Γιάννης Αμπαζής: Για την ηρωίδα που ενσαρκώνετε πολλά σχόλια έχουν γραφτεί. Την χαρακτηρίζουν ως ένα «θηλυκό Σαρλώ», «θύμα των γύρω της», πως την διακρίνει μία «αξιοπρεπής αποτυχία». Εσείς σε ποιο από όλα αυτά τα στοιχεία νομίζετε ότι βρίσκεται το Μαράκι;
Μάνια Παπαδημητρίου: Και τα τρία αυτά στοιχεία πέρασαν από το μυαλό μας. Σε άλλες σκηνές δουλέψαμε με το ένα και σε άλλες με το άλλο. Είχα σκηνοθετικές οδηγίες και να δουλέψω τον ρόλο λίγο σαν βουβό κινηματογράφο. Υπήρχε έντονο και το στοιχείο της αξιοπρεπούς αποτυχίας. Εγώ, για παράδειγμα ήθελα και ένα πλάνο που να κλαίω. Η Κατερίνα (Ευαγγελάκου) μου είπε πως δεν ήθελε κάτι τέτοιο και πως δεν θα κρατούσε καμία τέτοια σκηνή. Ήθελε να αποφύγει τα κλισέ και είχε δίκιο. Το Μαράκι είναι πιο δραστήρια, κατευθύνει τα πράγματα γύρω σε ένα βαθμό και για αυτό και αποφασίζει να πέσει κάτω.

Γ.Α.: Εσείς έχετε αισθανθεί ποτέ την ανάγκη να «πέσετε κάτω»;
Μ.Π.: Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι θέλω να το κάνω, από διάφορες αιτίες, αλλά δεν το έχω κάνει. Ίσως γιατί στο παραπέντε φαίνεται ότι κάνω τρίπλα στον ίδιο μου τον εαυτό. Ίσως και να μην έχω φτάσει ποτέ στα όριά μου. Πάντως, έχω λιποθυμήσει μια φορά και έχει πλάκα. Αισθάνεσαι ότι ανεβαίνει η γη και πως γλιστράς προς τα κάτω.

Γ.Α.: Τι πιστεύετε πως είναι αυτό που θα τραβήξει το κοινό στην ταινία σας;
Μ.Π.: Κατ’ αρχήν, η ειλικρίνεια στο σενάριό της. Συνδυάζει πολλά στοιχεία, είναι συγκινητική, έχει όμως ταυτόχρονα χιούμορ και είναι αισιόδοξη. Νομίζω πως η Κατερίνα (Ευαγγελάκου), έδωσε τις ιδέες της και την ψυχή της και κατάφερε να αξιοποιήσει σωστά το υλικό της, βγάζοντας από τον καθένα μας το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Προσωπικά, τη θεωρώ μια πολύ καλή ταινία γιατί μπορώ και τη βλέπω σαν θεατής , χωρίς να προσέχω τον εαυτό μου και το πώς παίζω.

Γ.Α.: Πώς ήταν η εμπειρία να υποδυθείτε τον ίδιο ρόλο σε διαφορετικές ηλικίες; Ήταν πρόκληση για εσάς;
Μ.Π.: Την εξωτερική μεταμόρφωση την ανέλαβε η Φανή Αλεξάκη που έκανε εκπληκτική δουλειά στο μακιγιάζ . Η εσωτερική εξέλιξη του ρόλου, δεν με φόβισε γιατί είχα από μόνη μου το παιδικό στοιχείο. Το αισθάνομαι ότι μέσα μου υπάρχει ένα παιδί. Άλλωστε, αρκετές φορές μου λένε πως σκέφτομαι παιδικά, φορές που εγώ δεν το καταλαβαίνω πως συμβαίνει. Στην ζωή, αυτό το στοιχείο δεν με βοηθάει, γιατί η καθημερινότητα λειτουργεί με άλλους νόμους. Στο θέατρο, όμως νομίζω πως είναι ωραίο. Και όταν μου το λένε, μου δημιουργεί ένα πείσμα να επιμείνω να σκέφτομαι παιδικά, για να αποδείξω ότι αυτοί που νομίζουν πως μεγαλώνουν γρήγορα, το μόνο που κάνουν είναι να παριστάνουν τους μεγάλους, να γίνονται μικρομέγαλα από πάρα πολύ μικροί. Υπάρχει η τάση να κάνεις γρήγορα το μεγάλο, κάτι που ποτέ δεν το είχα. Ακόμη και όταν επιδίωκα να το έχω, πάντα με πρόδιδε μια αυθόρμητη κίνηση, μια αφέλεια. Θεωρώ όμως πως είναι ένα ανεκτίμητο όπλο για την τέχνη, εφόσον ξέρεις να το διαχειριστείς. Και για να το διαχειριστείς θα πρέπει πρώτα να έχεις μεγαλώσει.

Γ.Α.: Με την κα Ευαγγελάκου είχατε ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν σε ταινία μικρού μήκους. Με το «Θα το μετανιώσεις» συναντιέστε μετά από μία και πλέον δεκαετία. Πως ήταν αυτή η νέα σας συνάντηση;
Μ.Π.: Η Κατερίνα (Ευαγγελάκου) είχε κάνει το πρώτο της «Παρασκήνιο» στο «Ζουβέ-Ελβίρα», μία θεατρική παράσταση που ήταν για μένα ο πρώτος μου μεγάλος ρόλος. Εκεί γνωριστήκαμε συμπαθήσαμε η μία την άλλη και μου πρότεινε να παίξω στην πρώτη ταινία . Για το «Θα το μετανιώσεις» η Κατερίνα έγραψε το σενάριο, μου είπε πως θα της ταίριαζε να κάνω εγώ το Μαράκι και πως θα ήθελε να δουλέψουμε μαζί. Και τις δύο φορές δουλέψαμε πολύ καλά. Η Κατερίνα κάνει κάτι εντελώς αντίθετο από την τηλεόραση. Αντιμετωπίζει τα πράγματα πιο καλλιτεχνικά, κάνει πολλές πρόβες με τους ηθοποιούς της και προσαρμόζει το σενάριο ανάλογα με το τι μπορεί να προκύψει σε αυτές. Για αυτό και είχε πολύ καλό σενάριο η ταινία. Επειδή το κείμενο διαμορφωνόταν σε σχέση με το τι γεννιόταν καλύτερα εκείνη τη στιγμή. Ακόμη, το γεγονός ότι η ταινία γυρίστηκε σε βίντεο, ήταν πολύ καλό γιατί έτσι παίρναμε πολλές λήψεις και μπορούσαμε να επιλέξουμε την καλύτερη.

Γ.Α.: Στην ταινία κυριαρχεί το ερώτημα «τι σημαίνει πάω μπροστά και τι πίσω». Εσείς πως τοποθετήστε στο ερώτημα αυτό;
Μ.Π.: Στην ταινία βγαίνει ένας συμβολισμός για μένα ότι το Μαράκι είναι λίγο σαν αυτή την χώρα. Στην Ελλάδα συμβαίνει ότι συνέβαινε παλιά στις επαρχίες. Όπως παλιότερα με την επαρχία το να μην φύγεις για να πας στην Αθήνα σήμαινε ότι μένεις πίσω, περίπου το ίδιο συμβαίνει και τώρα με το να μην φύγεις από την Αθήνα για να πας στο εξωτερικό. Γιατί κατά κάποιο τρόπο με την παγκοσμιοποίηση η Αθήνα δεν είναι πια η πρωτεύουσα. Πρωτεύουσα είναι το Παρίσι, το Λονδίνο, το Βερολίνο. Η δική μου γενιά, από την άλλη, περνάει μία άλλου είδους κρίση. Δεν εξετάζουμε το τι κάναμε ή όχι στο παρελθόν, αλλά το τι κάνουμε τώρα. Καθώς δεν προλαβαίνουμε πια να ενταχθούμε σε κάτι καινούργιο, αν αυτό στο οποίο ήδη ανήκουμε δεν έχει μέλλον, τότε πεθαίνουμε μαζί του, ή κάνουμε απλώς ότι μπορεί ο καθένας. Για μένα, λοιπόν, που είμαι μεγαλύτερη είναι ξεκάθαρο τι πρέπει να κάνει κανείς. Πάντα λέω φύγε γιατί είναι κάτι που δεν θα μπορείς να κάνεις όταν μεγαλώσεις. Για το λόγω του ότι πρέπει να ξέρεις τι γίνεται εκεί, ακόμα και αν σκοπεύεις να γυρίσεις πίσω. Γιατί πάντα πρέπει να ξέρεις τι γίνεται στην πρωτεύουσα, που σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτή η χώρα.

Γ.Α.: Έχετε βρεθεί σε αντίστοιχο δίλημμα και αν ναι, έχετε μετανιώσει για την επιλογή σας;
Μ.Π.: Βρέθηκα και εγώ στο δίλημμα του να φύγω ή όχι. Δεν είναι θέμα αν το έχω μετανιώσει ή όχι. Έκανα πράγματα που μου άρεσαν, που πέρασα καλά, για τα οποία με αναγνώρισαν κάποιο άνθρωποι. Αν, όμως, αυτό που έχεις κάνει θα αποκτήσει μια χρηματιστηριακή αξία δεν το ξέρεις. Υπάρχουν πράγματα που μπορεί να μείνουν στον χρόνο, χωρίς να θεωρώ ότι είναι τα καλύτερα που έχω κάνει ή και το αντίστροφο. Όταν γράφω ένα βιογραφικό και βλέπω τι μπορώ να πουλήσώ διεθνώς και τι όχι, τότε τρομάζω. Γιατί εγώ μπορεί να γνωρίζω την αξία αυτών των πραγμάτων, αλλά το πακετάρισμά τους για να πουλήσουν προς τα έξω είναι τελείως διαφορετικό. Πρέπει, όμως, να αποφασίζεις τι έχει μεγαλύτερη σημασία για σένα: το να φτιάχνεις μαγικές στιγμές που να γεμίζουν εσένα και τους άλλους με χαρά και γαλήνη, ή το πώς κοστολογείται και πουλιέται αυτό το οποίο φτιάχνεις; Εμένα με ενδιαφέρει το πρώτο. Τώρα αν θα το μετανιώσω θα το δείξει μόνο το τέλος. Άμα πεθάνω στην ψάθα, ναι θα το έχω μετανιώσει.

Διαβάστε το δεύτερο μέρος της συνέντευξης