CinemaNews.gr - All About Movies
Συνεντεύξεις
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

Η ταινία είναι μια από τις πιο πολυσυζητημένες του περσινού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Γιατί άργησε τόσο πολύ να βγει; Δεν πιστεύετε ότι η επιτυχία στο Φεστιβάλ μπορεί φέρει τον κόσμο στις αίθουσες;

Μπορείτε να εκτιμήσετε την επιτυχία και την πορεία της δικής σας ταινίας;

Και γιατί πιστεύετε πως αξίζει να έρθει να δει ο κόσμος την δική σας ταινία;

Και ποιες θα είναι οι επόμενες προσκλήσεις σας στο κοινό; Ποια είναι τα επόμενα σχέδια;

Στην ταινία, ο κεντρικός ήρωας κάθεται κάτω από το κρεβάτι ή το τραπέζι και ζωγραφίζει και με τον δικό του τρόπο απομονώνεται. Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάνατε εσείς κάτι παρόμοιο;

Το γράψιμο είναι μια τέτοιου είδους απομόνωση;

Αισθάνεστε τον κινηματογράφο ως βασίλειό σας;
 

Χρήστος Δήμας (2)
Γιάννης Αμπαζής (Γ.Α.): Η ταινία είναι μια από τις πιο πολυσυζητημένες του περσινού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Γιατί άργησε τόσο πολύ να βγει; Δεν πιστεύετε ότι η επιτυχία στο Φεστιβάλ μπορεί φέρει τον κόσμο στις αίθουσες;
Χρήστος Δήμας (Χ.Δ.): Πέρυσι ήταν μια χρονιά ταφόπλακα για το ελληνικό σινεμά. Υπήρχαν δουλειές που δεν ήταν αυτό που είχαν υποσχεθεί πως θα ήταν, ενώ ήταν και μια γενικά μια δύσκολη χρονιά με χιονοπτώσεις, ταλιμπάν, κλπ. Όλα αυτά έδιωξαν τον κόσμο από τις αίθουσες. Και οι ελληνικές ταινίες ήταν και πάρα πολλές. Έβγαιναν δύο-τρεις την εβδομάδα και δεν μπορούσαν να ανασάνουν. Γιατί η ταινία δεν είναι κάτι που το αφήνεις στην τύχη του, αλλά έχουν ένα μηχανισμό, πρέπει να την προωθήσεις, πρέπει να πας στα μέσα. Και οι κριτικοί έγραφαν με φοβερή κακεντρέχεια, οπότε ότι και αν συνέβαινε στην Θεσσαλονίκη, οι ταινίες δεν λειτούργησαν. Δεν έχει καμία σημασία πώς πήγες στο Φεστιβάλ, γιατί αυτό δεν έχει καμία σχέση με το πως οι ταινίες αυτές ωθούνται και σπρώχνονται σε ένα ευρύτερο εμπορικό κύκλωμα. Υπήρχαν ταινίες που βραβεύτηκαν και βγήκαν αμέσως μετά στις αίθουσες και δεν δούλεψαν. Το Φεστιβάλ είναι ένας χώρος που μπορεί να σε απογειώσει, αλλά μπορεί και να σου δώσει ένα χαστούκι και να μην ξέρεις από πού σου ήρθε. Ποιοι είναι οι σύγχρονοι Έλληνες, τα παιδιά που θέλουν να δουν κάτι διαφορετικό; Θέλω να πω πως όλος αυτός ο καταιγισμός ταινιών, το κακό κλίμα που υπήρχε για τις ταινίες και το αρνητικό εισπρακτικό αποτέλεσμα που είχαν φέρει οι ίδιες, μας φρέναρε. Η ταινία δεν ήθελε να γίνει άλλη μια ελληνική ταινία. Θα ήθελα να της δώσω την ευκαιρία να δοκιμαστεί υπό συνθήκες που έχουν να κάνουν με την ταινία όχι με το όλο ρεύμα που μπορεί να υπάρχει και μπορεί να μην έχει καν να κάνει με το σινεμά. Οι εβδομάδες που υπήρχαν πέρσι διαθέσιμες ήταν ίδιες με άλλες ελληνικές ταινίες με τις οποίες δεν ήθελα να κοντραριστώ, γιατί απευθυνόμαστε στο ίδιο κοινό. Όχι γιατί φοβόμουν ότι η ταινία μας δεν αξίζει αλλά ίσα-ίσα. Αξίζουμε, δίνουμε χρόνο από την ζωή μας, μεράκι και καημό στο να κάνουμε μια ταινία. Μην την αφήσουμε στην τύχη της για να την ξεφορτωθούμε από την πλάτη μας. Η ταινία έχει μια ολόκληρη ζωή από την στιγμή που κλείνεται στο κουτί. Πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε, κάτι που έμαθα και στην Αμερική, ότι πρέπει την ταινία να την πάρουμε και να την κάνουμε όσο πιο γνωστή μπορούμε, σε ένα κοινό που δεν είναι μόνο αυτό του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Πρέπει και ο σουβλατζής να ξέρει πως κάποια στιγμή θα βγει μια ταινία που μπορεί να έχει ενδιαφέρον. Αυτή θα είναι η επιτυχία μας, να κάνουμε ανθρώπους που δεν θα έμπαιναν κάπου αλλού , να πάνε να δουν την ταινία μας.

Γ.Α.: Μπορείτε να εκτιμήσετε την επιτυχία και την πορεία της δικής σας ταινίας;
Χ.Δ.: Οι «ακροβάτες» έχουν φιλοδοξίες, με ένα μηχανισμό που τους στηρίζει. Τις ελληνικές ταινίες τις πυροβολούν γιατί πιστεύουν πως είμαστε μόνο Αγγελόπουλος ή φαρσοκωμωδίες τηλεόρασης. Υπάρχει όμως και άλλο σινεμά, αρκεί να το βρουν, είτε είναι η ταινία μου είτε κάποιου άλλου. Ήδη οι διανομείς έχουν μια πολύ παράξενη εικόνα για το τι είναι εμπορική ταινία. Όμως οι εμπορικές προδιαγραφές δεν λειτουργούν πάντα στον κόσμο με τον τρόπο που υπολογίζεις πως θα λειτουργήσουν. Και οι δικές μου το ίδιο. Μπορεί και οι εμπορικές προδιαγραφές που σκέφτονται για τον Δήμα, και που δεν είναι πολλές, να μην λειτουργήσουν. Δεν ξέρεις την συνταγή. Δεν μπορώ να ξέρω και να σας πω τι, πού, πώς. Αυτό όμως που ξέρω και μπορώ να σας πω, είναι ότι θα ήθελα, πάρα μα πάρα πολύ, αυτή η δουλειά να μην στεφθεί σαν αποτυχία, να πάει ο κόσμος να την δει, γιατί πιστεύω ότι αξίζει τουλάχιστον να την δει και από εκεί και πέρα να μου ανοίξει δρόμο και για την επόμενη μου δουλειά. Γιατί οι παραγωγοί αυτό που θέλουν να δουν, είναι αν μπήκε κανείς να δει την ταινία σου. Το θέμα είναι οι αριθμοί από ένα σημείο και μετά. Τι είναι άλλωστε επιτυχία; Τα 30.000 θεωρούνται επιτυχία, τα 50.000 εξαιρετική επιτυχία, τα 15.000 ένας ρεαλιστικός αριθμός. Αυτοί οι αριθμοί πριν από τρία χρόνια θα θεωρούνταν μια αποτυχία τεραστίων διαστάσεων. Για τις συγκεκριμένες συνθήκες, όμως, όπως υπάρχουν, βάζεις κάτω το κεφάλι σου και κάνεις τα παζάρια σου. Η ταινία μου είτε επιτύχει είτε αποτύχει, για μένα στην καρδιά μου είναι αυτό που είναι, το οποίο το εισπράττω σαν μια απέραντη χαρά. Αυτή θα την κρατήσω στην καρδιά μου σαν φάρο για την επόμενη, που μακάρι να μου φέρει την ίδια χαρά.

Γ.Α.: Και γιατί πιστεύετε πως αξίζει να έρθει να δει ο κόσμος την δική σας ταινία;
Χ.Δ.: Θεωρώ ότι είναι μια πολύ ειλικρινής ταινία. Σε πάει σε μαγικούς τόπους. Είναι 100% σίγουρο αυτό, δηλαδή το ότι επικοινωνεί με ένα συγκινησιακό τρόπο και σε ένα συναισθηματικό χώρο τον οποίο νομίζουμε ότι έχουμε ξεχάσει. Και δεν εννοώ σαν νοσταλγία. Θα μπορούσε η ταινία να ήταν στο 1995 ή και τώρα. Δεν είναι θέμα νοσταλγίας δηλαδή το «τι ωραία ήταν τότε». Έχει να κάνει καθαρά με αυτήν την εναλλαγή του δραματικού με το κωμικό. Είτε έχει αποτύχει, είτε έχει επιτύχει στην μαγεία και στην χημεία, όμως είναι εκεί. Και θεωρώ ότι είναι μια ταινία που την κουβαλάς. Δηλαδή θα βγεις από την αίθουσα και για μία μέρα θα σου έρχονται εικόνες. Αυτό είναι πολύ μεγάλο κέρδος. Δεν θα χάσεις ούτε τα 7 σου ευρώ, ούτε τις δύο σου ώρες και από την άλλη θα βγεις κερδισμένος. Ελπίζω ότι το κοινό είναι αυτό που θα βγει από την αίθουσα και θα πει πήγαινε δες αυτή την ταινία. Δεν γίνονται οι ταινίες επιτυχίες από την πρώτη εβδομάδα.

Γ.Α.: Και ποιες θα είναι οι επόμενες προσκλήσεις σας στο κοινό; Ποια είναι τα επόμενα σχέδια;
Χ.Δ.: Ένα μιούζικαλ και μια πιο φιλόδοξη ταινία, γυρισμένη στην Αμερική με έλληνες και ξένους ηθοποιούς όπου ελπίζω να έχω και μεγαλύτερα ονόματα. Είμαι στην διαδικασία γραψίματος και των δύο ιστοριών. Ελπίζω μέσα στα επόμενα τρία χρόνια να έχω ήδη κάνει την μία και να μπαίνω στην άλλη.

Γ.Α.: Στην ταινία, ο κεντρικός ήρωας κάθεται κάτω από το κρεβάτι ή το τραπέζι και ζωγραφίζει και με τον δικό του τρόπο απομονώνεται. Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάνατε εσείς κάτι παρόμοιο;
Χ.Δ.: Ήμουν πάντα άθλιος ζωγράφος. Ενώ μου αρέσει η ζωγραφική, είμαι τρομερά ατάλαντος. Αυτό που ζωγράφιζα ήταν οι σημαίες. Αυτό όμως που έκανα και κάνω συχνά, είναι ότι αντέγραφα εγκυκλοπαίδειες. Διάβαζα πάρα πολλές εγκυκλοπαίδειες, είμαι εξαιρετικά καλός στα σταυρόλεξα, οπότε δεν ξέρω πότε ήταν τελευταία φορά που ζωγράφισα… δεν ζωγραφίζω, γράφω.

Γ.Α.: Το γράψιμο είναι μια τέτοιου είδους απομόνωση;
Χ.Δ.: Είναι αυτό που λες «αυτός ο χώρος μου ανήκει». Είμαι κάτω από το τραπέζι με το ριχτάρι ή το τραπεζομάντηλο και νομίζω ότι εκεί είναι το βασίλειό μου. Μικρές τέτοιες τρύπες, τις αναζητώ.

Γ.Α.: Αισθάνεστε τον κινηματογράφο ως βασίλειό σας;
Χ.Δ.: Για να έχεις βασίλειο πρέπει να αισθάνεσαι βασιλιάς. Εγώ δεν είμαι βασιλιάς του κόσμου, ούτε θέλω να γίνω. Ο κινηματογράφος είναι για μένα ένα πάρα πολύ όμορφο δωμάτιο, στο οποίο ανοίγω το φως, το κοιτάζω, βλέπω που είναι τα έπιπλα , μέχρι να δω μια άλλη πόρτα, να την ανοίξω και να μπω σε ένα άλλο δωμάτιο. Αυτό το «μπες-βγες» στα δωμάτια, αυτός είναι ο κινηματογράφος για μένα.

Γ.Α.: Σας ευχαριστώ πολύ και καλή επιτυχία στην ταινία σας

Διαβάστε το πρώτο μέρος της συνέντευξης
 


ΑΡΧΕΙΟ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΩΝ
Μεγάλα Αφιερώματα

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ