Παντελής Φραντζής: Στη πρεμιέρα του Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινματογράφου, ο εκπρόσωπος του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης μας υποδέχτηκε με μία 'ανάλαφρη ταινία', όπως χαρακτήρισε το «Fauteuils D' Orchestre». Θεωρείτε το σινεμά που κάνετε 'ανάλαφρο';

Daniele Thompson: Αυτή η λεπτομέρεια μου διέφυγε... Προφανώς δεν μου το μετέφρασαν! Πάντως, μου αρέσει να θεωρούν τις ταινίες μου ανάλαφρες. Αρκεί, βέβαια, οι θεατές να τις βλέπουν και να διαμορφώνουν τη δική τους άποψη για αυτές. Σε κάθε περίπτωση, το προτιμώ, από το να χαρακτηρίζουν τα έργα μου 'σοβαρά'! (γέλια)

Παντελής Φραντζής: Για ποιο λόγο μία επιτυχημένη σεναριογράφος αποφασίζει να γυρίσει μόνη τα σενάριά της; Είναι θέμα ελέγχου στο τελικό αποτέλεσμα και πώς συνδυάζονται οι δύο αυτές ιδιότητες;

Daniele Thompson: Η απάντηση στην πρώτη ερώτηση είναι 'ναι'! (γέλια) Ήθελα πάντα να έχω τον πλήρη έλεγχο. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια αναγκαζόμουν να συνεργάζομαι με σκηνοθέτες, που δεν μου ταίριαζαν. Θυμάμαι πως πάντα προσπαθούσα να τους πείσω για πράγματα για τα οποία ήμουν σίγουρη, δεν είχα όμως τη δύναμη να επιβάλω τη δική μου άποψη, να πάρω εγώ την τελική απόφαση. Κι αυτό με άφηνε πάντα ανικανοποίητη. Σίγουρα, όμως, η συγγραφή σεναρίου και η σκηνοθεσία είναι δύο επαγγέλματα εντελώς διαφορετικά και το πρώτο δεν λειτουργεί απαραίτητα ως "πάτημα" για το δεύτερο.

Παντελής Φραντζής: Στο «Fauteuils D' Orchestre», ωστόσο, σκηνοθετείτε... σκηνοθέτες! Είναι εύκολο να καθοδηγήσεις έναν άνθρωπο που έχει από μόνος του σκηνοθετική άποψη;

Daniele Thompson: Τρεις! Ζήτησα από τρεις σκηνοθέτες, την Valerie Lemercier, τον Albert Dupontel και τον Sydney Pollack, να συμμετέχουν ως ηθοποιοί. Στην αρχή δεν ήθελα καν να το σκέφτομαι! Ειδικά με τον Pollack, ένιωθα τρομοκρατημένη (γέλια). Και οι τρεις όμως, είχαν μόλις βγει από τα γυρίσματα δικών τους ταινιών. Αισθάνονταν, έτσι, ανακουφισμένοι, γιατί δεν έπρεπε πλέον να δίνουν οι ίδιοι οδηγίες, αλλά να δέχονται την καθοδήγηση κάποιου άλλου σκηνοθέτη.

Παντελής Φραντζής: Σε μία από τις σεκάνς της ταινίας, ο αμερικανός σκηνοθέτης, τον οποία υποδύεται ο Sydney Pollack, ρωτά την υποψήφια πρωταγωνίστριά του αν έχει συνεργαστεί ποτέ με τον Francois Truffaut. Νιώθετε πως η εικόνα του γαλλικού σινεμά προς το εξωτερικό έχει 'παγώσει' στην εποχή της Nouvelle Vague;

Daniele Thompson: Στο εξωτερικό παρατηρείται μέχρι και σήμερα αυτή η έντονη λατρεία προς το γαλλικό Νέο Κύμα. Οι Γάλλοι από την άλλη, δεν το απορρίπτουν, ωστόσο το τοποθετούν σε ένα άλλο πλαίσιο, το επανεξετάζουν. Στο Νέο Κύμα χρωστάμε ορισμένα αριστουργήματα, αυτό είναι βέβαιο. Δεν πρέπει όμως να αγνοούμε και τα καταστροφικά του προϊόντα, όπως το κακό που προξένησε στην παραγωγή κινηματογραφικών σεναρίων.

Παντελής Φραντζής: Καταστροφικά προϊόντα... Για παράδειγμα;

Daniele Thompson: Πριν το ξέσπασμα του Νέου Κύματος, τα κινηματογραφικά σενάρια μονοπωλούσε η σχολή των Aurenche και Bost, αναγνωρισμένων λογοτεχνών με τεράστιο κύρος και δύναμη. Με την εμφάνιση της νέας γενιάς, των 'λύκων' όπως τότε τους αποκάλεσαν, το ενδιαφέρον στράφηκε από την συγγραφική πένα στην ίδια την κινηματογραφική κάμερα. Έτσι το γαλλικό σινεμά έπαψε να διηγείται ιστορίες και επιδίωξε σιγά-σιγά την αποτύπωση καταστάσεων, συνθηκών της ανθρώπινης ψυχής. Ασφαλώς μιλάω για τον μεγάλο Truffaut, τον μεγάλο Godard... Όμως, αμέσως μετά την πρώτη έκρηξη, το γαλλικό σενάριο εμφάνισε σοβαρά προβλήματα. Το βιρτουόζικο στοιχείο του νέου κύματος έπρεπε αργά ή γρήγορα να αποκτήσει τη δομή και την πειθαρχία των προγενέστερων, συντηρητικών πλην ικανών σεναριογράφων. Και αυτό πήρε πραγματικά πολύ καιρό μέχρι να συμβεί. (Πλησιάζει πιο κοντά και χαμογελά συνωμοτικά). Ξέρετε, είχα μία συνέντευξη στην Ιαπωνία, πριν λίγο καιρό. Μιλούσα, λοιπόν, με δύο κυρίες, οι οποίες πίστευαν ειλικρινά πως τίποτα δεν έχει συμβεί στο γαλλικό σινεμά από την εποχή του νέου κύματος μέχρι σήμερα! (γέλια)

Παντελής Φραντζής: Ένα θέατρο, ένα μέγαρο μουσικής και μία αίθουσα δημοπρασιών. Στο κέντρο, ένα μικρό καφέ, στο οποίο η πρωταγωνίστρια ζητά να εργαστεί. Ο ιδιοκτήτης της εξηγεί πώς λειτουργεί αυτός ο 'μικρόκοσμος', όπως τον αποκαλεί. Και πρόκειται πράγματι για μικρόκοσμο, αφού η δράση του φιλμ δεν βγαίνει από τα σύνορα ενός και μόνο οικοδομικού τετραγώνου. Πώς προέκυψε αυτή η 'εσωστρέφεια' ως προς το πεδίο της αφήγησης;

Daniele Thompson: Όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, το φιλμ μοιράζεται πολλά με την εξωστρέφεια του παραδοσιακού γαλλικού σινεμά. Η Nouvelle Vague απαιτούσε γυρίσματα σε φυσικά ντεκόρ. Στο «Fauteuils D' Orchestre» έκανα κι εγώ όλα σχεδόν τα γυρίσματα σε υπαρκτές τοποθεσίες, με εξαίρεση το δωμάτιο της θυρωρού, που χρειάστηκε να στηθεί από το μηδέν. Επομένως, δεν θα έλεγα πως πρόκειται για ένα φιλμ εσωστρεφές. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι υπαρκτό, αναγνωρίσιμο και οικείο, ακόμα κι αν δεν βγαίνει στους δρόμους.

Παντελής Φραντζής: Βασικός πρωταγωνιστής της ταινίας είναι η ίδια η τέχνη. Πίνακες, αγάλματα, κλασσική μουσική, κλασσικό γαλλικό θέατρο... η τέχνη βρίσκεται παντού. Δεν φοβηθήκατε, μήπως οι θεατές δεν έχουν την αναγκαία γνώση γύρω από όλα αυτά τα έργα;

Daniele Thompson: Ασφαλώς και φοβήθηκα! Φοβήθηκα πάρα πολύ! (γέλια) Κι όμως, το φιλμ γνώρισε μεγάλη επιτυχία στη Γαλλία, πράγμα που αποδεικνύει ότι οι θεατές είναι πολύ πιο ανοιχτοί από όσο πιστεύουμε. Από την άλλη, μπορεί να μιλάω για τέχνη, δείχνω όμως την κλασσική τέχνη, που είναι και η περισσότερο αναγνωρίσιμη. Τίποτα το αφαιρετικό, τίποτα το δύσκολο. Με τη μουσική, βέβαια, είχα μεγαλύτερη δυσκολία. Γνωρίζω ελάχιστα από μουσική, γι' αυτό περιορίστηκα στο να διαλέξω κομμάτια, τα οποία μου άρεσαν και μου ταίριαζαν ακουστικά και μόνο, ελπίζοντας πως θα αγγίξουν και εκείνο το κοινό που αγνοεί την κλασσική μουσική.

Παντελής Φραντζής: Παρόλα αυτά, το πρόσωπο που φέρνει μία λύση στα αδιέξοδα όλων των χαρακτήρων, δεν ανήκει σε καμία περίπτωση στον κόσμο των τεχνών ή της bourgeoisie...

Daniele Thompson: Η πρωταγωνίστρια είναι ένα...ελεύθερο ηλεκτρόνιο. Δεν έχει σπίτι, δεν έχει δουλειά, δεν έχει καν φίλους. Κι όμως, δεν κουβαλά και κανένα πρόβλημα. Γι' αυτό μπορεί να παρατηρεί απερίσπαστη τις ζωές των ανθρώπων γύρω της. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι ένας προσχηματικός χαρακτήρας. Στην ουσία, μας προσφέρει τον αναγκαίο δεσμό, ένα νήμα ανάμεσα σε όλους τους ήρωες μεταξύ τους και στον θεατή με αυτούς. Είναι φωτεινή, ζεστή, ένας χαρακτήρας αυτόνομος, ακόμη κι αν δεν γνωρίζουμε πολλά για το παρελθόν της. Δίνει υπόσταση στη χαρά της ζωής και ανοίγει για εμάς την πόρτα στο μικρό αυτό σύμπαν.

Παντελής Φραντζής: Υπάρχει μία σεκάνς, στην οποία η ηρωίδα μένει κλειδωμένη μέσα στο μέγαρο μουσικής. Ο χρόνος, όμως, που μας αφήνετε να κρυφοκοιτάξουμε το μαγικό αυτό σκηνικό είναι ελάχιστος...

Daniele Thompson: Μα, πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά! Είχε κλειδωθεί μέσα, ήταν εκεί παράνομα και έπρεπε να βγει όσο γίνεται πιο γρήγορα! Μπορεί για σας αυτό το μέρος να είναι μαγικό - τα παρασκήνια, η άδεια πλατεία, οι επιβλητικές σκάλες - εκείνη όμως δεν κάνει τουρισμό...Κι ούτε, βέβαια, ανεβαίνει στην οροφή για να αγναντέψει τον πύργο του Αιφελ. Η κατάστασή της είναι περισσότερο δραματική εκείνη τη στιγμή από όσο νομίζετε...

Παντελής Φραντζής: Στις ελάχιστες σκηνές που βγαίνουμε από τον μικρόκοσμο της καλλιτεχνικής συνοικίας και συναντάμε κομμάτια του υπόλοιπου Παρισιού, όλα μοιάζουν εξίσου ατάραχα. Μπαίνω αναπόφευκτα στον πειρασμό να ρωτήσω, πως μία τόσο απολιτίκ ταινία αγαπήθηκε από τους Γάλλους, όταν η χώρα τους ζει ιδιαίτερα δύσκολες στιγμές...

Daniele Thompson: Είναι μία απολιτίκ ταινία. Ένα φιλμ με θέμα τους διαδηλωτές, τα επεισόδια, τους αγώνες των πολιτών... αυτό ίσως και να γίνει το επόμενό μου σκηνοθετικό σχέδιο. Στο «Fauteuils D' Orchestre», όμως, δεν θα συναντήσετε τίποτα το πολιτικό, τίποτα το καταγγελτικό. Κι όμως, το κοινό την αγάπησε. Ίσως γιατί, βγαίνοντας από το σινεμά, οι θεατές εξακολουθούν να ακούν τις φωνές των διαδηλωτών.