Στα μέσα της δεκαετίας του '60 το πειρατικό ραδιόφωνο ακμάζει. Το BBC Radio δεν παίζει μουσική πάνω από 45 λεπτά την ημέρα και καθώς η πειρατεία δεν είναι παράνομη, ο μισός πληθυσμός του Ην. Βασιλείου ακούει μουσική 24 ώρες το 24ωρο από γνήσιους 'ραδιο-μάχους' του Rock n' Roll. Ένας από αυτούς τους σταθμούς, ο πιο δημοφιλής Radio Rock, εδρεύει σε ένα πλοίο στη βόρεια θάλασσα. Οι επιβάτες του είναι Rock n' Roll όνομα και πράγμα. Ο Quentin (Bill Nighy) είναι ο ιδιοκτήτης και ο... Κόμης - 'The Count' (Philip Seymour Hoffman) ο σταρ. Ο 'Young Karl' (Tom Sturridge) έρχεται στο πλοίο του νονού του ως τιμωρία για σχολικό παράπτωμα. Σύντομα θα μυηθεί στις συνήθειες του πλοίου και στις ιδιαιτερότητες του καθένα.

Καθώς λοιπόν όλα κυλούν σε ροκ ρυθμούς, η κυβέρνηση αποφασίζει να κηρύξει πόλεμο στους πειρατές. Η πρώτη προσπάθεια πέφτει στο κενό και το Radio Rock κερδίζει περισσότερους θαυμαστές και διαφημιστές. Ο πόλεμος όμως μόλις άρχισε και καμία από τις δυο πλευρές δεν φαίνεται να υποχωρεί...

Ο Νεοζηλανδός Richard Curtis γράφει και σκηνοθετεί μια ταινία που σε κάθε περίπτωση δεν περνά απαρατήρητη. Δεν εμμένει στο 'μέλι' του «Love Actually», παρόλο που το γλυκανάλατο δεν λείπει από την ταινία. Φιλοσοφεί γύρω από τη μουσική, την ομορφιά των ασυνήθιστων ανθρώπων, την φιλία, την ομαδικότητα, την αγάπη για το τι κάνεις και τι πρεσβεύεις.

Ίσως να θέλει να συνεισφέρει στην ατόφια εποχή του Rock n' Roll ή στο παραμελημένο ραδιόφωνο ή ακόμα στην αναγκαιότητα να αγαπάς αυτό που κάνεις ώστε να το κάνεις καλά. Ίσως σε όλα τα παραπάνω. Και είναι αλήθεια ότι εν μέρει σε κερδίζει. Όχι τόσο με το στόρι που δεν σε ξαφνιάζει ούτε με την σκηνοθεσία του που δεν είναι και τίποτα το φοβερό. Σε κερδίζει με τη μουσική (με την βοήθεια της ίσως ομορφότερης δεκαετίας της) και με τον καταμερισμό των ρόλων μέσα στην ομάδα-παρέα του πλοίου. Μια παρέα τόσο διαφορετική και τόσο ίδια. Όλοι έχουν το ρόλο τους, δημιουργώντας μια αρμονική λειτουργικότητα, κάτι που θα χαλάσει εάν λείψει έστω και ένας.

Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν τέλειωσε η ταινία ήταν 'Μακάρι να ήμουν κι εγώ πάνω στο πλοίο'. Δεν είναι εύκολο να αντισταθείς. Και αφού από την ταινία λείπει το εντυπωσιακό πλάνο ή το ευφάνταστο ανατρεπτικό σενάριο, θα αρκεστούμε στην ωραία μουσική και στις ωραίες ατάκες των Philip Seymour Hoffman και Rhys Ifans που προσθέτουν το πιπέρι που λείπει για να νοστιμέψει η ταινία.