Νεκτάριος Σάκκας: Μπορεί ο θεατής - ειδικότερα ο νέος - που έρχεται αντιμέτωπος με μερικές τόσο συγκλονιστικές αλήθειες να συνεχίσει κανονικά τη ζωή του σα να μην έχει αλλάξει τίποτα;

Στέλιος Κούλογλου: Εντάξει, δε μπορεί ο άλλος βγαίνοντας απ' τον κινηματογράφο να πάρει τα όπλα, δεν έχει γίνει ποτέ (γέλια)! Αλλά σίγουρα νομίζω ότι οδηγεί σε μία συνειδητοποίηση και η συνειδητοποίηση είναι η απαραίτητη βάση για την οποιαδήποτε δράση. Δηλαδή, αν δεν ξέρουμε τι κάνουμε δε μπορούμε να κάνουμε κάτι ή δεν το κάνουμε σωστά. Από όπου έχει προβληθεί ως τώρα, η εμπειρία μου απ' τις συζητήσεις με το κοινό είναι ότι είχε σοκαριστεί και ότι ήθελε κάτι να κάνει. Στο φεστιβάλ του Βανκούβερ είχαν προγραμματιστεί δύο προβολές και τελικά έγιναν τέσσερις όπου όλες ήταν sold-out. Στο φεστιβάλ του Λοκάρνο, αναλόγως. Εκεί μίλαγα με το κοινό στο πλαίσιο του Q&A (ερωταπαντήσεις) από μία ώρα και στις δύο προβολές.

Ν.Σ.: ...βγάζοντας έτσι εκτός προγράμματος τις επόμενες προβολές;

Σ.Κ.: Ναι, ναι! Αφού στη δεύτερη βγήκαμε έξω στο δρόμο και συνεχίσαμε εκεί! Κι ο κόσμος με ρώταγε πάρα πολλά πράγματα, όπως 'τι πρέπει να κάνουμε; Πώς να οργανωθούμε;', αν πρέπει να φτιάξουνε κόμμα, και τέτοια. Κι όλα αυτά, να φανταστείς, στην Ελβετία! Τους έλεγα 'παιδιά, δεν ξέρω, τι να σας απαντήσω;'! (γέλια)

Ν.Σ.: Τι πραγματικά μπορεί να αλλάξει μία απολογία σαν αυτή του Perkins, όσον αφορά τον ίδιο αλλά και σ' αυτούς που απευθύνεται;

Σ.Κ.: Ως προς τον ίδιο, η κουλτούρα της εξομολόγησης είναι ενταγμένη στην αμερικανική νοοτροπία, αντίθετα με μας που στην ουσία δε λειτουργεί πολύ. Εδώ βλέπει κανείς τον Εφραίμ και δεν έχει εξομολογηθεί για τίποτα (γέλια)! Πέρα από την πλάκα όμως, θέλω να πω ότι εκεί η εξομολόγηση λειτουργεί απελευθερωτικά γι αυτούς. Υπάρχει το θέμα της συγνώμης, η οποία αναγνωρίζεται σαν πράξη κι από τον ίδιο που εξομολογείται κι από τους άλλους, δηλαδή είναι μία αναγνωρίσιμη ενέργεια, αποδεκτή. Αρα νομίζω πως - κι αυτό που θα πω τώρα είναι κάτι που δεν πολυκαταλαβαίνουμε στην Ελλάδα γιατί δεν έχουμε την ίδια νοοτροπία - ο ίδιος (Perkins), λέγοντας κάτι ξαλαφρώνει και αντίστοιχη είναι η αντίδραση του κοινού. Έτσι, το αμερικανικό κοινό ταυτίζεται περισσότερο μέσω της απολογίας, ενώ το δικό μας κοινό - και το ευρωπαϊκό, αλλά κατεξοχήν το ελληνικό - κρατάει αποστάσεις.

Ν.Σ.: Βλέποντας την ταινία, άρχισα να κάνω 'περίεργους' συνειρμούς αναφορικά με το δικό μας, χρόνιο εθνικό χρέος. Δικαίως;

Σ.Κ.: Α ναι, βέβαια! Ασφαλώς! Κι όχι μόνο για το εθνικό χρέος αλλά και το προσωπικό χρέος του καθενός. Όπως μία χώρα που χρωστάει δεν είναι ελεύθερη, έτσι κι ένας άνθρωπος. Οπότε ναι, από αυτή την άποψη νομίζω ασφαλώς πως υπήρχε σε δεύτερο ή τρίτο επίπεδο ανάγνωσης μία τέτοια πτυχή, παρόλο που δεν ήταν αυτό το θέμα μου.

Ν.Σ.: Δεδομένου ότι στην Ελλάδα σκάνε συνέχεια μεγάλα σκάνδαλα τα οποία πέρα από την όποια επικοινωνιακή φασαρία δε φαίνεται να οδηγούν σε απονομή δικαιοσύνης και ανάδειξη της αλήθειας, είναι λογικό που έρευνα όπως η δική σας, στραμμένη μακριά απ' την ελληνική πραγματικότητα, οδηγεί σε ξεκάθαρα συμπεράσματα;

Σ.Κ.: Αυτή είναι μία ακόμα διαφορά του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Στην τηλεόραση είναι όλα έπεα πτερόεντα. Λες 'τελείωσες, έκλεισες, έφυγες, κι αν σε είδανε, σε είδανε'. Αν δόθηκε προσοχή, δόθηκε. Είχα κάνει πολύ καλά ρεπορτάζ που είχαν περάσει απαρατήρητα ή χρειάστηκε να τα παίξω δεύτερη και Τρίτη φορά για να τα υπογραμμίσω. Εδώ είναι διαφορετική η κατάσταση, κάνεις μία παρέμβαση συνολικότερη. Λες 'παιδιά, αυτό είναι! Τώρα, αν το δείτε ή όχι, δικό σας θέμα, αλλά εγώ σας λέω, τώρα, τι γίνεται'.

Ν.Σ.: Όπως είπατε και προηγουμένως, η στροφή προς τον πολιτικό κινηματογράφο επιχειρεί να αλλάξει την οπτική του κοινού. Παρόλα αυτά τα δε μπορούμε ακόμα να πούμε πως τα πράγματα να βελτιώνονται σε παγκόσμια κλίμακα. Μπορεί ο κινηματογράφος να αλλάξει τον κόσμο, έστω στο πλαίσιο που του αναλογεί;

Σ.Κ.: Ασφαλώς ναι. Ο κινηματογράφος είναι πολύ βασικό μέσο επηρεασμού της κοινής γνώμης κι αλλαγής των συνειδήσεων. Εντάξει, από μόνος του δε μπορεί να ξεκινήσει την επανάσταση, αλλά εν πάσει περιπτώσει πάντα οι μεγάλες πολιτικές αλλαγές συνοδεύονταν κι από αλλαγές στο χώρο της τέχνης, με εμφάνιση πρωτοποριακών έργων. Παλαιότερα, πριν ξεκινήσει η ελληνική επανάσταση είχε βγει ο Θούριος του Ρήγα Φεραίου. Αρα σίγουρα υπάρχει ένα τέτοιο θέμα.

Ν.Σ.: Ντοκιμαντέρ όπως το «The End Of Poverty?» και το δικό σας μιλούν για τους αφανείς τρόπους που οι Η.Π.Α. Εφευρίσκουν ώστε να διασφαλίζουν την πολιτικοοικονομική ομηρία στρατηγικά κρίσιμων για τα συμφέροντά τους κρατών. Το γεγονός ότι πλέον γνωρίζουμε κάποιους απ' αυτούς, σας οδηγεί στο συμπέρασμα πως έχουν ήδη φροντίσει να εφαρμόζουν νέους, περισσότερο εξελιγμένους;

Σ.Κ.: Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή είναι σε κενό. Δηλαδή, οι παλιοί τρόποι πλέον έχουν γίνει πάρα πολύ αντιληπτοί και δεν εφαρμόζονται με ιδιαίτερη επιτυχία και επίσης δεν έχουν εφευρεθεί πολλοί καινούργιοι τρόποι, όπως θα λέγαμε, πολιτικού και πολιτιστικού ιμπεριαλισμού. Π.χ. Ο Obama θα μπορούσε να ήταν ένα νέο τέτοιο σενάριο, μία επίθεση φιλίας, μία καινούργια προσπάθεια - και είναι, σίγουρα - αναβάθμισης της αμερικανικής τυπικής υπεροχής στον κόσμο με διαφορετικούς όρους. Δε λέω ότι υπάρχει ένα σχέδιο, ότι κάποιος το οργάνωσε όλο αυτό, μία συνομωσία από πέντε άτομα που είπαν 'τώρα θα βγάλουμε τον Obama', όχι. Αλλά το ίδιο το σύστημα, νομίζω αυθόρμητα, προσπαθεί να εκσυγχρονιστεί, να ανταποκριθεί στις νέες εξελίξεις. Ο Obama αυτή τη στιγμή αποτελεί μία πολύ θετική εικόνα, τη θετικότερη που είχε Αμερικανός πρόεδρος από τον Carter. Κι ίσως περισσότερο κι απ' τον Carter γιατί είναι και μαύρος. Αρα σίγουρα ψάχνουν νέους τρόπους γιατί οι παλιοί έχουν αποτύχει. Τώρα, εάν θα πετύχουν, δεν ξέρω. Ο κόσμος αυτή τη στιγμή πάντως είναι πιο συνειδητοποιημένος από ότι παλιότερα. Οι νέοι είναι πιο συνειδητοποιημένοι, έχουν και την προηγούμενη εμπειρία. Αυτό δε σημαίνει ότι όλα είναι θετικά σήμερα ή όλοι είναι συνειδητοποιημένοι, αλλά νομίζω ότι γίνονται συναρπαστικές αλλαγές, όπως το internet που είναι μία πάρα πολύ μεγάλη αλλαγή. Οι πληροφορίες που βρίσκει κανείς είναι κάτι το εντυπωσιακό!

Ν.Σ.: Μιλώντας για internet, ένα ντοκιμαντέρ όπως το αμερικανικό «zeitgeist» που κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις και τεράστιο ενδιαφέρον. Εσείς, έχοντας πλέον αρχίσει να δραστηριοποιείστε ενεργά στο χώρο με το tvxs.gr (tv χωρίς σύνορα), πιστεύετε πως η απαλλαγμένη από πολιτικοοικονομικά συμφέροντα πληροφόρηση μέσω των νέων μέσων μπορεί να σημάνει κάτι δραστικά καλό για την κοινωνία του αύριο και με ποιες προϋποθέσεις;

Σ.Κ.: Ήδη έχει αλλάξει το τοπίο. Οι εφημερίδες πέφτουν - αν δε δίνουν dvd - η συμβατική τηλεόραση υποφέρει από πολύ μεγάλη κρίση αξιοπιστίας, ιδίως στον ενημερωτικό τομέα οι νέοι δε βλέπουν πλέον καθόλου ειδήσεις κι όλα αυτά έχουν γίνει και χάρη στο internet, όπως και πάρα πολλά άλλα πράγματα. Ακόμα και το γεγονός ότι εκλέχθηκε ο Obama οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο internet.

Ν.Σ.: Με αφορμή την εκπαραθύρωσή σας από την ΕΡΤ, πώς αισθάνεστε ως δημοσιογράφος εβρισκόμενος στο επίκεντρο της είδησης;

Σ.Κ.: Δεν το 'θελα να ήμουν το θέμα, θα ήθελα να κάνω θέματα! Αλλά δεν ήταν δική μου επιλογή. Προσπάθησα όλα αυτά τα προηγούμενα χρόνια ποτέ να μην προκαλέσω θέμα, είχα επικεντρωθεί αυστηρά στη δουλειά μου και διατηρούσα ένα διακριτικό προφίλ. Αλλά, εντάξει, ήταν ο κ. Ρουσόπουλος που αποφάσισε να με κάνει θέμα, με άγαρμπο τρόπο. Εμένα όμως μου αρέσουν οι μάχες. Το είδα σα μάχη. Δηλαδή, την πρώτη μέρα είπα στους συνεργάτες μου, ενώ είχαν όλοι πτοηθεί, 'παιδιά, επιτέλους δράση!' και γελάσανε όλοι, ξεκαρδίστηκαν στα γέλια. Νομίζω πως κάθε εμπόδιο είναι για καλό, έτσι αισθάνομαι και τώρα αν και στην αρχή ήταν βέβαια δύσκολα. Εγώ, ας πούμε, βρέθηκα χωρίς ασφάλιση γιατί παρότι το δικαιούμουν δεν είχα κάνει αίτηση μονιμοποίησης στην ΕΡΤ, αν και είχα όλα τα προσόντα. Κι έτσι βρέθηκα να μην έχω καν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Τότε βρέθηκα στο επίκεντρο μίας μάχης που δεν αφορούσε εμένα, αλλά το θέμα της ελεύθερης έκφρασης και της μάχης εναντίον της λογοκρισίας. Αυτό ήταν το ζητούμενο, αν δηλαδή θα πρέπει η δημόσια τηλεόραση να είναι πραγματικά δημόσια ή να είναι κομματική τηλεόραση και να ανήκει στο εκάστοτε κυβερνόν κόμμα. Δεν το είδα, λοιπόν, σαν προσωπικό θέμα και δεν το αντιμετώπισα έτσι.

Ν.Σ.: Τι να περιμένουμε από σας στο προσεχές διάστημα;

Σ.Κ.: Τώρα είμαι αποκλειστικά αφοσιωμένος στο tvxs.gr το οποίο είναι ένα καινούργιο μέσο, εντελώς διαφορετικό από μία εκπομπή, που μου δίνει άλλες δυνατότητες, κυρίως επικοινωνίας. Μ' αρέσει πάρα πολύ αυτή η ενδοεπικοινωνία, τα σχόλια, ότι παίρνεις πίσω πολύ μεγάλο πλούτο από αυτά που δίνεις. Παράλληλα, έχω στα σκαριά δύο βιβλία τα οποία έχουν πάει πίσω λόγω όλων αυτών των περιπετειών αλλά και του tvxs.gr, ενώ έχω κάνει κάποια γυρίσματα για ένα καινούργιο ντοκιμαντέρ, πάλι με μία πρωτότυπη μορφή προσέγγισης που συνδυάζει κινηματογραφικά στοιχεία με στοιχεία ντοκιμαντέρ, όμως κι αυτό έχει πάει πολύ πίσω λόγω έλλειψης χρόνου.