Stephenie Meyer: Ήταν εμπειρία. Ήμουν τρομοκρατημένη πηγαίνοντας μέσα στην αίθουσα. Γιατί στην περίπτωση που ήταν κακό, τι θα έλεγα; Υπήρχε χρόνος να αλλάξουν μικρά πράγματα. Δε θα ξεκινούσαμε όμως από το μηδέν σε περίπτωση που το μισούσα. Ανησυχούσα πάρα πολύ γι' αυτό... Ήταν μια πρόχειρη κόπια, οπότε είχα ένα μικρό σημειωματάριο για να σημειώνω ποιά πράγματα έπρεπε να αλλάξουν. Κάθισα στη θέση μου, έτοιμη, σε μεγάλη ένταση. Η ταινία ξεκίνησε. Και ξέχασα τελείως το λόγο για τον οποίο ήμουν εκεί και απλά το απόλαυσα. Παρασύρθηκα τόσο πολύ, που όταν τέλειωσε το μόνο που ήθελα ήταν να το ξαναδώ.
Stephenie Meyer: Εξωφρενικά... Αλλά στην πραγματικότητα αυτό συνέβη όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφτώ τα γυρίσματα. Εκεί ήταν που πραγματικά το συνειδητοποίησα. Καθόμουν εκεί την ώρα του φαγητού το πρώτο βράδυ. Όλοι ήρθαν ντυμένοι με τα κοστούμια, επειδή είχαν μόλις κάνει μια φωτογράφηση... Και ήμουν κάπως, για μισό λεπτό, αυτοί είναι φανταστικοί άνθρωποι και τώρα είναι εδώ... Πολύ περίεργο.
Stephenie Meyer: Το όνειρο καταγράφεται αρκετά καλά στο κεφάλαιο δεκατρία (το βιβλίου). Μπορώ ακόμα να το δω μπροστά μου. Ήταν ένα πολύ ασυνήθιστο όνειρο και δεν έχω δει κανένα παρόμοιό του πριν ή έκτοτε. Παρατηρούσα έναν τέλειο κύκλο ενός λιβαδιού με ένα αγόρι κι ένα κορίτσι να συζητούν. Εκείνη ήταν συνηθισμένη. Αλλά αυτός έλαμπε στον ήλιο. Ήταν όμορφος. Και ήταν βαμπίρ. Της έλεγε πόσο πολύ ήθελε να τη σκοτώσει αλλά και πόσο πολύ την αγαπούσε. Σηκώθηκα από αυτό και σκεφτόμουν, τί θα έλεγαν στη συνέχεια; Το κατέγραψα. Και ήταν αυτή η διαδικασία του γραψίματος που με αιχμαλώτισε. Έγραψα τις πρώτες δέκα σελίδες, τις περισσότερες με το μικρότερο γιο μου στην αγκαλιά και βλέποντας το 'Blue's Clues' (σημ. παιδική σειρά) πάνω από το ώμο μου.
Stephenie Meyer: Δεν του είπα τι έκανα. Οπότε τα είχε χαμένα. Και ήταν και λίγο εκνευρισμένος που του έπαιρνα τον υπολογιστή όλη την ώρα. Όσο δύσκολο μου ήταν εμένα να του πω ότι γράφω μια ιστορία για βαμπίρ, άλλο τόσο ήταν για τον Edward να πει στην Bella ότι ο ίδιος είναι βαμπίρ (γελάει). Δε ξέρω αν το μυαλό του έχει σταματήσει να γυρίζει από τη μέρα που του είπα, "ψιλοέγραψα ένα βιβλίο και προσπαθώ να βρω εκδότη τώρα".
Stephenie Meyer: Καθόλου. Είμαι φοβητσιάρα. Δεν βλέπω ταινίες τρόμου. Δεν μπορώ καν να καταλάβω γιατί αρέσει στους ανθρώπους να τρομάζουν επίτηδες. Είναι προφανές ότι είμαι μειοψηφία σ' αυτό το θέμα (γελάει)... Για μένα, ένα βαμπίρ ήταν απλά η ενσάρκωση του ανθρώπου εκείνου που βρίσκεται σε δυσάρεστη θέση, που του έχουν πει "δεν μπορείς να γίνεις τίποτα διαφορετικό από αυτό που είσαι". Μα μετά αυτοί απαντούν, "δε θα γίνω αυτό που είμαι, θα γίνω αυτό που θέλω να είμαι". Μ' αρέσει αυτό. Θέλω να πω, η ζωή μου ήταν πάντα σχετικά εύκολη. Αλλά βλέπεις ανθρώπους που ξεπερνούν κάτι απίστευτα εμπόδια. Και αυτή ήταν μια φανταστική μεταφορά για ένα τέτοιο είδος ανθρώπου.
Stephenie Meyer: Θα ήταν πιο δίκαιο να πούμε ότι τους θαυμάζω, γιατί εγώ δεν χρειάστηκε να κάνω κάτι τέτοιο. Ήμουν πάντα ελεύθερη να είμαι όποια ήθελα να είμαι. Είχα τη δυνατότητα να κάνω τις επιλογές που ήθελα. Δεν ήταν δύσκολα. Κι έτσι θαυμάζω ανθρώπους που δεν έχουν αυτά τα προνόμια, που τους στριμώχνουν για να γίνουν κάτι που δε θέλουν και αυτοί λένε "όχι, δε θα το κάνω...".
Stephenie Meyer: Η ζωή μου ήταν πολύ διαφορετική και από εκείνης. Νομίζω ότι αυτό ήταν μέρος της γοητείας του να γράφω γι' αυτήν. Όταν ήμουν 17, ήμουν αρκετά προστατευμένη. Οι γονείς μου ήταν μαζί από πάντα. Είχα ένα σωρό αδέλφια, μια οικογενειακή ζωή που με στήριζε. Είχα τη δυνατότητα να παραμείνω παιδί για πολύ μεγάλο διάστημα. Και εδώ έχουμε ένα κορίτσι που δεν είχε ποτέ τη δυνατότητα να είναι παιδί, που έπρεπε πάντα να κάνει τη δύσκολη δουλειά και να είναι η ενήλικη. Το απόλαυσα να γράφω για μια τελείως διαφορετική ζωή από τη δική μου εμπειρία. Είναι πολύ διαφορετική από αυτό που ήμουν τότε.
Stephenie Meyer: Με το Twilight, ήμουν πολύ παθιασμένη με το γράψιμό του. Παρόλο που ήμουν παρούσα σωματικά, κάνοντας όλα τα άλλα πράγματα που έπρεπε, πνευματικά ήμουν άλλου. Για τρεις μήνες, δεν ήμουν εκεί. Αυτό ήταν κάπως παράξενο. Και ήταν μια διαδικασία το να μάθω πώς να ισορροπώ. Όταν είσαι απορροφημένος σε μια ιστορία, είναι δύσκολο να απομακρυνθείς από αυτή. Είναι κάτι που ακόμα το δουλεύω.
Stephenie Meyer: Απέκτησα τη συνήθεια να κάνω τις διορθώσεις στη διάρκεια της ημέρας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο εκνευριστικό για μένα από το να μου αποσπούν την προσοχή τη στιγμή που βρίσκομαι στη μέση μιας ιστορίας. Γυρίζω μετά από 15 λεπτά και δεν έχω ιδέα τι έκανα πριν λίγο -δε μπορώ να ξαναμπώ στη συγκεκριμένη στιγμή. Έτσι, για μένα, το γράψιμο λειτουργεί καλύτερα μετά τις 6, που κανείς δεν πρόκειται να πάρει τηλέφωνο. Βάζω τα παιδιά για ύπνο. Βάζω τα ακουστικά, και γράφω για τρεις ή τέσσερις ώρες, μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Αυτή είναι κατά βάση η διαδικασία (γελάει).
Stephenie Meyer: Εξαρτάται από αυτό που γράφω. Έχω μια συλλογή με επιλογές για όταν γράφω λυπητερές σκηνές, μια συλλογή για τις σκηνές δράσης και μια γενική, 'ο, τι να' ναι' συλλογή. Και μετά υπάρχουν και κάποια συγκεκριμένα συγκροτήματα που θα βάλω. Όταν έκανα το 'New Moon', έβαζα τους Marjorie Fair όλη την ώρα. Μου έφερναν ακριβώς τη διάθεση που χρειαζόμουν. Ξέρεις, κατάθλιψη (γελάει).
Stephenie Meyer: Δεν είχα καμία προσδοκία. Δεν περίμενα να το διαβάσει ποτέ κάποιος άλλος εκτός από μένα. Αλλά μετά ανακατεύτηκε η αδερφή μου και έβγαλε το μυστικό στην επιφάνεια -το ότι έγραφα κάτι. Αυτή ήταν ο άνθρωπος που είπε ότι έπρεπε να προσπαθήσω να το εκδώσω και με πίεζε μέχρι να το κάνω. Φυσικά, πίστευα ότι θα το απορρίψουν. Όταν ένας ατζέντης ασχολήθηκε μαζί του, περίμενα ότι κανένας εκδότης δε θα το αγγίξει. Και όταν ο εκδότης μου ήθελε τρία ακόμα βιβλία, περίμενα ότι όλα θα είναι αποτυχίες... Όπως μπορείς μάλλον να καταλάβεις, είμαι κάπως απαισιόδοξη. Και ακριβώς επειδή είμαι απαισιόδοξη, κάθε βήμα από όλο αυτό μου φαινόταν σαν έκπληξη. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάθομαι εδώ κάνοντας αυτό το πράγμα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι το βιβλίο μου έγινε πράγματι μια ταινία, η οποία μου αρέσει τόσο. Εννοώ, ποιος θα το φανταζόταν; Είναι τρελό.
Εκτύπωση
