Χάρης Παπαπαναγιώτου: Έχουν περάσει σχεδόν 15 χρόνια από την έξοδο του 'Για Όλα Φταίει το Γκαζόν' στους κινηματογράφους και ο περισσότερος κόσμος - ιδίως εκτός των γαλλικών συνόρων - εξακολουθεί να σας μνημονεύει γι' αυτήν ακριβώς την ταινία. Πώς αισθάνεστε γι' αυτό;

Josiane Balasko: Το βρίσκω κάτι το απολύτως φυσιολογικό, καθώς η εν λόγω ταινία σημείωσε πολύ μεγάλη επιτυχία και το θέμα της ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για την εποχή της, με αποτέλεσμα να προκαλέσει μεγάλη εντύπωση στο τότε σινεφίλ κοινό. Κι εγώ η ίδια άλλωστε σε αυτό αποσκοπούσα κατά κάποιο τρόπο. Έκτοτε, βέβαια, γυρίστηκαν αρκετές ταινίες, αλλά και τηλεοπτικές σειρές, κυρίως αμερικάνικες, οι οποίες καταπιάστηκαν με το θέμα της ομοφυλοφιλίας, οπότε αν το 'Για Όλα Φταίει το Γκαζόν' έβγαινε τώρα στις αίθουσες, σίγουρα δε θα είχε την ίδια απήχηση. Θα λειτουργούσε μεν ως κωμωδία, καθώς η χημεία ανάμεσα στους 3 πρωταγωνιστές (Victoria Abril, Alain Sabat και Balasko) ήταν άψογη, αλλά δύσκολα θα γνώριζε ανάλογη επιτυχία.

Χ.Π.: Έχετε κάνει θέατρο, έχετε πρωταγωνιστήσει σε δεκάδες ταινίες, έχετε σκηνοθετήσει κι η ίδια και έχετε γράψει σενάρια που έχουν μετουσιωθεί σε πετυχημένες δουλειές, έχετε κερδίσει βραβεία, μέχρι και δίσκους έχετε κυκλοφορήσει... Με μία τόσο πλούσια καριέρα πίσω σας, τι στόχους μπορεί να έχετε για το μέλλον;

J.B.: Η αλήθεια είναι πως ό,τι ήθελα να κάνω το έχω κάνει ήδη... Εκτός, ίσως, από τον κλασικό χορό, που και να ήθελα, θα μου ήταν 'λίγο' δύσκολο να τα καταφέρω. Μου αρέσει πάρα πολύ ο χορός και γι' αυτό και θαυμάζω τη Juliette Binoche που τα κατάφερε (και) σ' αυτό (σημειώνουμε πως η 44χρονη ηθοποιός αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη της στο χορό, πραγματοποιώντας πέρσι το φθινόπωρο μια σειρά εμφανίσεων στο Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου, κατόπιν παρότρυνσης του διάσημου χορογράφου Arkam Khan, ο οποίος τη συνόδευε επί σκηνής). Αυτό που εξακολουθεί να με ενδιαφέρει, είναι να βρίσκω θέματα που να με ιντριγκάρουν για να τα κάνω ταινίες και φυσικά 'ζουμερούς' ρόλους για να υποδυθώ. Αλλωστε αγαπάω το ίδιο και τις δύο αυτές μου ιδιότητες.

Χ.Π.: Υπάρχει κάτι για το οποίο να έχετε μετανιώσει στην ως τώρα καριέρα σας;

J.B.: Για τίποτα απολύτως. Θεωρώ πως πρέπει πάντα να έχεις το κουράγιο να υποστηρίξεις τις επιλογές σου, ακόμη κι αν τις περισσότερες φορές συνειδητοποιείς εκ των υστέρων πως έχεις κάνει λάθος...

Χ.Π.: Από που αντλείτε συνήθως έμπνευση για τις ταινίες σας;

J.B.: Δύσκολη ερώτηση... Ακόμη και στην περίπτωση του 'Για Όλα Φταίει το Γκαζόν' δεν μπορώ να προσδιορίσω το πως ακριβώς μου ήρθε η ιδέα. Ίσως επειδή ως γυναίκα ζω σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, μου βγήκαν όλες αυτές οι ανδρικές αναφορές. Απ' την άλλη, υπήρχαν πάρα πολλές ταινίες για την ανδρική σεξουαλικότητα και σχεδόν καμία για τη γυναικεία, οπότε σκέφτηκα να κάνω κάτι διαφορετικό. Ήθελα να δείξω πως στην ουσία δεν είναι ότι 'απαγορεύεται' στις γυναίκες να εκφράζουν τη σεξουαλικότητά τους, απλώς κανείς ως τότε δεν είχε ενδιαφερθεί να την προβάλλει.

Χ.Π.: Το ενδιαφέρον πάντως είναι πως στη συγκεκριμένη ταινία είσαστε τόσο πειστική στο ρόλο της λεσβίας, ώστε υπάρχει ακόμη και σήμερα κόσμος, που νομίζει ότι... όντως είστε!

J.B.: Το λαμβάνω ως κομπλιμέντο αυτό! Η αλήθεια είναι πάντως πως και στην περίπτωση του «Cliente», όταν την παρουσίασα στους παραγωγούς για να πάρω την έγκρισή τους για το τελικό μοντάζ, θεώρησαν πως περιέχει κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία. Κι εγώ πολύ απλά τους απάντησα "όχι ακόμη, αλλά όπου να' ναι..."!

Χ.Π.: Μια και αναφερθήκαμε στο «Cliente», θα ήθελα να πω πως τη βρήκα αρκετά επίκαιρη, καθώς μου έδωσε την αίσθηση πως, κατά κάποιο τρόπο, προτείνει το επάγγελμα του ζιγκολό, ως μία αρκετά προσοδοφόρα μέθοδο αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης...

J.B.: Να σου πω την αλήθεια, θεωρώ πως είναι προτιμότερο να γίνεις ζιγκολό, παρά, ας πούμε, να πουλάς ναρκωτικά. Αρκεί, φυσικά, να διαθέτεις τα προσόντα! Εξάλλου, πρόσφατα παρουσιάστηκε στη Γαλλία ένα άρθρο που αναφερόταν σε νεαρές φοιτήτριες που, προκειμένου να βγάλουν χρήματα για τις σπουδές τους, αποφάσισαν να δουλεύουν τα βράδια σε στριπτιζάδικα...

Χ.Π.: Το «Cliente» περιέχει αρκετά στοιχεία που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στη δημιουργία ενός 'βαρύγδουπου' μελοδράματος. Παρ' όλα αυτά επιλέξατε να προχωρήσετε σε μια αρκετά πιο 'ανάλαφρη'προσέγγιση του υλικού σας...

J.B.: Αυτό που γενικά μου αρέσει είναι να αναμιγνύω την κωμωδία με το δράμα. Μου αρέσουν επίσης πάρα πολύ οι Ιταλικές κωμωδίες του '60, όπου ενώ καταπιάνονταν με πάρα πολύ σοβαρά θέματα, κατάφερναν να βγάζουν άφθονο γέλιο. Και θεωρώ ότι είναι καλύτερο να μιλήσεις για ένα σοβαρό θέμα προσεγγίζοντάς το από μια - όσο το δυνατόν - πιο κωμική πλευρά του, καθώς έτσι έρχεσαι πιο κοντά στην ίδια τη ζωή, όπου τη μια στιγμή γελάς και την άλλη κλαις. Αλλωστε δεν είναι λίγες οι φορές που νιώθεις την ανάγκη να γελάσεις σε σοβαρότατες καταστάσεις - όπως σε μια κηδεία, για παράδειγμα.

Χ.Π.: Η hip-hop μουσική που ακούμε σε αρκετά σημεία της ταινίας, η οποία μάλιστα διαθέτει και αρκετά υβριστικούς στίχους, ήταν δική σας επιλογή;

J.B.: Είμαι μέλος ενός οργανισμού για την υποστήριξη των μεταναστών, κάτι που μου έδωσε την ευκαιρία να γνωριστώ με αρκετούς καλλιτέχνες της rap και της hip-hop μουσικής που προέρχονταν από αφρικανικές χώρες, καθώς ήταν μία περίοδος όπου αρκετοί από αυτούς έκαναν απεργία πείνας και τους επισκεπτόμουνα σχεδόν καθημερινά. Όταν λοιπόν ετοίμαζα την ταινία, αποφάσισα να χρησιμοποιήσω δύο είδη μουσικής - ορχηστρική για τις σκηνές της κεντρικής ηρωίδας και rap/hip-hop για τις σκηνές του δρόμου και εκείνες που αφορούν σε συνθήκες οικονομικής δυσπραγίας.

Χ.Π.: Κάτι ακόμη, που επίσης θεωρώ ότι θίγει η ταινία: είναι τελικά ο έρωτας θέμα σωστού timing;

J.B.: Βεβαίως! Πρέπει να συναντήσεις το κατάλληλο άτομο την κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο μέρος και ούτω καθεξής. Στην περίπτωση της ταινίας, ωστόσο, αυτό που προβάλλεται ουσιαστικά είναι μια απλή φαντασίωση - η κεντρική ηρωίδα δηλαδή φαντάζεται πως αν γνώριζε τον εραστή της κάμποσα χρόνια πριν, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Κι αυτό παρά το γεγονός πως, στην πραγματικότητα, όλα εκείνα που τους χωρίζουν είναι πολύ περισσότερα από μια απλή διαφορά ηλικίας...