Νεκτάριος Σάκκας (Ν.Σ.): Είναι γνωστό το ενδιαφέρον σας για την 7η τέχνη. Αληθεύει πως στην αρχή της σταδιοδρομίας σας αρθρογραφούσατε για τον κινηματογράφο;
Αντώνης Καρπετόπουλος (A.K.): Όχι ακριβώς στην αρχή. Ας πούμε λίγο αργότερα. Έγραφα για ένα διάστημα ανταποκρίσεις από τη Ρώμη για το περιοδικό Σινεμά. Είχα πάρει και μερικές συνεντεύξεις, είχα γράψει και μια-δυο κριτικές, απλά πράγματα. Σταμάτησα τη συνεργασία το 1998 μετά την επιστροφή μου στην Ελλάδα. Θα ήθελα κάποτε να ξαναγράψω κάτι. Μια στήλη με παρατηρήσεις, όχι με κριτικές. Ότι π.χ. θα ήταν πιο σωστό ένα πλάνο αλλιώς φωτισμένο, τέτοιες τρέλες...
Ν.Σ.: Η ταινία της Real επιχειρεί μεταξύ άλλων να καταγράψει τη καθημερινότητα ενός μεγάλου συλλόγου. Ως άνθρωπος του χώρου, θεωρείτε πως η ταινία καταφέρνει στον τομέα αυτό να είναι ρεαλιστική;
A.K.: Είναι ρεαλιστική, αλλά συγχρόνως είναι και λίγο αγιογραφία. Δεν υπάρχουν εντάσεις, υπάρχουν μόνο καλά παιδιά, όλοι αγαπιούνται. Στις πραγματικές ομάδες αυτά συμβαίνουν δύσκολα. Αλλά οι σκηνές της προπόνησης, της περισυλλογής, της προετοιμασίας είναι ρεαλιστικές.
Ν.Σ.: Ποια από τις πέντε επιμέρους ιστορίες που εκτυλίσσονται στη ταινία σας άρεσε περισσότερο και ποια λιγότερο;
A.K.: Πιο λίγο αυτή με την αμερικάνα που παίζει ποδόσφαιρο. Πολύ διδακτική, πολύ μπανάλ. Πιο πολύ αυτή με το μικρό Σενεγαλέζο κι αυτή με τον παππού που απήγαγε τον Ντι Στέφανο. Η απαγωγή του Ντι Στέφανο άλλαξε την ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Κρίμα που στην ταινία περνάει επιδερμικά το γεγονός.
Ν.Σ.: Πιστεύετε πως η προβολή της σύγχρονης λαμπερής εικόνας της ομάδας (Μπέκαμ, Ζιντάν κτλ) μπορεί να εμπνεύσει το κοινό ως προς τη ρομαντική πλευρά του αθλητισμού;
A.K.: Ναι. Η ταινία είναι φτιαγμένη κυρίως για παιδιά και τα παιδιά θέλουν λαμπερούς ήρωες δια μέσου των οποίων φτάνουν να εκτιμούν μια παράξενη ρομαντικότητα. Ας πούμε ο Σούπερμαν γίνεται αγαπητός γιατί πετάει αλλά και γιατί σώζει τον κόσμο. Η σωτηρία του κόσμου στα παιδικά μάτια είναι μια ρομαντική ιδέα. Περίπου όπως και η ίδια η Ρεάλ.
Ν.Σ.: Κατά καιρούς έχουν γυριστεί ταινίες με θέμα το ποδόσφαιρο (παλιότερα η "Η απόδραση των 11", πιο πρόσφατα τα "Κάν΄ το όπως ο Μπέκαμ", "Goal!" και "Real, Η ταινία"). Ποια από αυτές σας άρεσε περισσότερο;
A.K.: Μου άρεσε πάρα πολύ το «Μάικλ Μπάσετ, ο Αγγλος μάνατζερ» - μια απίστευτη παρωδία των ψυχώσεων των Εγγλέζων με την Εθνική τους ομάδα που τώρα νομίζω έχει γίνει και σήριαλ! Και πάρα πολύ η αγγλική ταινία «Fever Peach» που στηρίζεται στο βιβλίο του Χόρνμπι για τη ζωή του και την Αρσεναλ που κυκλοφορεί και στα ελληνικά. Σε μια σκηνή της ταινίας η κοπέλα του πρωταγωνιστή αναρωτιέται πως θα γίνει όταν μεγαλώσει έτσι και μείνει μαζί του, δεδομένου ότι η πρώτη αγάπη της ζωής του είναι η Αρσεναλ. Στο επόμενο πλάνο βλέπουμε πως είναι η μάνα του: ντυμένη με τα χρώματα της Αρσεναλ ουρλιάζει μπροστά στην τηλεόραση!
Ν.Σ.: Με δεδομένη τη δυσκολία των γυρισμάτων, μια ταινία με θέμα το ποδόσφαιρο μπορεί να αποδώσει πιστά τις συγκινήσεις και την ομορφιά του αθλήματος;
A.K.: Όχι. Το ποδόσφαιρο είναι πολύ ιδιαίτερο για να γίνει ταινία. Ένα ματς είναι μια ταινία από μόνο του. Έχει σενάριο, ήρωες, καλούς, κακούς, πλοκή, στρατηγική, ίντριγκα και κυρίως συγκινήσεις που όμως δε μπορεί να είναι σκηνοθετημένες. Δε μπορεί να δεις δύο ίδια ματς! Ακόμα κι αν οι αντίπαλοι είναι ίδιοι το αποτέλεσμα από αγώνα σε αγώνα είναι διαφορετικό. Στο ποδόσφαιρο είναι η αβεβαιότητα το βασικό ζητούμενο. Μια κινηματογραφική ταινία είναι από φύση κάτι στέρεο. Για να μπορεί να αποδοθεί η φύση της ομορφιάς του αθλήματος το φιλμ θα έπρεπε να έχει κάθε φορά που παίζεται διαφορετικό φινάλε ή άλλη πλοκή! Δε γίνεται.
Ν.Σ.: Ποια κοινά στοιχεία βρίσκετε ανάμεσα στο ποδόσφαιρο και το σινεμά;
A.K.: Το τηλεοπτικό ποδόσφαιρο με τα πολλά κοντινά των παικτών, με σπέσιαλ εφέ εκτός πραγματικότητας όπως είναι η αργή κίνηση, έχει κάτι κινηματογραφικό. Η ποδοσφαιρική τηλεσκηνοθεσία είναι ένα διαρκές μοντάζ. Το ποδόσφαιρο του γηπέδου έχει πιο πολύ από θέατρο.
Ν.Σ.: Πόσο επηρεάζουν τα σύγχρονα οικονομικά δεδομένα (πολυεθνικές που δραστηριοποιούνται στο χώρο του θεάματος, επαγγελματικός αθλητισμός, μάρκετινγκ) την ποιότητα και τη φύση τόσο του κινηματογράφου όσο και του ποδοσφαίρου;
A.K.: Η επιρροή τους στο ποδόσφαιρο είναι καταλυτική. Στο σινεμά υπάρχει ακόμα περιθώριο για low budget παραγωγές αληθινές εκπλήξεις. Στο ποδόσφαιρο οι πιο ακριβές ομάδες είναι και οι καλύτερες. Στο σινεμά υπάρχει κοινό για το σινεμά του δημιουργού. Πιθανότατα μικρό αλλά υπάρχει. Στο ποδόσφαιρο όλοι θα ήθελαν να βλέπουν μόνο την Τσέλσι, την Μπαρτσελόνα, τη Ρεάλ ή θα ήθελαν οι ομάδες τους να γίνουν έτσι.
Ν.Σ.: Μήπως τελικά ελληνικός κινηματογράφος και ελληνικό ποδόσφαιρο πάσχουν για τους ίδιους λόγους; Τι μπορεί να χρειάζεται για να ανακάμψουν;
A.K.: Δεν ξέρω αν πάσχουν από τα ίδια προβλήματα. Το ελληνικό σινεμά έχει πρόβλημα σεναρίων κυρίως. Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει πιο σύνθετα προβλήματα. Και στις δύο περιπτώσεις χρειάζονται άνθρωποι με έμπνευση. Στην περίπτωση του σινεμά για να διηγηθούν ιστορίες που να έχουν ενδιαφέρον και στην περίπτωση του ποδοσφαίρου άνθρωποι για να ασχοληθούν με τα πολλά προβλήματά του.
Ν.Σ.: Τι σας αρέσει, τι σας εκνευρίζει και τι σας λείπει από το σινεμά (και τι από το ποδόσφαιρο);
A.K.: Μου αρέσουν πλέον πολύ οι αίθουσες. Έχω χαλάσει την πλάτη μου σε ξύλινες καρέκλες στα νιάτα μου και τώρα κάθε φορά που πάω αισθάνομαι όπως οι πατεράδες μας όταν τρώγανε κρέας μετά την κατοχή! Μ' εκνευρίζουν όσοι τρώνε πατατάκια, ποπ κόρν και μιλάνε δυνατά μεταξύ τους λες και είναι μόνοι στην αίθουσα. Μου λείπουν οι ταινίες που κάποτε με συγκινούσαν. Πιστεύω ότι το σινεμά έχει αρχή και δυστυχώς τέλος. Αν δεις είκοσι χρόνια πολύ σινεμά τα έχεις δει όλα. Στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να το πεις αυτό. Υπάρχει πάντα περιθώριο για κάτι χειρότερο. Αστειεύομαι...
Εκτύπωση
