Θανάσης Γεντίμης: Πρωταγωνιστείτε στην ταινία “Ένα Απίθανο Ζευγάρι” του Lucas Belvaux. Πείτε μας δυο κουβέντες για τον ήρωά σας.
Francois Morel: Θέλεις δύο λέξεις; Υποχόνδριος και παρανοϊκός. (γέλια). Σου φτάνουν αυτές;

Θ. Γ.: Στον ήρωά που υποδύεστε συμβαίνουν σχεδόν τραγικά πράγματα, όμως το κοινό γελάει τελικά με τις αντιδράσεις του. Πιστεύετε ότι τελικά η κωμωδία είναι θέμα οπτικής γωνίας; Όπως με την περίπτωση που κάποιος πέφτει στο δρόμο και ενώ πονάει όλοι γύρω του γελάνε;
F.M.: Σίγουρα. Και αυτό ήταν η ουσία του project του Lucas Belvaux με την τριλογία, όπου κάθε φορά υπάρχει μια διαφορετική οπτική σε πρόσωπα και καταστάσεις κοινές. Πάντα γελάμε με αυτά που μας πονάνε. Οι ανάλαφρες καταστάσεις προκαλούν το χαμόγελο, αλλά όχι το γέλιο. Γελάμε με τον πόνο, γελάμε με την απελπισία και την δυστυχία. Πιστεύω ότι ο συγκεκριμένος ήρωας μας κάνει και γελάμε γιατί ξέρουμε ότι δεν έχει τίποτε σοβαρό αλλά τον βλέπουμε να βασανίζει τον εαυτό του.

Θ. Γ.: Στην ταινία δεν είναι προφανές το επάγγελμα του κεντρικού ήρωα. Μοιάζει όμως με «τρελό επιστήμονα» που ασχολείται διαρκώς με εφευρέσεις και πατέντες. Τελικά με τι ασχολείται;
F.M.: Ναι, είναι εφευρέτης. Ένα σπουδαίος τεχνικός, που κατασκευάζει εξαρτήματα για κάμερες από υλικά υψηλής τεχνολογίας για να είναι ελαφρύτερες και πιο εύχρηστες. Πρόκειται για μια πραγματική επιχείρηση υψηλής τεχνολογίας, από την οποία ο Lucas Belvaux εμπνεύστηκε τον ρόλο.

Θ. Γ.: Αναρωτιέμαι όμως εάν ο πραγματικός αυτός άνθρωπος έχει την τύχη να ζει με μια σύζυγο όμορφη, όσο η Ornella Mutti που υποδύεται τη γυναίκα σας στην ταινία…
F.M.: Μα αυτό είναι ο κινηματογράφος… (γέλια)

Θ. Γ.: Έχω όμως την εντύπωση ότι θα παίζατε σε οποιαδήποτε ταινία με την Ornella Mutti, ανεξάρτητα από το σενάριό της.
F.M.: Αυτό δεν είναι σίγουρο. Ήμουν πολύ ευχαριστημένος που ήταν αυτή συμπρωταγωνίστριά μου, αλλά τώρα πια όταν επιλέγω ταινίες προσπαθώ να βλέπω τη συνολική εικόνα. Έχει τύχει να κάνω κακές επιλογές ταινιών. Έχω συμμετάσχει σε κάποιο φιλμ, μόνο και μόνο επειδή είχε καταπληκτικό cast. Και σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί είχαν δεχτεί χωρίς να έχουν δει το σενάριο, απλώς γιατί είχαν πειστεί από τα ονόματα των συμπρωταγωνιστών. Στην περίπτωση της τριλογίας, με τράβηξε κυρίως το σενάριο που είναι εξαιρετικά πρωτότυπο.

Θ. Γ.: Πείτε μας για τις περιπέτειες που αντιμετωπίσατε στα γυρίσματα της ταινίας.
F.M.: Όλο το γύρισμα ήταν μια περιπέτεια. Επιπλέον είχε μεγάλη διάρκεια, περίπου έξι μήνες. Η μεγάλη ατυχία ήταν ότι χρειάστηκε να γυρίσουμε δεύτερη φορά κάποιες σκηνές γιατί κάποια κομμάτια φιλμ… χάθηκαν. Ένα μέρος της ταινίας θα επεξεργαζόταν τεχνικά στο Βέλγιο. Κατά τη μεταφορά τους όμως, κάποια κουτιά φιλμ χάθηκαν ή εκλάπησαν και χρειάστηκε να ξαναγυρίσουμε μετά από καιρό τις σκηνές εκείνες. Ήταν πραγματικά κουραστικό και δύσκολο. Κάποια άλλη περίοδο κάναμε γυρίσματα σε ένα προάστιο πόλης και κάποιοι «νεαροί» χτύπησαν με πέτρες τις κάμερες.

Θ. Γ.: Ο σκηνοθέτης της ταινίας, πρωταγωνιστεί επίσης. Είχατε κοινές σκηνές μαζί του και αν ναι πόσο δύσκολο ήταν να έχετε απέναντί σας τον σκηνοθέτη;
F.M.: Είχαμε πολύ λίγες κοινές σκηνές. Για την ακρίβεια γυρίστηκαν κάποιες αλλά οι περισσότερες κόπηκαν μετά στο μοντάζ. Πάντως δεν είχα κάποιο πρόβλημα να έχω ως συμπρωταγωνιστή τον σκηνοθέτη. Γενικότερα είχαμε καλή σχέση, αν και είχαμε διαφορετικό καλλιτεχνικό παρελθόν.

Θ. Γ.: Ανεβάσατε στο θέατρο με μεγάλη επιτυχία το βιβλίο σας «Les Habits du dimanche». Σκέφτεστε να το μεταφέρετε και στον κινηματογράφο;
F.M.: Το έργο αυτό είναι γραμμένο για το θέατρο. Όσα πραγματεύεται συμβαίνουν στο κεφάλι του νεαρού αγοριού, που είναι ο κεντρικός ήρωας, και θα μπορούσαν να μεταφερθούν στην μεγάλη οθόνη μόνο από ένα σπουδαίο σκηνοθέτη. Από ένα σκηνοθέτη-ποιητή, όπως ήταν ο Fellini. Πάντως εγώ είμαι ανίκανος να το κάνω… (γέλια). Επιπλέον πιστεύω ότι αυτή η παράσταση λειτουργεί με βάση τις εμπειρίες του θεατή. Όταν γίνεται αναφορά στον παππού, στην αδελφή κτλ καθένας αναγάγει την υπόθεση στα προσωπικά του βιώματα. Στον κινηματογράφο θα έπρεπε οι ήρωες αυτοί να αναπαρασταθούν από κάποιο ηθοποιό και έτσι θα γίνονταν πολύ συγκεκριμένη. Το έργο δηλαδή θα έχανε τη μαγεία του, γιατί στηρίζεται στο κείμενο και στις εικόνες που πλάθει ο ίδιος ο θεατής.

Διαβάστε το δεύτερο μέρος της συνέντευξης