Ευγενία Κυριακοπούλου: Πες μου λίγα πράγματα για την αντιπολεμική κίνηση στην Ισπανία. Είσαι κι εσύ μέρος αυτής της προσπάθειας, σωστά;
Εduardo Noriega: Ναι. Λοιπόν, αυτή είναι μια κίνηση που γεννήθηκε στην Ισπανία από τους ηθοποιούς και είναι κάτι που με κάνει να αισθάνομαι περήφανος. Αντιλαμβάνομαι ότι ο ηθοποιός, το σινεμά, το θέατρο είναι ένας καθρέφτης της κοινωνίας και πιστεύω ότι ο ηθοποιός έχει μια κάμερα και ένα μικρόφωνο μπροστά του και πρέπει να συλλογίζεται για όλα αυτά. Δεν μπορεί να λεει ό,τι του έρχεται για οποιοδήποτε θέμα. Είμαστε μέρος της κοινωνίας και όταν γίνεται ένας τέτοιος πόλεμος πρέπει να διαμαρτυρόμαστε. Είναι πολύπλοκο γιατί υπάρχουν πολλά αντικρουόμενα συμφέροντα και ξαφνικά όλο αυτό έχει μετατραπεί σε πόλεμο εναντίον της κυβέρνησης Aznar. Πρέπει να επικεντρωθούμε σ’ αυτή τη διαμάχη. Έπειτα, πηγαίνουμε ενάντια στην κυβέρνηση Aznar, αλλά ο κόσμος δε ζητάει το διχασμό. Ο Aznar δεν πρέπει να υποστηρίζει αυτή τη διαμάχη επειδή είναι πρωθυπουργός. Πάντως, κατά την άποψή μου, μια και υπάρχει τέτοια κοινωνική ένταση στην Ισπανία, θα έπρεπε να γίνουν πιο σύντομα εκλογές, και να ανταποκριθεί ο κόσμος. Αλλά μπερδεύονται τα πράγματα. Ύστερα, έχουν υπάρξει πορείες διαμαρτυρίας όπου δυο-τρεις γίνονται βίαιοι, που εκμεταλλεύονται τη διαδήλωση, δεν ξέρω για ποιο λόγο, και έπειτα η κυβέρνηση της Δεξιάς μας λέει «όχι, γιατί είστε βίαιοι». ‘Όμως αυτοί που είναι βίαιοι είναι οι ίδιοι και η αστυνομική καταπίεση είναι από την πλευρά τους. Ανεξάρτητα από όλα αυτά, είναι πράγματι αλήθεια ότι πρέπει να ζητήσουμε την ειρήνη με έναν ειρηνικό τρόπο. Ζητάμε το διάλογο, το να υπάρχει άλλος τρόπος να αφοπλίσουμε τον Sadam. Εγώ δεν πιστεύω κανένα επιχείρημα.

Από τη στιγμή που ο Bush λέει ότι «ενεργώ με ή χωρίς τη συγκατάθεση του ΟΗΕ, η Ευρώπη πρέπει να τον εμποδίσει με την Ελλάδα επί κεφαλής, γιατί αυτή έχει τώρα την προεδρία. Εκεί η Ευρώπη πρέπει να πει «ένα λεπτό κύριε Bush, εδώ χωρίς συγκατάθεση δεν γίνεται τίποτα. Γιατί αλλιώς, αυτός είναι ο νόμος της ζούγκλας κι εσείς είστε ο πιο δυνατός και θα επιτεθείτε όταν το αποφασίσετε, για να διαλύσετε ένα πολίτευμα. Δεν είναι έτσι. Υπάρχουν πολλές δικτατορίες που εσείς δεν γνωρίζετε ούτε πώς τις λένε». Και ποιο είναι το κίνητρο, το να αφοπλισθεί ο Sadam; Μα ο Sadam συζητούσε τον αφοπλισμό, άρα γιατί τέτοια βιασύνη να επιτεθεί (ο Bush); Δεν είναι απλό γιατί υπάρχουν πολλά συμφέροντα και, πρώτα απ’ όλα, ποιος πούλησε τα όπλα στο Ιράκ; Η Γαλλία, οι ΗΠΑ, η Ισπανία…Σας παρακαλώ, ας μην είμαστε υποκριτές! Υπάρχουν πολλές αντιφάσεις. Όταν λοιπόν μας συμφέρει ένα πολίτευμα το υποστηρίζουμε και όταν δεν μας συμφέρει πρέπει να το καθαιρέσουμε; Όχι…υπάρχει πολλή υποκρισία, και αν οι ΗΠΑ λειτουργούν με αυτή την υποκρισία για τους δικούς τους ανθρώπους, δεν με νοιάζει, αλλά όταν βομβαρδίζουν μια χώρα, όταν σκοτώνουν αθώους, τότε όχι. Πρέπει να ευαισθητοποιηθούμε με το θέμα γιατί δεν νομίζω ότι μπορούμε να λύσουμε τα πράγματα έτσι. Νομίζω εξάλλου, ότι έτσι δίνουμε τροφή σε ένα μίσος που θα παράγει τρομοκρατία. Πρέπει να παλέψουμε ενάντια στην τρομοκρατία. Δεν πρόκειται να την εξαλείψετε, αλλά να την αυξήσετε με το να ρίξετε τον Sadam. Οι Αμερικάνοι λένε πως είναι οι μεσολαβητές του κόσμου και αυτή είναι η ψύχωση του Aznar επειδή υπάρχει τρομοκρατία στην Ισπανία λόγω της ΕΤΑ και πιστεύει ότι αν αυτός βοηθήσει τον Bush, μετά εκείνος με τη σειρά του θα βοηθήσει με το θέμα της ΕΤΑ. Δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα έτσι. Θρέφουν ένα μίσος στον αραβικό κόσμο.

Ε.Κ. : Ας μιλήσουμε τώρα λίγο για το Novo. Τι σου άρεσε περισσότερο στο ρόλο σου;
E.N.: Λοιπόν, είχα πολλά κίνητρα για να κάνω αυτή την ταινία. Να πάω στη Γαλλία, να γυρίσω ταινία στα γαλλικά, μια γλώσσα που δεν γνώριζα, ο χαρακτήρας ήταν πολύ ενδιαφέρων, δεν έχει μνήμη και επιπλέον είναι ένας χαρακτήρας περίπλοκος και ταυτόχρονα ωραίος. Για έναν ηθοποιό είναι ένα δώρο, ένα «γλύκισμα». Και εξάλλου η έλλειψη μνήμης μάς δίνει το ελεύθερο να μιλήσουμε για άλλα πράγματα. Να μιλήσουμε για τον έρωτα, για την ανάγκη μας, για μια συνοχή στον έρωτα. Επίσης, το σεξ δεν είναι απαραίτητο για όλα αυτά.

Ε.Κ. : Πώς τα πήγες με τις προκλητικές σκηνές σεξ της ταινίας;
E.N.: Δεν είναι εύκολες, ποτέ δεν είναι εύκολες, αλλά ναι, πήγε καλά γιατί εγώ είχα πολλή όρεξη για δουλειά, πολλή επιμονή να δημιουργήσω μια πραγματική «συνενοχή» , να δημιουργήσω ένα χαρακτήρα και μια σχέση πολύ οικεία για να φαίνεται αληθινό. Αλλά όχι, δεν ήταν εύκολο. Ίσως το να κάνεις σεξ σε μια παραλία με 200 άτομα να είναι καλό, αλλά το κανονικό, το σύνηθες είναι να υπάρχει οικειότητα. Έτσι, όταν πρέπει να δείξεις πράγματα πολύ προσωπικά, εμφανίζεται η ντροπή και μερικές φορές αισθανόμουν άβολα. Αλλά σ’ αυτή την περίπτωση πήγε καλά. Στο σενάριο οι σκηνές είναι πολύ πιο περιγραφικές, πορνογραφικές, σχεδόν. Αλλά στα γυρίσματα με τον ίδιο το σκηνοθέτη, την Anne και εμένα, οι σκηνές βγήκαν πιο αισθησιακές, πιο τολμηρές και όχι τόσο «συγκεκριμένες». Οι σκηνές αφορούν αυτό για το οποίο ήθελε να μιλήσει τελικά ο σκηνοθέτης, τον πόθο, τον ερωτισμό, Τελικά, δεν ήταν τόσο πολύπλοκο.

Ε.Κ. : Μιας και ήδη είπες ότι σου αρέσει να μαθαίνεις άλλες γλώσσες για να παίξεις σε μια ταινία, αν κάποιος σου έκανε μια καλή πρόταση να παίξεις σε μια ελληνική παραγωγή, θα μάθαινες ελληνικά;
E.N.: Γιατί όχι; Χρειάζεται, βέβαια, χρόνος αλλά δεν νομίζω ότι τα ελληνικά είναι μια πολύ δύσκολη γλώσσα. Υπάρχουν φορές που ακούω ελληνικά και μου φαίνεται πως είναι ισπανικά. Υπάρχουν πολλοί παρόμοιοι ήχοι. Μόλις χθες μιλούσα με έναν έλληνα σκηνοθέτη, του οποίου το όνομα δεν θυμάμαι, που μου προσέφερε ένα πρωταγωνιστικό ρόλο λέγοντάς μου «θα είσαι ο πρωταγωνιστής, αλλά δεν θα πεις ούτε μια λέξη», και είπα… «μα, πώς;»

Ε.Κ. : Θα μου άρεσε να σε δω σε μια ελληνική ταινία.
E.N.: Μακάρι, γιατί όχι; Πιστεύω πως αυτό το επάγγελμα σου δίνει την ευκαιρία να αναπτυχθείς σε πολλά επίπεδα, καθώς επίσης και να ταξιδέψεις, να γνωρίσεις διαφορετικές νοοτροπίες, αυτό πάντοτε σε βοηθά να εξελιχθείς.

Ε.Κ. : Έχεις συνεργαστεί με πολλούς ηθοποιούς, σε μερικές περιπτώσεις παραπάνω από μια φορά, όπως για παράδειγμα με τον Fele Martίnez. Έχεις δημιουργήσει φιλίες;
E.N.: Ναι, στην περίπτωση του Fele, είμαστε φίλοι, συνεχίζουμε να βλεπόμαστε. Στην περίπτωση του Amenabar, του Mateo Gil, του σκηνοθέτη του “Nadie conoce a nadie” έχουμε καλές σχέσεις, κυρίως επειδή γνωριστήκαμε πριν 10 χρόνια, όταν φτάσαμε στη Μαδρίτη και είχαμε όλοι την επιθυμία να μάθουμε, να δουλέψουμε. Γυρίζαμε ταινίες μικρού μήκους και από τότε υπάρχει μια «συνενοχή», γιατί γνωριστήκαμε πριν αρχίσουμε να ασχολούμαστε επαγγελματικά με το αντικείμενο. Δεν είναι εύκολη η συνέχεια των σχέσεων των ανθρώπων που δουλεύουν στον κινηματογράφο. Όταν έχεις γυρίσματα στο εξωτερικό και επιστρέφεις, ο άλλος είναι σίγουρα απασχολημένος με κάτι άλλο, πράγμα που συμβαίνει και με την ομάδα των τεχνικών. Ναι, έχω ανθρώπους –όχι πολλούς- αλλά έχω κοντινούς μου ανθρώπους από τον κόσμο του κινηματογράφου.

Ε.Κ. : Φαντάζομαι πως θα ήθελες να συνεργαστείς ξανά με τον Amenabar.
E.N.: Ναι, δεν θα μου έπεφτε άσχημα!

Ε.Κ. : Θα δούμε μια συνέχεια του “Tesis” και του “Abre los ojos”;
E.N.: Ναι, τώρα ήδη ετοιμάζει την καινούρια του ταινία, κάνοντας γυρίσματα στην Ισπανία. Έχω την αίσθηση ότι ξεκινήσαμε μαζί, ήμασταν ακόμα αθώοι, καινούριοι, και τώρα οι δρόμοι μας έχουν χωρίσει, κάθε ένας έχει εξελιχθεί πολύ. Αλλά γιατί να μην βρισκόμαστε που και που, θα ήταν όμορφα, έτσι; Εγώ θα το ήθελα πολύ.

Διαβάστε το δεύτερο μέρος της συνέντευξης