Ο πρώτος Superman, κατά κόσμο George Reeves (Ben Affleck) κείτεται νεκρός στο κρεβάτι του από πυροβολισμό. Η αστυνομία και ο ιατροδικαστής αποφαίνονται πως πρόκειται για αυτοκτονία. Ο ντετέκτιβ Louis Simo (Adrien Brody), εβρισκόμενος σε οικογενειακή και επαγγελματική κρίση, διαβλέπει 'ψωμί' στην ιστορία. Εξετάζοντας το παρελθόν και τις τελευταίες μέρες του Reeves, ο Simo 'συναντά' μόνο υπόπτους. Η αντιπαθητική αρραβωνιαστικιά του Leonore (Robin Tunney), η ερωμένη του Toni (Diane Lane) που τυγχάνει σύζυγος του ισχυρού άνδρα της MGM Eddie Mannix (Bob Hoskins) ο οποίος δείχνει μία περίεργη ανοχή στο απροκάλυπτο ειδύλλιο της γυναίκας του. Παρά τις αυξανόμενες πιέσεις του Τύπου να διερευνηθεί η υπόθεση περαιτέρω κανείς αρμόδιος δε δείχνει πρόθυμος να ανοίξει ξανά το φάκελο. Υπάρχουν άραγε πτυχές του τραγικού τέλους του Reeves που δεν έχουν φωτιστεί;

Εξοργίζομαι με τη λογική όσων έκριναν πως αυτή η συμπαθέστατη παραγωγή δεν μπορεί να σταθεί στο... υψηλό επίπεδο διανομής που με τιμή και δόξα ορίζουν τα κάθε «Epic Movie». Τους χρωστάμε όλοι όμως αιώνια ευγνωμοσύνη για τις νέες διαστάσεις που χάρισαν στην έννοια 'λογική'. Ας μη ξεχνάμε πως αντίστοιχα εγκεφαλικά μας επιφύλαξαν με την απόφαση να έχει την ίδια μοίρα (straight-to-dvd) και το «Marie Antoinette» της Sophia Copolla που, αν δεν ήταν ο Ηλίας Φραγκούλης μαζί με το MAD να οργανώσουν τη μία και μοναδική προβολή της ταινίας (24-3-2007) στον κινηματογράφο Ideal, θα μέναμε ακόμα στην απορία του τι το τόσο κακό είχε και δε βρήκε διανομή...

Η αληθινή ιστορία της αυτοκτονίας του ηθοποιού George Reeves τον Ιούνιο του 1959 στο σπίτι του στο Beverly Hills αποτελεί το κεντρικό θέμα της ταινίας του Allen Coulter (υποψήφιος για Χρυσό Λέοντα στη Βενετία). Για τις τηλεοπτικές καταβολές του σκηνοθέτη ο οποίος έχει δουλέψει σε πολλές γνωστές επιτυχημένες σειρές πλην όμως ποτέ σε κινηματογραφική παραγωγή, το «Hollywoodland» αποτελούσε εκ των ων ουκ άνευ ρίσκο. Χρειαζόταν να δώσει πνοή σε μία ιστορική γωνιά της ιστορίας του σινεμά που και αστραφτερή είναι και ιντριγκαδόρικη. Οι αστέρες της εποχής φωτοβολούσαν μέσα από την αυστηρή επίβλεψη και εκπαίδευση των μεγάλων στούντιο, όπου κυριολεκτικά τους μεταμόρφωναν από φερέλπιδες ακατέργαστους νέους σε φίνα διαμάντια της 7ης τέχνης. Σίγουρα η αναβίωσή του τότε Hollywood με σύγχρονα μέσα και λογική είναι ένα έργο που το έχουμε ξαναδεί και μάλιστα από δεδομένα ικανούς επαγγελματίες (βλέπε προσφάτως το «Black Dahlia» του De Palma), σπανίως όμως και αυτοί αποφεύγουν την εξόφθαλμη μετάπτωση στο επιτηδευμένα ιλουστραρισμένο προϊόν.

Το πόνημα του Coulter δεν σκοτίζεται ιδιαίτερα να αποφύγει τη φάκα, ξοδεύοντας προσοχή ώστε να μην αφεθούν χαρακτήρες, σεναριακή συνοχή και στόχοι στο έλεος του φαίνεσθαι και της εμπορικότητάς του. Η φωτογραφία διατηρείται θαμπή, ονειρική σε παλ χρωματισμούς σεβόμενη τις προσδοκίες του αμφιβληστροειδή. Τα κοστούμια και η διακόσμηση υπενθυμίζουν εποχές και τάσεις αφήνοντας τους νοσταλγούς άλλων καιρών να χαίρονται ανεμπόδιστα. Αλλά αρκετά με τα της περιφέρειας...

Το «Hollywoodland» κατέχει τα κυριότερα των γνωρισμάτων που καθορίζουν ένα φιλμ νουάρ. Μοιραίες γυναίκες, άνδρες σε υπαρξιακή βύθιση, ιστορία με μυστήριο και κρυφά κλειδιά εντεινόμενη από τις αλλεπάλληλες χρονικές αναδρομές. Ακόμα, θετική εντύπωση αφήνει το φινάλε σε όποιο δε παραμείνει δεμένος στο άρμα της καταναγκαστικής σεναριακής λύσης, αφήνοντας όλες τις πιθανές εκδοχές να κόβουν βόλτες στο μυαλό μας. Εκεί δηλαδή που η 'Μαύρη Ντάλια' έχασε εντελώς το παιχνίδι για μία λίγο-πολύ αντίστοιχη ιστορία μυστηρίου, το «Hollywoodland» παραδέχεται πως δε μπορούν να υπάρχουν για τα πάντα απαντήσεις απλώς και μόνο επειδή τις σκαλίζουμε επίμονα. Βολική λύση και ανεκτή ταυτόχρονα, ειδικά στην εποχή της 'ανατροπής για την ανατροπή'. Τώρα, τι από τα δύο ανέχεται περισσότερο ο θεατής, την αναμαλλιασμένη εξήγηση μέσα από ανόητες ανατροπές ή την (πιθανώς) ενοχλητική απορία, αυτό είναι μία άλλη ενδιαφέρουσα ιστορία...

Το καστ φυσικά δε χρειάζεται συστάσεις. Ξεχωρίζω τη προσωπική μου αδυναμία Adrien Brody. Η καταθλιπτική του αύρα, το υποκριτικό του νεύρο και η αδύνατη σιλουέτα του 'Πιανίστα' τον διακρίνουν συγχωρώντας του ορισμένες αχρείαστες υπερβολές. Χωρίς να προκαλεί πάταγο, η Diane Lane περνά ευχάριστα από μπροστά μας, ενώ ο Ben Affleck (υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα) αφήνεται να πιστέψει πως είναι ο Reeves προβάροντας ένα ρόλο τα αδιέξοδα του οποίου νιώθουν καλά στο πετσί τους όλοι οι επαγγελματίες ηθοποιοί. Τέλος, ο Bob Hoskins επαναλαμβάνει επιτυχώς τον κλασσικό βραχνό εαυτό του.

Πάλι καλά όμως που το φαινόμενο της άδειας έκδοσης δεν επαναλήφθηκε στη περίπτωσή του «Hollywoodland». Η αναπαραγωγή μας βρίσκει με μία σειρά από trailers: «The Guardian», «Deja Vu», «Invincible», «Desperate Housewives» και «Lost» δεύτερη περίοδος. Ο ήχος είναι κλασσικός Dolby Digital 5.1 και η οθόνη 1.85:1. Μπορείτε να επιλέξετε μεταξύ 5 γλωσσών και 16 υποτίτλων. Τα extras διαθέτουν ελληνικό υποτιτλισμό επιτρέποντας σ' όλους να παρακολουθήσουν τα διάφορα αφιερώματα. Από τα 3 συνολικά το πρώτο αφορά την αναπαράσταση του παλιού Hollywood, το δεύτερο την κατάσταση που επικρατούσε στη showbiz της εποχής και το τελευταίο σχετίζεται με το παλιό καλό Hollywood και τις διαφοροποιήσεις του εν σχέσει με τη σημερινή κινηματογραφική πραγματικότητα. Επίσης υπάρχουν διαθέσιμες τέσσερις κομμένες σκηνές.