση που έρχεται μόνο μια φορά σε τούτη τη ζωή;

John Hillcoat (J.H.): Ναι, λατρεύω τη δουλειά του Cormac McCarthy. Αλλωστε το Proposition είναι βαθύτατα επηρεασμένο από το Blood Meridian (βιβλίο του ίδιου συγγραφέα). Πήρα στα χέρια μου το The Road προτού εκδοθεί, άρχισα να το διαβάζω και όταν το τελείωσα συνειδητοποίησα ότι με επηρέασε βαθύτερα σε σχέση με το Blood Meridian. Είναι καταπληκτικό που μου δόθηκε η ευκαιρία να το σκηνοθετήσω! Και φυσικά είχα υπόψη μου ότι είναι δύσκολο να βρεις τόσο καλό υλικό και πιθανότατα να μην ξαναβρώ κάτι ανάλογο στην υπόλοιπη ζωή μου.

Γ.Β.: Το μυθιστόρημα του McCarthy έχει ιδιόρρυθμη δομή και κυρίως εσωτερική δράση...πόσο δύσκολο ήταν να το μετατρέψετε σε κινηματογραφικό υλικό;

J.H.: Είχα αρκετές συζητήσεις με τη δημιουργική ομάδα. Το βιβλίο διαθέτει εξαιρετικούς διαλόγους μεταξύ του Αντρα και του Παιδιού, διαλόγους τόσο ζωντανούς που τους μεταφέραμε αυτούσιους. Τα εσωτερικά στοιχεία όμως ήταν πρόκληση και η μεταφορά τους στο πανί μια πολύ ζόρικη διαδικασία. Αναγκαστήκαμε να 'επαναδιατυπώσουμε' οπτικά κάποια σημεία. Η βασική ιστορία όμως είναι πολύ απλή. Το ταξίδι ενός πατέρα με το γιο του, ο πατέρας που αντιδρά σε όσα συμβαίνουν έχοντας το γιο του στο μυαλό του, οι διαφορές μεταξύ τους.... Προσπαθήσαμε να επικεντρωθούμε σε αυτά και να μην λοξοδρομήσουμε αφιερώνοντας πολύ χρόνο στις υπόλοιπες παραμέτρους. Σε μεταγενέστερο στάδιο προσθέσαμε ένα voice -over σε μερικά σημεία, έτσι ώστε να αποδώσουμε κάποιες από τις σκέψεις του Αντρα τις οποίες δεν μπορεί να μοιραστεί με το Παιδί. Αυτό ήταν ένα από τα εργαλεία που χρησιμοποιήσαμε. Φυσικά τα δύο μέσα είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Ο ίδιος ο Cormac McCarthy μου είπε ότι καταλαβαίνει τη διαφορά ανάμεσα στα δύο μέσα και υπήρξε ιδιαίτερα συγκαταβατικός και συνεργάσιμος. Δε ζήτησε ποτέ να δει το σενάριο και ήταν πάντα διαθέσιμος για να μιλήσουμε. Μου είπε "Κάνε ότι νομίζεις! Εγώ έκανα αυτό που ήξερα καλύτερα και τώρα θα κάνεις κι εσύ αυτό που ξέρεις καλύτερα!"

Γ.Β.: Την είδε την ταινία;

J.H.: Ναι

Γ.Β.: Πώς του φάνηκε;

J.H.: Ήταν μια πολύ έντονη στιγμή. Πήγαμε στο New Mexico, μαζί με τον σεναριογράφο να του την δείξουμε και αμέσως μετά την προβολή σηκώθηκε και έλειψε για περίπου δεκαπέντε με είκοσι λεπτά - τελικά έπρεπε να πάει τουαλέτα ! Περιμέναμε ανήσυχοι ώσπου να επιστρέψει, αλλά όταν επέστρεψε μας είπε ότι λάτρεψε την ταινία. Ο 'Δρόμος' είναι μια πολύ προσωπική ιστορία. Ήρθε στα γυρίσματα με τον γιο του, τον ίδιο του τον γιο.

Γ.Β.: Ανακουφιστήκατε λοιπόν όταν ο McCarthy σας είπε ότι του άρεσε.

J.H.: Ω ναι. Και στα γυρίσματα που ήταν παρών άκουσα ότι συγκινήθηκε καθώς παρακολουθούσε κάποια από όσα κάναμε. Δεν αισθάνθηκε να λείπει κάτι, εκτός από μερικές ατάκες, τις οποίες όμως είχαμε γυρίσει ήδη, οπότε τις προσθέσαμε μετά.

Νέστορας Πουλάκος (Ν.Π.): Πόση σχέση έχει η σκοτεινή πλευρά της Αμερικής, όπως αυτή παρουσιάζεται στην ταινία, με την πραγματικότητα;

J.H.: Έχουμε δει ήδη κάποια δείγματα αυτής της σκοτεινής πλευράς της Αμερικής. Με τον Κατρίνα, με την 11η Σεπτεμβρίου...όλα αυτά έχουν επιπτώσεις σε παγκόσμια κλίμακα. Οι εταιρείες όπως και οι πολιτισμοί πάνε κι έρχονται. Κάποτε ήταν πιο δυνατές από όλους του πολιτικούς του κόσμου, αλλά πλέον έχουν περιέλθει κι αυτές στην αβεβαιότητα. Το βιβλίο μιλάει για όλα αυτά. Ξέρετε επισκέφθηκα το λόφο σήμερα (αναφέρεται στην Ακρόπολη) κι αυτό μου θύμισε ότι ολόκληροι πολιτισμοί πάνε κι έρχονται. Για αυτό δεν πρέπει να ξεχνάμε τη θέση μας στην ιστορία. Πιστεύω επίσης ότι το βιβλίο αναφέρεται στον φόβο, όπως τον βιώνουμε την τελευταία δεκαετία και την αντίδρασή μας σε αυτόν.

Γ.Β.: Το βιβλίο είναι ένα έντονο ανάγνωσμα και περιέχει μερικές ιδιαίτερα σκληρές και αποκρουστικές εικόνες. Χρειάστηκε να μετριάσετε κάπως τη βία κατά την μεταφορά του στο πανί;

J.H.: Το βιβλίο είχε ιδιαίτερη συναισθηματική αξία για όλους εμάς που εργαστήκαμε στην ταινία. Προσωπικά συμφώνησα να σκηνοθετήσω την ταινία υπό την προϋπόθεση ότι θα παραμέναμε πιστοί στο βιβλίο. Στην πορεία όμως βρήκαμε ότι μερικά στοιχεία ήταν αχρείαστα και περιττά. Όταν γυρίζεις μια ταινία δίνεις σάρκα και οστά στα πάντα και γίνεσαι μάρτυρας αυτών, τα βλέπεις ολοζώντανα μπροστά σου, η οπτικοποίησή τους δεν είναι μια διαδικασία που λαμβάνει χώρα στο μυαλό σου. Βρήκαμε λοιπόν ότι κάποιες εικόνες από αυτές στις οποίες αναφέρεστε ήταν κάπως υπερβολικές και αριθμητικά περισσότερες από όσο χρειάζεται. Επίσης ο πυρήνας της ταινίας, η καρδιά της ιστορίας είναι η σχέση του Αντρα με το Παιδί κι έτσι όσο περισσότερα εξωγενή στοιχεία τέτοιας υφής παρουσιάζεις, τόσο περισσότερο αποσπάς την προσοχή του κόσμου από το κέντρο βάρους της ιστορίας σου. Βάλαμε λοιπόν μέσα μόνο όσα στοιχεία χρειάζονταν για να διηγηθούμε επαρκώς αυτή την ιστορία.