Γιάννης Αμπαζής: Σας χαρακτηρίζει μια γλυκύτητα, μια παιδικότητα. Αυτό το γνώρισμά σας, δημιούργησε ποτέ προβλήματα;
Κατερίνα Μουτσάτσου: Νομίζω πως με κυνηγάει αλλά τώρα που θα δουν τη Λίζα, θα αλλάξουν γνώμη. Μπορώ να είμαι και χωρίς την γλύκα. Γιατί εκτός από γλυκιά είμαι και πάρα πολύ ξινή. Είμαι των άκρων. Εάν γίνει κάτι κακό, μπορεί να μην με αναγνωρίζεις και αυτό φοβίζει και εμένα την ίδια. Απλά είναι ότι πάντα μου πρότειναν τους ρόλους της μικρής, της γλυκιάς, του κοριτσιού. Το έπαιξα αυτό, ευχαριστώ πολύ, προχωράμε. Μπορεί και να το ξαναπαίξω, αλλά θα ήθελα να κάνω και ένα διαβολεμένο πλάσμα. Για αυτό και ο ρόλος που πάντα ήθελα να παίξω, ήταν αυτός της Λολίτας. Γιατί έχω τον διάολο μέσα μου.

Γ.Α.: Με πιο κριτήριο επιλέγετε τις ταινίες που κάνετε;
Κ.Μ.: Δεν επιλέγω, με επιλέγουν. Σε όλες τις ταινίες που έχω κάνει, μου πρότειναν κάποιο ρόλο, πέρασα casting και μου είπαν ναι. Κάθε μου ταινία, όμως, την είδα σαν πρόκληση. Η πρώτη μου ταινία, με τα όποια προβλήματα στην παραγωγή, μου έδινε την δυνατότητα να παίξω στον κινηματογράφο, για αυτό και είπα πως πρέπει να την κάνω. Η δεύτερη ήταν η πρώτη ελληνοτουρκική συμπαραγωγή, η τρίτη μια ταινία εποχής, με εκπληκτικά κουστούμια, φωτογραφία, γυρισμένη στην λίμνη της Καστοριάς. Τώρα είναι μια ταινία του Περράκη! Ελπίζω η πέμπτη πρόταση που θα έχω να είναι κάτι καινούργιο που θα μου δώσει αρκετούς λόγους για να την δεχτώ.

Γ.Α.: Ποιο στοιχείο σας άρεσε περισσότερο στη Λίζα;
Κ.Μ.: Η μοναξιά της. Είναι μόνη της κατά βάθος. Είναι ένα πλάσμα πέρα από το σενάριο, έξω από αυτό. Η ιδέα της ταινίας και το θέμα της είναι απόλυτα αληθινό. Η Λίζα είναι ένα κορίτσι του σήμερα. Από τα κορίτσια όμως που δουλεύουν συνεχώς, που μπλέκονται με τη ζωή, τον καταναλωτισμό, τις κρέμες αδυνατίσματος και που τελικά χάνουν τον μπούσουλα. Και αυτό εμένα μου την κάνει συμπαθητική. Την λυπάμαι τη Λίζα. Η καημένη ψάχνει για να βρει ένα άντρα να επικοινωνήσει, γιατί είναι μόνη της.

Γ.Α.: Σας ενοχλεί να συγκρίνουν την ταινία με «το ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς» ή το «Sex and the city»;
Κ.Μ.: Η Λίζα έχει κάποια κοινά στοιχεία με αυτά, αλλά δεν εμπνεύστηκε από εκεί. Άλλωστε η συγκεκριμένη στήλη υπάρχει στο Cosmopolitan εδώ και τρία χρόνια. Έχει όμως σαν κοινό το ότι ασχολείται με τον διαφορετικό ρόλο της γυναίκας μέσα στην κοινωνία, τα επακόλουθα και τα προβλήματά του.

Γ.Α.: Είναι δηλαδή μια γυναικεία ταινία;
Κ.Μ.: Μα γι’ αυτό ακριβώς απευθύνεται και στους άντρες. Επειδή είναι μια γυναικεία ταινία. Τους βοηθάει να καταλάβουν καλύτερα την γυναικεία σχιζοφρένειά, πως πρέπει να τις κατανοούν, να τους φέρονται, καμιά φορά, σαν να είναι λίγο άρρωστες, λίγο μπλεγμένες. Είναι, επομένως, και αντρική ταινία. Μπορεί ορισμένοι άντρες να αισθάνονται πως πληγώνεται ο εγωισμός τους. Αλλά αυτή η ταινία δεν έχει σκοπό να μειώσει τους άντρες. Έχει σκοπό να δείξει στις γυναίκες πως έχουν γίνει λίγο παρανοϊκές και να παρακινήσει τους άντρες να κάνουν κάτι για αυτό.

Γ.Α.: Για τη Λίζα, τα γυναικεία περιοδικά αποτελούν τη βίβλο της. Ισχύει το ίδιο και για εσάς;
Κ.Μ.: Εγώ είμαι πολύ διαφορετική. Ζω βέβαια στην εποχή μου, αλλά προτιμώ το βιβλίο. Αν θέλω να διαβάσω κάτι για τις σχέσεις δεν θα το διαβάσω από περιοδικά αλλά από βιβλία. Είμαι πιο ρομαντική, πιο εξωπραγματική. Ζω σε ένα συννεφάκι και δεν επικοινωνώ και πολύ με το έδαφος. Αντιθέτως, αυτά τα περιοδικά είναι πάρα πολύ γήινα. Λύνουν προβλήματα της καθημερινότητας. Εγώ έχω μάθει να είμαι πιο θεωρητική. Η λογοτεχνία, η φιλοσοφία, η ψυχολογία, με ενδιαφέρουν περισσότερο από τα περιοδικά.

Γ.Α.: Επίσης, η Λίζα ακολουθεί κάποιους κανόνες ως προς τις σχέσεις της. Εσείς πιστεύετε σε αυτούς του κανόνες;
Κ.Μ.: Η Λίζα είναι ένα τέτοιο κορίτσι, όπως τα περισσότερα. Μαθαίνουν να χειρίζονται τον εγωισμό τους, να μην τους πέφτει η μούρη. Εγώ δεν τα πιστεύω καθόλου αυτά. Όταν είμαι ερωτευμένη δεν ακολουθώ κανένα κανόνα. Και αυτό είναι πιο αποτελεσματικό. Γιατί αν βρεθώ αντιμέτωπη με ένα άντρα, ο οποίος έχει συνηθίσει σε γυναίκες που ακολουθούν αυτούς τους κανόνες, δύο πράγματα θα συμβούν. Ή θα με απορρίψει λέγοντας «τι είναι αυτή που σέρνεται στα πόδια μου» ή θα ξετρελαθεί. Έτσι και εγώ θα ξέρω από την αρχή. Στο παρελθόν, όλοι έχουμε περάσει από αυτούς τους κανόνες. Αλλά όσο μεγαλώνουμε, καταλαβαίνουμε την ουσία. Πως η επικοινωνία, δηλαδή, είναι κάτι το βαθύτερο, είναι η απόλυτη ελευθερία. Μια σωστή σχέση υπάρχει ακριβώς όταν και οι δύο αισθάνονται απόλυτα ελεύθεροι να εκφραστούν όπως θέλουν.

Γ.Α.: Σας απασχολεί η επιτυχία της ταινίας;
Κ.Μ.: Πρέπει να ομολογήσω πως μέχρι πριν την πρεμιέρα δεν με άγχωνε. Έλεγα πως εγώ έκανα τη δουλειά μου και τελείωσα. Ήλπιζα να αρέσει στον κόσμο που θα την έβλεπε στην πρεμιέρα, γιατί εκεί παίρνεις μια πρώτη γεύση. Αυτό έγινε. Ήταν πάρα πολύ θετική η αντίδραση του κοινού. Ο στόχος μου, λοιπόν, είχε πληρωθεί και είχα ικανοποιηθεί. Από την στιγμή, όμως που έγινε αυτό, ομολογώ πως μπήκα στη διαδικασία να θέλω να κόψει εισιτήρια Αλλά δεν είναι στο χέρι μου. Νομίζω πως είναι στο χέρι των συγκυριών. Αν θέλει να δει ο κόσμος ελληνικές ταινίες. Γιατί υπάρχουν και εξαιρετικές ταινίες, άλλου ύφους, που δεν πάνε καλά. Αλλά θέλω πολύ να πάει ο κόσμος να δει την «Λίζα». Και εγώ θα την έβλεπα, αν και προτιμώ τις περισσότερο ποιητικές, αφαιρετικές και λιγότερο ποπ ταινίες. Από το τρέιλερ της, όμως, θα καταλάβαινα πως πρόκειται για κάτι φρέσκο, οπότε θα πήγαινα σε μια στιγμή που θα ήθελα να χαλαρώσω.

Γ.Α.: Πώς βλέπετε το μέλλον της Λίζας;
Κ.Μ.: Η Λίζα, αν συνεχίσει να σκέφτεται όπως σκέφτεται, μάλλον θα παντρευτεί και θα χωρίσει. Είναι λίγο επιφανειακή και μόνη, αλλά δεν φταίει μόνο αυτή. Πρέπει να σκεφτεί η ίδια για τη ζωή της, πέρα από τη δουλειά της και τα γυναικεία περιοδικά. Δεν είναι αρκετές οι συνταγές της. Οπότε, αν μείνει εκεί και δεν προχωρήσει, δεν την βλέπω καλά. Στο τέλος τη βλέπουμε να διαβάζει το «Μπρος γκρεμός και πίσω ράφι». Αν διαβάσει και κανένα άλλο βιβλίο, ίσως και να τα καταφέρει.

Γ.Α.: Και το μέλλον της Κατερίνας;
Κ.Μ.: Θα ήθελα πολύ να κάνω πράγματα και στην τηλεόραση αλλά και να ξαναπαίξω στο σινεμά. Το μεγάλο μου όνειρό είναι να παίξω σε ευρωπαϊκή παραγωγή –γαλλική ή ιταλική- και ελπίζω να συμβεί. Στην πράξη, θέλω να μπω λίγο στην παραγωγή. Ίσως να ασχοληθώ και με παραμύθια για παιδιά.. Έχω πολλά πράγματα στο μυαλό μου, που ανιχνεύω και που δεν έχουν να κάνουν μόνο με την ηθοποιία. Προσπαθώ να βρω και εγώ και άλλες διεξόδους. Έτσι όπως έζησα αυτό το μικρό διάστημα των έξι χρόνων που είμαι ηθοποιός, μου λείπουν πράγματα. Ποτέ δεν αισθάνθηκα την απόλυτη καλλιτεχνία. Για αυτό και πάντα προσπαθώ να βρω πράγματα που να με καλύπτουν καλλιτεχνικά.

Διαβάστε το δεύτερο μέρος της συνέντευξης