Ocean's 11

Μία ομάδα απόστρατων αλεξιπτωτιστών, που υπηρέτησαν κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, συγκεντρώνονται και πάλι, έπειτα από δεκαπέντε χρόνια, χάρη στο κάλεσμα ενός εξ αυτών, του Danny Ocean (Frank Sinatra). Όλοι τους έχουν πια επιλέξει το μονοπάτι της ζωής τους, το οποίο και ακολουθούν, άλλοι με μεγαλύτερη επιτυχία και άλλοι με λιγότερη, ζώντας στην παρανομία και τα πλούτη ή τη φτώχεια και την αφάνεια. Φυσικά, η επανασύνδεση αυτή δεν έχει κίνητρα συναισθηματικά. Ο Ocean προτείνει ένα έξυπνο και πρωτότυπο σχέδιο, μία πολύ καλή ευκαιρία για να κερδίσουν όλοι πολλά χρήματα αλλά και να"ξεφύγουν από την βαρετή καθημερινότητα. Πέντε καζίνο του Las Vegas πρόκειται να ανοίξουν τις πόρτες των ταμείων τους στους έντεκα του Ocean και το αριστοτεχνικό σχέδιο που μόνο αυτοί μπορούν να ολοκληρώσουν με επιτυχία. Ή μήπως δεν τα έχουν προβλέψει όλα;

Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε, πως η ταινία "Ocean's Eleven", γυρισμένη το 1960 από τον σημαντικό σκηνοθέτη Lewis Milestone, ήρθε και πάλι στο κινηματογραφικό προσκήνιο χάρη στο ομώνυμο remake του Steven Sodenberg, το 2002, αλλά και το sequel "Ocean's Twelve" το οποίο εκτιμάται πως θα είναι έτοιμο στα τέλη του 2004. Φαίνεται αρκετά ενδιαφέρουσα η δυναμική που δημιουργείται ανάμεσα στην αρχική ταινία και την νεότερη, εκμοντερνισμένη, περισσότερο οικεία απόδοση, και αυτό γιατί ο θεατής βρίσκεται ενώπιον μίας σπάνιας κινηματογραφικής συγκυρίας, κατά την οποία το remake μία ταινίας αναγνωρισμένης, αγαπητής και καταξιωμένης, μίας ταινίας κλασικής με άλλα λόγια, όχι μόνο δεν ωχριά μπροστά στο πρωτότυπο, όχι μόνο δεν δημιουργεί την υποψία ή την αίσθηση πως καταχρηστικά μοιράζεται μαζί του κοινό σενάριο, κοινούς χαρακτήρες ή, το λιγότερο, κοινό τίτλο, αλλά αντίθετα μοιάζει να κερδίζει στα σημεία και να φέρνει στο φως σημαντικό αριθμό αδυναμιών της αρχικής επιτυχίας, κάνοντάς την να φαίνεται ακόμη και υπερεκτιμημένη.

Ολοκληρώνοντας εδώ την αναφορά στην πρόσφατη επανέκδοση, καθώς αποτελεί μονάχα την αφορμή για αναθεώρηση και επανεκτίμηση της κλασικής εκτέλεσης, χρειάζεται να σημειωθεί πως κατά γενική ομολογία, η απόδοση του Sodenberg θεωρήθηκε αρκετά επιτυχής, σεναριακά επαρκής, αποτελεσματική στους ρυθμούς και τις κλιμακώσεις της, απόλυτα πιστή στο είδους των blockbuster περιπετειών. Εξάλλου, το αξιοζήλευτο επιτελείο ηθοποιών που επιστρατεύτηκε (Clooney, Roberts, Garcia, Damon) αποτέλεσε από μόνο του ασφαλιστική δικλείδα, για την εμπορική, έστω, επιτυχία της ταινίας.

Η αρτιότητα αυτή του remake και οι αναπόφευκτες συγκρίσεις, αφήνουν εκτεθειμένο το έργο του Milestone. Η απουσία σεναρίου είναι ευδιάκριτη, η πλοκή δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που αφειδώς δημιουργούνται κατά το πρώτο ημίωρο, ενώ τα κλισέ όμως άκρως απαραίτητα στοιχεία του κινδύνου, της περιπέτειας και της αγωνίας που θα έπρεπε να εντοπίζονται σε αυτή, όπως και σε κάθε ταινία δράσης, απουσιάζουν σχεδόν πλήρως. Στην πραγματικότητα, οι ήρωες παρουσιάζουν εαυτούς ως ριψοκίνδυνους, λάτρεις των άκρων και του ρίσκου, ωστόσο σχεδόν σε κανένα σημείο της ταινίας δεν επιχειρούν κάτι στΑ αλήθεια παράτολμο! Σαν να μην έφτανε αυτό, είναι γνωστό πως οι πρωταγωνιστές, με πρώτο τον Frankie, φρόντιζαν να διασκεδάζουν κατά τα γυρίσματα, αγνοώντας τις υποκριτικές τους υποχρεώσεις, πάντα εις βάρος του Milestone, το ταλέντο του οποίου κυριολεκτικά θάφτηκε.

Πως είναι, συνεπώς, δυνατόν να χαίρει τόσο μεγάλου σεβασμού και να θεωρείται «αθάνατη», μία ταινία σεναριακά αλλά και τεχνικά αφελής; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Αρκεί να κρατήσουμε την αναγκαία απόσταση και να συνειδητοποιήσουμε, ότι το "Ocean's Eleven" δεν είναι μία ταινία βασισμένη σε δυνατό σενάριο, ούτε μία ταινία διδακτική, ούτε καν μία ταινία περιπέτειας. Το "Ocean's Eleven" είναι μία ταινία- φόρος τιμής στο στυλ. Μία ταινία για κάποιους ανθρώπους καθημερινούς ή λιγότερο συνηθισμένους, ηθικούς ή αμοραλιστές, γοητευτικούς ή όχι και τόσο εκλεπτυσμένους, προικισμένους από τη μοίρα ή τελείως ξεχασμένους, που έχουν ένα κοινό σημείο: ο καθένας στο δικό του περιβάλλον, τη δική του πραγματικότητα, μπορεί και επιβιώνει με όπλο το χιούμορ, το σαρκασμό, την μουσική της καρδιάς, την αγάπη για τις γήινες, "καταδικασμένες" απολαύσεις, την ανάγκη για περιπέτεια αλλά και για όνειρα. Δεν είναι τυχαίο, πως ο Clooney, όταν κλήθηκε να σχολιάσει τον "κοινό" του ρόλο με τον Sinatra, απάντησε: "Δεν ερμηνεύω τον Frankie. Κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο cool!"