28 εβδομάδες έχουν περάσει από τότε που ο ανεξήγητος 'ιός της οργής' κατέλαβε τον πληθυσμό της Αγγλίας και δεν άφησε σχεδόν κανένα επιζώντα. Οι λιγοστοί που τα κατάφεραν να επιβιώσουν μένουν πλέον σε μια καλά προστατευμένη περιοχή του Λονδίνου και οι Αμερικανοί φίλοι τους φροντίζουν να επικρατεί τάξη και ασφάλεια. Εξάλλου υπάρχει πάντοτε η λύση στο πάτημα ενός κουμπιού σε περίπτωση που ο ιός κάνει ξανά την εμφάνισή του. Μπορεί οι προοπτικές να μην είναι ιδανικές αλλά οι Τammy και Andy επιστρέφουν στο Λονδίνο για να συναντήσουν τον πατέρα τους που είδαν τελευταία φορά 28 εβδομάδες νωρίτερα. Και είναι προφανές ότι τα πράγματα δεν θα αργήσουν να πάνε στραβά.

Μπορεί να μην είναι εξαιρετικό - όπως ο προκάτοχός του - αλλά το «28 Weeks Later» ανήκει σίγουρα ανάμεσα στα πιο επιτυχημένα sequels των τελευταίων ετών. Η συνταγή είναι απλή και απέριττη: οι πρωταγωνιστές καταδιώκονται από zombies σε πληθώρα περιστάσεων και η δράση ρέει άφθονη όπως και το αίμα όσων δεν είναι στέκονται ιδιαίτερα τυχεροί να φτάσουν ως το αμφιλεγόμενο φινάλε. Μπορεί το σενάριο να είναι ουσιαστικά υποτυπώδες αλλά από την εντυπωσιακή εναρκτήρια σεκάνς μέχρι το τέλος, η διατήρηση ενός έντονου ρυθμού και το εκπληκτικά κινηματογραφημένο έρημο Λονδίνο κρατούν την αγωνία σε υψηλά επίπεδα - γεγονός στο οποίο συμβάλλει εύστοχα και το soundtrack. Δε μπορεί όμως να ειπωθεί το ίδιο και για την επιλογή του Robert Carlyle, ο οποίος κάποτε φαίνεται να έδινε πολλές υποσχέσεις για το μέλλον αν και στην εν λόγω ταινία είναι ενοχλητικά αδιάφορος σε κάθε κατά διαστήματα εμφάνισή του. Σε γενικές γραμμές το «28 Weeks Later» είναι μια χορταστική ταινία τρόμου και είναι απλά θέμα χρόνου για το πότε θα έρθουν και οι... 28 μήνες.