Brigitte Rouan: Δεν είναι καθόλου επιλογή μου! Δυσκολεύομαι κάθε φορά να βρω τα απαραίτητα χρήματα. Το 1987, για παράδειγμα, ξεκίνησα ένα project το οποίο γνώριζα από την αρχή πως θα κοστίσει πάρα πολύ. Έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου... και έπειτα από προετοιμασία τρεισήμισι ετών αναγκάστηκα να το εγκαταλείψω.
Brigitte Rouan: Όχι, μου αρέσει να παίζω, είμαι πάνω από όλα ηθοποιός! Δυστυχώς, παίζοντας στο σινεμά δεν έχω πια τον απαραίτητο χρόνο για να κάνω θέατρο. Το θέατρο, ξέρετε, είναι για τον ηθοποιό ο χώρος που του προσφέρει την μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Τουλάχιστον, όμως, μπορώ και παίζω το λιγότερο σε μία κινηματογραφική ταινία το χρόνο.
Brigitte Rouan: Η σκηνοθεσία υπήρξε, στην κυριολεξία, το ευτυχές γεγονός της ζωής μου! Ήταν εντελώς τυχαίο. Ήμουν έγκυος, κατάσταση που εκείνη την εποχή δεν άφηνε περιθώρια σε μία ηθοποιό να εργάζεται κανονικά. Το περιβάλλον του κινηματογράφου με έλκυε πάντα κι έτσι αναζήτησα έναν άλλο τρόπο να παραμείνω μέσα σε αυτό.
Brigitte Rouan: Έχουν περάσει περίπου εικοσιπέντε χρόνια από όταν έπαιξε στο «That Obscure Object of Desire» (Σκοτεινό Αντικείμενο Του Πόθου), του Bunuel. Από τότε μέχρι σήμερα, δεν έπαψε ποτέ να συστήνεται στο κοινό ως ένα αληθινό, σκοτεινό αντικείμενο του πόθου. Μέχρι τη στιγμή που βαρέθηκε και αποφάσισε να αποδείξει ότι εκτός από όμορφη είναι και μία πολύ ταλαντούχα ηθοποιός. Παρόλο που είναι ακόμη νέα και εξίσου εντυπωσιακή, δεν είναι πια ένα κορίτσι είκοσι χρόνων. Ούτε μπορεί να στηρίζει μια ολόκληρη καριέρα στα ωραία κοντινά πλάνα! Να ξέρετε πως επέμενα πολύ να την έχω σε αυτή την ταινία, γι' αυτό και της προσέφερε πάρα πολλά χρήματα. Πίστεψα ότι έχει κάτι παραπάνω να δώσει, εκείνη με τη σειρά της ήταν πρόθυμη να με εμπιστευτεί και το αποτέλεσμα μπορεί να το κρίνει το κοινό. Να είστε βέβαιος, πρόκειται για μία εξαιρετικά ευφυή γυναίκα, κι αυτό δεν το λέω επειδή δέχτηκε να παίξει στην ταινία μου, αλλά επειδή την γνωρίζω χρόνια.
Brigitte Rouan: Είναι κάτι που σας ενοχλεί, το βρίσκετε επιθετικό; (χαμογελάει)
Brigitte Rouan: (Ανασηκώνεται και πλησιάζει) Μπορεί να μην είμαστε πολύ καλοί σε όλα, εμείς οι Γάλλοι κινηματογραφιστές, κάτι όμως που μπορούμε να χειριστούμε τέλεια είναι ο ήχος. Έχουμε ίσως τους καλύτερους μηχανικούς ήχου. Αν προσέξετε, δεν θα συναντήσετε ποτέ πάνω από τρεις ταυτόχρονους ήχους στα αμερικάνικα φιλμ. Στη Γαλλία δεν φοβόμαστε τον ήχο. Το ανθρώπινο αυτί αρχίζει να ενοχλείτε στους πέντε ήχους. Εγώ συνηθίζω να μιξάρω τουλάχιστον έξι! Μα, δείτε! Εγώ μιλάω, η κυρία πίσω ακουμπά το ποτήρι της, εσείς γυρίζετε τις σελίδες των χαρτιών σας, ένα πουλί πετάει...σίγουρα δεν υπάρχουν μονάχα τρεις ήχοι στην αληθινή ζωή! Εκεί κρύβεται, για μένα, η ατμόσφαιρα, η ουσία των ταινιών μου. Μία σκηνή του «Travaux» είναι επίτηδες εξαιρετικά θορυβώδης. Εκεί, πράγματι, ήθελα να υποδηλώσω κάτι: την τόλμη. Στην αμέσως επόμενη σκηνή, η ηρωίδα μένει μόνη μαζί με τα δύο της παιδιά, είναι βράδυ και κοιμούνται κάτω από τα πλαστικά σκέπαστρα. Εδώ έβαλα ήχους πουλιών και κυμάτων: είναι μακριά, σαν σε ένα νησί...
Brigitte Rouan: Είναι πολύ απλό. Αν έφτιαχνα μία σοβαρή, κοινωνική ταινία δεν θα είχα κοινό να την δει! Γι' αυτό επέλεξα να δώσω περισσότερο ανθρώπινο και λιγότερο πολιτικό χαρακτήρα. Ένα έργο για την μετανάστευση το βλέπουν λίγοι, ενώ μία κωμωδία πολλοί. Σχετικά με τη σκηνή που αναφέρατε... (παύση) ήταν μία ιδέα της στιγμής. Μου φάνηκε τόσο αστείος, ο χοντρός κι η λιγνή, ξέρετε. Υποσυνείδητα φοβόμουν να καταγράψω μία τόσο τραγική αφήγηση. Αυτή είναι όμως η αλήθεια, η πραγματικότητα: σκληρή. Ο κόσμος έχει πάρει το μήνυμα, γιατί λοιπόν να μην ελαφρύνουμε το κλίμα με κάτι αστείο; Δεν ήθελα να ξεχωρίσω ανοιχτά τις κωμικές από τις δραματικές στιγμές της ταινίας. Γιατί υπάρχουν και τα δύο.
Brigitte Rouan: Είναι μία τραγική ιστορία, ένας θάνατος. (παύση) Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Η ηρωίδα ζει μέσα σε πολλές τέτοιες τραγικές ιστορίες, όλοι οι εργάτες που ανακαινίζουν το σπίτι της είναι λαθρομετανάστες. Κι όλοι βγαίνουν τόσο υπέροχα από την θλίψη τους. Υποθέτω, αυτό είναι το χάρισμα του Κολομβιανού λαού. Δεν γνωρίζω ούτε εγώ η ίδια το γιατί! Ένιωσα όμως ότι αυτό ήταν το μόνο αληθινό.
Brigitte Rouan: Λοιπόν! Έχουμε να κάνουμε με δύο σκηνές παραδοσιακές: μία στο δικαστήριο και μία στο αστυνομικό τμήμα. Με ενοχλεί αφάνταστα η συνηθισμένη πρακτική κινηματογράφηση τέτοιων σκηνών. Πλάνο στον έναν, πλάνο στον άλλον...Υπάρχει αυτός ο διάσημος δικηγόρος στη Γαλλία, ο οποίος κατάφερε την άρση της θανατικής ποινής. Όταν αγορεύει αυτός ο δικηγόρος, μοιάζει σαν να βρίσκεται σε έκσταση. Ο ίδιος είχε πει, 'όταν δικηγορώ, ξεδίνω, ανεβαίνει η αδρεναλίνη μου!'. Εκεί βασίστηκα και βρήκα τη λύση: όταν αγορεύει και όταν αντιμετωπίζει σοβαρά προσωπικά προβλήματα, η ηρωίδα μου χορεύει και τραγουδά! Και μάλιστα, ο χορός της είναι ανάλογος της κατάστασής της. Όταν υπερασπίζεται άλλους, κερδίζει. Όταν πρέπει να σώσει τον εαυτό της, χορεύει άσχημα και χάνει. Ξεχνά να χορεύει, όταν ξεχνά να ζει ευτυχισμένη.
Brigitte Rouan: Η δική μου γενιά ήταν ακριβώς έτσι! Τώρα τα πράγματα είναι σαφώς πιο ήρεμα. Τις δεκαετίες του '60 και του '70, όταν ήμουν έφηβη, όλα μπορούσαν να γίνουν. Δεν ήταν ανάγκη να παντρευτούμε, κάναμε παιδιά, άλλαζε συνεχώς ερωτικούς συντρόφους... Και μετά μέναμε όλοι μαζί και δεν ήταν άσχημα! Τώρα είναι όλοι ζευγάρια, ευλογημένοι από την κοινωνία αλλά και τόσο δυστυχισμένοι. Εγώ θα ήθελα να είχα κάνει και από ένα παιδί με κάθε εραστή μου.
Brigitte Rouan: Μα, τι νομίζεις! Φυσικά! Έχουμε υποχρέωση απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους. Κι εγώ η ίδια είμαι παιδί ανθρώπων που γεννήθηκαν σε γαλλικές αποικίες και διεκδίκησαν τα δικαιώματά τους.
Brigitte Rouan: Δεν θα τελείωνε έτσι η ταινία! Η ταινία είναι βρετανικής συμπαραγωγής, οι υπεύθυνοι ήθελαν να δώσω ρόλους σε Αγγλους ηθοποιούς και εγώ παραχώρησα όλους τους βοηθητικούς χαρακτήρες. Ο παραγωγός, όμως, ήθελε ακόμα έναν. Του είπα πως είχα μία σκηνή στο συρτάρι, χρειαζόμουν όμως έναν πραγματικά φανταχτερό ηθοποιό. Μου πρότεινε τον Hugh Grant, με ρώτησε αν μου κάνει και είπα "βεβαίως"!
Εκτύπωση
