J.J. Abrams: Λοιπόν, αυτή είναι μια καλή ερώτηση. Απλά ήθελα να κάνω μια ταινία που να αξίζει να δει κανείς. Εννοώντας ότι απλά επειδή είναι το «Mission: Impossible 3» δεν ήταν πραγματικά αρκετό. Βεβαίως ήμουν ενθουσιασμένος με την ευκαιρία, αλλά όταν είδα το σενάριο που θα γύριζαν, όπως ήταν ευφυώς γραμμένο, ήξερα ότι δεν ήταν μια ταινία που θα μπορούσα να δικαιώσω. Ήξερα ότι δεν ήταν μια εκδοχή της ταινίας που θα μπορούσα να παραδώσω - απλά επειδή δεν ήταν αυτό που με ενδιέφερε. Δε θέλω να πω ότι δε θα ήταν μια σπουδαία ταινία και ακόμα δε μπορώ να το πω, απλά δεν ήταν η εκδοχή που ένιωθα ότι θα μπορούσα να τους πω "είμαι ο άνθρωπος γι' αυτό..." οπότε όταν συνειδητοποίησα ότι ήμουν σε μια πού περίεργη θέση επειδή μου δινόταν μια ευκαιρία να σκηνοθετήσω αυτή την ταινία αλλά δεν ήθελα να σκηνοθετήσω την ταινία που επρόκειτο να κάνουν.
J.J. Abrams: Είπα στον Tom "καταλαβαίνω αυτό αλλά αυτό δεν είναι αυτό που κάνω..." και εκείνος είπε "λοιπόν, ας κάνουμε τότε αυτό που κάνεις, και θα περιμένουμε ένα χρόνο..." Κυριολεκτικά ήταν το ένα σοκ μετά το άλλο κι έτσι είπα "ΟΚ, ας το κάνουμε..." οπότε πήρα αυτούς τους δύο φίλους, συν-σεναριογράφοι της ταινίας, τον Alex Kurtzman και τον Bob Orci, με τους οποίους είχα δουλέψει στο 'Alias', και απλά αρχίσαμε να σκιαγραφούμε την ιστορία που για μένα το έκανε ενδιαφέρον. Η οποία ήταν μια ιστορία για έναν άνθρωπο που είναι αυτός ο κατάσκοπος αλλά που επιστρέφει στο σπίτι και πώς αυτό θα τον επηρέαζε πραγματικά σα χαρακτήρα. Και αν ήταν να ζήσει τη ζωή του μυστικά, πώς το κάνεις αυτό; Τι είναι αυτό; Και δεν το είχαμε δει αυτό στις ταινίες 'Mission Impossible' και αυτό ήταν ενδιαφέρον για μένα. Ποιος είναι αυτό ο τύπος όταν τελειώνει η αποστολή και επιστρέφει σπίτι;
J.J. Abrams: Σίγουρα και όπως το 'Mission: Impossible' ενέπνευσε το 'Alias' και το 'Alias' έπρεπε, με τον ίδιο τρόπο, να αντιμετωπίσει ένα διαφορετικό τύπο κακού. Βεβαίως δεν υπάρχει έλλειψη κακών στον κόσμο. Η ιδέα του να προσπαθήσεις να καταλάβεις πώς να πεις μια ιστορία - όποιος και αν ήταν ο κακός - από την οπτική γωνία του Ethan Hunt, όχι σαν κατάσκοπο αλλά σαν άνθρωπο, αυτός για μένα ήταν ο τρόπος για να μπω. Το να αναπτύξεις ποιος είναι ο κακός προήρθε από αυτό. Υπήρξαν πολλές διαφορετικές απόψεις για τον ποιον θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε σαν τον κακό μας, δεν ήταν δύσκολο να το βρούμε στην πραγματικότητα.
J.J. Abrams: Λοιπόν, ξέρω ότι στις δύο πρώτες ταινίες, του Brian De Palma και του John Woo, το αποτύπωμά τους είναι ξεκάθαρο, σαν να βλέπεις μια ταινία και να μπορείς να αναγνωρίσεις μια ταινία του John Woo εύκολα, το ίδιο και με τον De Palma - το στυλ τους είναι ξεκάθαρο. Δεν έχω ιδέα ποιο είναι το στυλ μου, αν έχω κάποιο. Πιθανώς είμαι κενός από στυλ αλλά ξέρω ότι όταν είδα αυτές τις σκηνές ήθελα να νιώθουν αληθινές και αιτιολογημένες. Και όσο τεράστιες και αν είναι μερικές από αυτές και όσο παράλογα και αν είναι μερικά από αυτά τα πράγματα, ο μόνος τρόπος που ξέρω ότι θα μπορούσαν να μοιάζουν αιτιολογημένα και αληθινά ήταν να τους συμπεριφέρομαι μ' αυτόν τον τρόπο και με το ν' ακολουθώ πάντα τους χαρακτήρες μας και αυτό που περνούν. Οπότε αντί να επιβάλλω ένα στυλ αυθαιρέτως, ήθελα να είμαι αληθινός στην ιστορία, σιγουρεύοντας ότι ακολουθώ τους χαρακτήρες όλες τις στιγμές. Έγινε ξεκάθαρο πολύ γρήγορα και ήταν τεράστια παρηγοριά, ότι υπήρχε μόνο ένας τρόπος να γυριστεί αυτή η ταινία, και αυτός ήταν να την κάνω όσο πιο ειλικρινά ήταν δυνατόν και να μην είμαι χαριτωμένος μ' αυτήν.
J.J. Abrams: Ήθελα να μοιάζει σαν να ήταν εμπόλεμη ζώνη, ότι ήταν απίστευτα απρόβλεπτο και βίαιο, αλλά δεν ήταν σχετικό με επιδεξιότητα ούτε με μπαλέτο και δεν προσπαθούσα ν' αντιγράψω από καμία φιλμική προσέγγιση. Ήταν "τι περνούν αυτοί οι άνθρωποι;" Και το δραματοποίησα, οπότε ήταν σχεδόν σαν οι χαρακτήρες και οι σκηνές να υπαγόρευαν τη φιλμική προσέγγιση. Έτσι η σκηνή στο Βατικανό, που είναι μια τεράστια σκηνή, δεκαοχτώ λεπτά ή κάτι τέτοιο, είναι πολύ περισσότερο ρευστή, πολύ περισσότερο ειπωμένη με αυτοπεποίθηση, επειδή από πολλές απόψεις οι χαρακτήρες μας ελέγχουν αυτή τη σκηνή. Με τη σκηνή στη γέφυρα, οι ήρωές μας είναι χτυπημένοι και φοβισμένοι, οπότε έπρεπε να γυριστεί στο χέρι, έπρεπε να είναι αχαλίνωτος φόβος και αυθορμητισμός. Έτσι, ακόμα και σε μερικές στιγμές που έχουν γίνει ψηφιακά, η προσέγγιση ήταν πάντα να τις κάνουμε να μοιάζουν όσο απρόβλεπτες και ξαφνικές και τρομαχτικές μπορούσαμε, κρατώντας το πολύ αιχμηρό, από αυτή την άποψη. Κάθε σκηνή είχε και μια διαφορετική προϋπόθεση αλλά τα πάντα κατάληξαν στο τι περνούσαν οι χαρακτήρες μας και πώς το κάναμε να μοιάζει ειλικρινές.
J.J. Abrams: Λοιπόν, είναι και τα δύο. Αναδρομικά σκέφτεσαι "wow μόλις κάναμε αυτό το ταξίδι και ήταν απίστευτο..." επειδή είναι. Ξέρεις, είναι γυρίσματα εκατό ημερών και είναι καταπληκτικό να το περάσεις και νιώθω τυχερός να το έχω κάνει. Αλλά μέρα με τη μέρα, ποτέ δεν έχω γελάσει περισσότερο, ποτέ δεν έχω νιώσει μεγαλύτερη πρόκληση ή πιο ικανοποιημένος ή τυχερός, το να έχω μια ευκαιρία να δουλέψω σε οτιδήποτε.
J.J. Abrams: Ξέρεις από την αρχή υπήρχε αμοιβαία εκτίμηση για το είδος, μια αμοιβαία εκτίμηση για μια ιστορία βασισμένη στο χαρακτήρα και κάπως μια αμοιβαία συμφωνία για το τι ήταν το καλύτερο για την ταινία. Έτσι δεν υπήρξε εγωισμός μπλεγμένος με το σχεδιασμό της ταινίας, με τη διανομή ρόλων, με τη σκηνοθεσία, με το μοντάζ - το μόνο πράγμα που μετρούσε ήταν η ταινία. Τώρα, δε λέω ότι εγώ δεν έχω εγωισμό ή ότι ο Tom δεν έχει εγωισμό αλλά λέω ότι ποτέ η απόφαση κάποιου ή μια καλλιτεχνική επιλογή δεν εκτόπισε αυτό που ήταν καλύτερο για την ιστορία εκείνη τη στιγμή.
J.J. Abrams: Ναι. Έτσι ο Tom μπορεί να είχε μια ιδέα, ξέρεις, μια οποιαδήποτε μέρα και εγώ μπορούσα ν' αναγνωρίσω πολύ γρήγορα αν ήταν κάτι το οποίο ένιωθα ότι ήταν σωστό γι' αυτή την ταινία. Και αν δεν το έκανα, θα έλεγα "δε νομίζω ότι πρέπει να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση και να γιατί" και αυτός θα έλεγε "ΟΚ, καλά". Δεν υπήρξε ποτέ, μα ποτέ, ούτε μία στιγμή που να ήταν "όχι, θέλω να το κάνω μ' αυτόν τον τρόπο". Ούτε μία. Και μπορείς μονάχα να σκεφτείς μερικά πράγματα σε μια στιγμή οπότε το να έχεις κάποιον άλλο που να είναι εκεί είναι πραγματική ευλογία - και είναι τόσο καλός παραγωγός.
J.J. Abrams: Ναι και είχα προειδοποιηθεί από διαφόρους ανθρώπους, ξέρεις, "ο πρωταγωνιστής και ο παραγωγός; Καλή τύχη!" Αλλά ήταν τόσο ευφυής και τόσο έξυπνος σχετικά με το πώς μερικές θα επηρεάσουν και θα έχουν συνέπειες και πώς μερικά στησίματα της ταινίας θα μπορούσαν να είναι δυνατότερα, ή πώς συγκεκριμένες στιγμές που δεν προοριζόντουσαν για στησίματα θα μπορούσαν ν' αποδώσουν αργότερα. Ήταν τόσο ενήμερος και για τα μεγάλα και για τα μικρά ζητήματα ταυτοχρόνως. Και μόνο να έχεις αυτό το μυαλό τριγύρω σε κάθε βήμα είναι ένα προνόμιο. Δε χρειαζόταν να είναι στην ταινία για να είναι ο καλύτερος παραγωγός που θα μπορούσα να έχω δουλέψει μαζί. Ήταν πραγματικά πρωτοφανής.
Εκτύπωση
