H ζωή του Harold Crick θα μπορούσε να περιγραφεί -απουσία μιας πιο δόκιμης λέξης- ως βαρετή. Μετρώντας πόσες φορές βουρτσίζει τα δόντια του και αποστάσεις από το σπίτι του στο γραφείο, αυτός ο εφοριακός δεν είχε κανένα να του κρατάει συντροφιά εκτός από τους αριθμούς και ένα συνεργάτη που αντάλλασσε μερικές κουβέντες στη δουλειά. Λίγο όμως ήξερε πόσο η ζωή του θα άλλαζε όταν ένα πρωινό μια γυναικεία φωνή άρχιζε να περιγράφει κάθε του πράξη. "Γιατρέ δεν είμαι τρελός, αλλά υπάρχει αυτή η φωνή στο κεφάλι μου" λέει στην ψυχίατρό του, λίγο πριν έρθει αντιμέτωπος με αλήθειες που μπορούν να ανατρέψουν ολόκληρη την ύπαρξή του

Μπορεί η φιλμογραφία του Marc Foster να κυμαίνεται από το εξαιρετικό «Monster's Ball», το υπέρμετρα ακαδημαϊκό «Finding Neverland» ή το ανεκδιήγητο «Stay», δε είναι όμως ποτέ αδιάφορη. Και με το «Stranger Than Fiction» βρίσκεται σε μεγάλα κέφια: δημιουργεί ένα σύμπαν που φαίνεται να ξεπήδησε από την πένα του Charlie Kaufman και το κινηματογραφεί με τρόπο ρεαλιστικό ώστε η αντίθεση μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας να γίνεται ακόμη πιο έντονη. Σε αυτό τον βοηθάνε οι εξαιρετικές ερμηνείες του all star cast. Αφήνοντας κατά μέρος τα καραγκιοζιλίκια ο Will Ferrell δίνει την πρώτη του σοβαρή κωμική ερμηνεία συγκρίσιμη με αυτή του Jim Carrey στο «Truman Show». Εκείνη που ξεχωρίζει περισσότερο ωστόσο -όπως και σε κάθε της άλλη δουλειά είναι- η Μaggie Gyllenhaal που λάμπει επί οθόνης στο ρόλο της χίπισσας φουρνάρισσας που απαντάει στα ερωτικά καλέσματα του πρωταγωνιστή. Και θα μιλούσαμε για αριστούργημα αν έλειπε το πεντάλεπτο-σφήνα του τέλους προορισμένο να καθησυχάσει τις Xολυγουντιανές ανησυχίες για κάτι διαφορετικό ενός mainstream κοινού.