Νεκτάριος Σάκκας: Πώς καταφέρατε να πείσετε τον John Perkins να συνδράμει στην ταινία, ειδικά στο κομμάτι της ενώπιον κοινού του Ecuador απολογίας;

Στέλιος Κούλογλου: Νομίζω πως καταρχήν τον έπεισα με ελληνική πονηριά! Θέλω να πω ότι υπάρχουν δύο τρόποι να προσεγγίσεις έναν τέτοιο τύπο: είτε να είσαι από το BBC, οπότε θα θέλει να μιλήσει, είτε να είσαι από μία μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, όποτε θεωρεί ότι και να μιλήσει δε θα υπάρξει πολύ μεγάλο πρόβλημα. Επειδή ούτε το BBC ούτε κάποιο αναλόγου μεγέθους μέσο ενημέρωσης ή εταιρεία παραγωγής τον προσέγγισε, στην αρχή είπε 'εντάξει, θα δώσω μία συνέντευξη σε μία ελληνική τηλεόραση, σιγά το θέμα!', ας πούμε. Έτσι σιγά-σιγά απέκτησα επαφή μαζί του, πήγα μία φορά και τον συνάντησα, κάναμε μία συνέντευξη. Μετά όμως άρχισα να είμαι συνέχεια σε επαφή μαζί του, ανταλλάξαμε e-mail, ενώ τον ξαναείδα μετά από ένα χρόνο.

Ν.Σ.: Επομένως η ιδέα της ταινίας δεν είχε εξαρχής κατασταλάξει...

Σ.Κ.: Ναι, στην αρχή δεν ήξερα καθόλου αν θα γίνει ταινία. Το πήρα αρχικά σαν μαρτυρία, ότι έλεγε δηλαδή πάρα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Από τη στιγμή που μου λέει όλη την ιστορία, ανταλλάσουμε e-mail στα οποία μου λέει κι άλλα πράγματα και διαβάζω το βιβλίο του, αρχίζω να σκέφτομαι πως αυτό είναι μία καταπληκτική ιστορία που πρέπει να γίνει ταινία. Και μάλιστα για μένα ήταν ένα φιλμ νουάρ, γιατί στο όλο στόρι υπήρχε μία μοιραία γυναίκα που τον είχε βάλει στο 'παιχνίδι', δηλαδή ίντριγκες, δολοφονίες, κυνισμός, όλα αυτά. Έτσι, πηγαίνω και τον ξαναβλέπω μετά από ένα χρόνο, οπότε κάνουμε πιο εκτενείς συζητήσεις και συνεντεύξεις κι αποκτήσαμε μία σχέση. Πάνω σε αυτή τον έπεισα να πάμε στο Ecuador και να 'απολογηθεί', μετά από πολύ προσπάθεια κι ύστερα από την εκλογή ενός νέου προέδρου εκεί που προσπαθούμε να τον δούμε. Στην ουσία, αυτό που ήθελα να κάνω κι αυτό που σχεδιάσαμε στην αρχή ήταν να τραβήξουμε τη σκηνή της συνάντησης (μεταξύ J.Perkins και του προέδρου) κατά τον τρόπο που επισκεπτόταν τότε ο πρώτος τα προεδρικά γραφεία με την ιδιότητα του Οικονομικού Δολοφόνου. Είχαμε μάλιστα κλείσει συνέντευξη με τον πρόεδρο, είχα νοικιάσει και καρέλα για το travelling της σκηνής, αλλά τελικά η συνέντευξη δεν έγινε. Όμως οργανώσαμε μία πολύ καλή εκδήλωση, ενώ έδωσε και μία ραδιοφωνική συνέντευξη, χωρίς και πάλι να ξέρουμε αν όλο αυτό θα γίνει ταινία. Σε πρώτη φάση ήταν ένα υλικό που μάζευα.

Ν.Σ.: ...Το οποίο προοριζόταν αρχικώς για την Ε.Ρ.Τ.;

Σ.Κ.: Την πρώτη φορά πήγα για το 'Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα'. Μετά αποφάσισα να κάνω την ταινία. Πρώτη φορά που είδα τον Perkins ήταν το 2005. Το '06 αποφάσισα τι θα κάνω. Ύστερα τον έπεισα να πάμε στο Ecuador, όπου πλέον ήμουν αποφασισμένος ότι θα κάνουμε ταινία, είχα πλέον σχέδιο πως θα τη γυρίσω. Αλλά νομίζω πως ούτε ο ίδιος περίμενε ότι θα προκύψει το δεδομένο αποτέλεσμα, γι αυτό κι ενθουσιάστηκε κιόλας όταν το είδε ολοκληρωμένο.

Ν.Σ.: Αντιμετωπίσατε ανταγωνισμό ως προς τα δικαιώματα του βιβλίου;

Σ.Κ.: Υπήρχε ο εξής ανταγωνισμός. Αυτός εν τω μεταξύ έδωσε τα δικαιώματα για ταινία σε μία αμερικανική εταιρεία και μάλιστα ο Harrison Ford πρόκειται να τον υποδυθεί. Οπότε εκεί προέκυψε ένα θέμα. Εγώ του πήρα τελικά τα δικαιώματα. Το ευτύχημα ήταν ότι εκείνος έβγαλε ένα δεύτερο βιβλίο, 'The Secret History Of American Empire', το οποίο στην ουσία επαναλαμβάνει το πρώτο. Επομένως εμένα μου έδωσε τα δικαιώματα για το δεύτερο, αλλά στην ουσία ήταν το ίδιο πράγμα.

Ν.Σ.: Υπήρχε κάποιο κομμάτι της έρευνας πάνω στην ταινία που σας προβλημάτισε ή σας εξέπληξε ιδιαίτερα;

Σ.Κ.: Από ερευνητικής άποψης; Όχι τόσο. Εντάξει, έγινε μία προσπάθεια να τσεκάρω αυτά που έλεγε. Εν τω μεταξύ είχαν πλακώσει πάρα πολλοί που δουλεύανε πάνω σ' αυτό, μεταξύ των οποίων και οι New York Times, οι οποίοι σύμφωνα με την αμερικανική δημοσιογραφική παράδοση ξεσκονίζουν το κάθε τι. 'Αν είχε όντως δουλέψει τότε, αν είχε ταξιδέψει εκεί' κ.τ.λ. Κι όλα τα στοιχεία που έλεγε για τη ζωή του ήταν ακριβή. Αυτό μου έλυσε τα χέρια, δεν είχα άλλο μεγάλο πρόβλημα.

Ν.Σ.: Φαντάζομαι πως πολλοί φίλοι των 'Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα' τα θεωρούν κάτι σαν σήμα κατατεθέν σας. Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί την «Εξομολόγηση Ενός Οικονομικού Δολοφόνου» από το 'ΡΧΣ' και προηγούμενες δουλειές σας;

Σ.Κ.: Νομίζω πως η διαφορά ενός τηλεοπτικού ντοκιμαντέρ από ένα ντοκιμαντέρ είναι κυρίως ο χρόνος. Και δεν αναφέρομαι στη διάρκεια μόνο, αλλά ο χρόνος που αφιερώνεις στην ανάπτυξη των θεμάτων σου, το οποίο είναι πολύ μεγάλο πράγμα στον κινηματογράφο. Στην τηλεόραση δεν έχεις αυτή την πολυτέλεια, τα πράγματα πρέπει να γίνονται πιο γρήγορα έτσι ώστε να κρατάς συνέχεια το ενδιαφέρον του τηλεθεατή. Παρότι δεν το ακολουθούσα αυτό κατά γράμμα στο 'ΡΧΣ' εντούτοις το ακολουθούσα κάπως. Εδώ, ο χρόνος για την κινηματογραφική ανάπτυξη είναι για μένα πολύ σημαντικός κι αυτό είναι η βασική διαφορά πέραν από τις δραματοποιημένες σκηνές που δεν υπήρχαν στο 'ΡΧΣ'.

Ν.Σ.: Κατά πόσο πιστεύετε πως η κινηματογραφική αίθουσα εξυπηρετεί την προβολή της νέας σας δουλειάς ώστε να κερδίσει το στοίχημα με το κοινό; Γιατί επιλέγετε το σινεμά κι όχι άλλο μέσο;

Σ.Κ.: Καταρχήν γιατί είμαι κινηματογραφόφιλος (γέλια)! Αρα ήθελα να κάνω κάτι για το σινεμά. Αλλο πράγμα η μαγεία του κινηματογράφου κι άλλο η μικρή οθόνη. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα, δύο διαφορετικά έργα, ας πούμε.

Ν.Σ.: Κι αυτό πως μεταφράζεται στην ανταπόκριση που προσδοκάτε ότι θα έχει στο κοινό;

Σ.Κ.: Ε, τώρα που μιλάμε μόλις έχει βγει στις αίθουσες οπότε δεν ξέρω τι θα γίνει. Αυτό που ήθελα να καταθέσω εγώ ήταν ένα άλλο δείγμα γραφής πάνω σε μία θεματολογία η οποία είναι και δεν είναι, ταυτόχρονα, προσφιλής. Γιατί αυτό είναι ένα πολύ ξεχωριστό θέμα και δεν παρουσιάζεται συχνά ένας τέτοιος τύπος σαν τον Perkins να μιλάει.

Ν.Σ.: Από την άλλη έχουμε δει στο παρελθόν μεγάλες παραγωγές, ταινίες προπαγάνδας σε Αμερική κι Ευρώπη, οι οποίες επηρέασαν τον κόσμο διαμορφώνοντας την οπτική του για συγκεκριμένα ζητήματα. Θεωρείτε πως υπάρχει πλέον η δυνατότητα να επιχειρήσει ο κινηματογράφος μία αντεπίθεση σ' αυτό το επίπεδο;

Σ.Κ.: Ε, νομίζω πως υπάρχει μία τέτοια τάση τα τελευταία χρόνια, σαφέστατα, τόσο στο χώρο του ντοκιμαντέρ όσο και στις ταινίες μυθοπλασίας Ο Michael Moore, ας πούμε, έχει παίξει πολύ σημαντικότερο ρόλο στην ενημέρωση των Αμερικανών με μία μόνο ταινία απ' ότι όλα τα αμερικανικά δίκτυα μαζί εδώ και χρόνια. Η ίδια αντίστοιχα τάση υπάρχει για σταδιακή επιστροφή στον πολιτικό κινηματογράφο και το βλέπουμε αυτό τα τελευταία χρόνια με αυτά που έχει κάνει ο Clooney, όπως το «Syriana», το «Good Night, And Good Luck» κ.τ.λ.

Ν.Σ.: Από ό,τι είχατε αρχικώς κατά νου σχεδιάζοντας το φιλμ, υπήρξε κάτι που αναγκαστικά αφήσατε εκτός;

Σ.Κ.: Πάρα πολύ υλικό άφησα απ' έξω! Πάρα πολύ. Δηλαδή, ο Perkins είχε κι άλλες περιπέτειες, είχε δράσει και σε άλλες χώρες - όπως π.χ. Στο Ιράν - από τις οποίες είχα υλικό και μαρτυρίες. Αλλά έτσι η υπόθεση θα ξεχείλιζε από παντού και θα γινόταν μετά κάτι σαν ταξιδιωτικό θέμα. Δε μ' αρέσουν οι ταινίες που πέφτουν στην παγίδα να γυρνούν από χώρα σε χώρα. Έτσι αποφάσισα να επικεντρωθώ στη λατινική Αμερική και σ' αυτές τις δύο δολοφονίες προέδρων (Roldos του Εκουαδόρ και Torrijos του Παναμά).