Rebel Without A Cause

Δεν είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσει κανείς, πως οι υπέρμαχοι αλλά ταυτόχρονα και οι πολέμιοι του μηχανισμού που ονομάζεται Hollywood, στηρίζουν την πίστη ή αντίστοιχα την αποδοκιμασία τους, στην ίδια ακριβώς βάση: στην ικανότητα, αυτής της τεράστιας μηχανής κινηματογράφου, από τις απαρχές της μέχρι και τις μέρες μας, να παράγει και να πλασάρει είδωλα. Να επιβάλλει κατά κάποιο τρόπο, ηθοποιούς, οι οποίοι αν και δεν διακρίνονται απαραίτητα για το καλλιτεχνικό τους βάρος, μοιάζουν στΑ αλήθεια προορισμένοι να διοχετεύσουν αφειδώς όλη την μοναδική, εσωτερική τους ακτινοβολία στην μεγάλη οθόνη, εξαργυρώνοντας την αθανασία της Τέχνης. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως στο Πάνθεον των αστέρων του κινηματογράφου μπορεί να μην καταφέρουν να συμπεριληφθούν καλλιτέχνες αναγνωρισμένων ικανοτήτων, σίγουρα όμως δεν θα απουσιάσουν μορφές λιγότερο ταλαντούχες, με την αυστηρή έννοια του όρου, ωστόσο χαρισματικές και συγχρόνως τραγικές. Όπως η Marilyn Monroe ή ακόμη περισσότερο, ο James Dean.

Κανείς δεν μπορεί με ακρίβεια να προσδιορίσει το στοιχείο εκείνο στο πρόσωπο ή ίσως στο παίξιμο του Dean, που από την πρώτη του εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη τον έκανε σύμβολο μίας γενιάς, μίας νοοτροπίας, μίας στάσης ζωής. Μοιάζει αρκετά επιφανειακό να ισχυριστούμε πως η προσωπική του τραγωδία και μόνο κέντρισε το ενδιαφέρον του κοινού. Ειδικά, τη στιγμή που οι κριτικοί κινηματογράφου ποτέ δεν υποτίμησαν τις υποκριτικές του ικανότητες. Παρόλα αυτά, ο αιφνίδιος θάνατός του το 1955, σε ηλικία μόλις 24 ετών και έχοντας ελάχιστες κινηματογραφικές δουλείες στο ενεργητικό του, υπήρξε ένας πολύ σοβαρός λόγος, για να ανακηρυχθεί ομόφωνα μυθική μορφή του σινεμά.

O "Επαναστάτης χωρίς αιτία" προβλήθηκε το 1955, σχεδόν ένα μήνα μετά το θανατηφόρο τροχαίο του πρωταγωνιστή του. Η ταινία βασίζεται στην αληθινή ιστορία ενός φυλακισμένου, ψυχοπαθούς εφήβου εγκληματία, η περίπτωση του οποίου προβλημάτισε την κοινή γνώμη πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Διηγείται την ιστορία τριών εφήβων, του Jim (James Dean), της Judy (Natalie Wood) και του Πλάτο (Sal Mineo). Και οι τρεις μεγαλώνουν σε οικογένειες δυσλειτουργικές, βιώνοντας έντονα την φυσική ή συναισθηματική απουσία των γονιών τους. Από πολύ νωρίς διοχετεύουν την μοναξιά αλλά και την οργή τους σε πράξεις επιπόλαιες και επικίνδυνες: μπαίνουν σε συμμορίες εφήβων κακοποιών, αμφισβητούν το κύρος οποιασδήποτε αρχής προσπαθεί να τους περιορίσει ή να τους απορρίψει, λαμβάνουν μέρος σε παιχνίδια «θάρρους», που στοιχίζουν ακόμα και τη ζωή των συντρόφων τους. Η καθημερινότητά τους γίνεται ένα κυνηγητό, καθώς προσπαθούν απεγνωσμένα να ξεφύγουν από την υποκρισία των οικογενειών τους, την αδιαφορία της κοινωνίας, αλλά και από τους προσωπικούς τους δαίμονες. Το περιβάλλον γύρω τους λαμβάνει διαστάσεις και διαθέσεις εφιαλτικές, κάνοντας τους ίδιους να μοιάζουν με μικρά παιδιά, παγιδευμένα σε καταστάσεις που ποτέ δεν επέλεξαν, σαστισμένα μπροστά στην κυνική καθημερινότητα.

Το όνειρο της φυγής μοιάζει στιγμιαία να γίνεται πραγματικότητα. Με όση αθωότητα και αφέλεια επιζεί στις καρδιές τους, φτάνουν να πιστέψουν πως στΑ αλήθεια, μπορούν να ζήσουν μια ζωή διαφορετική, κρατώντας μακριά όσα τους πληγώνουν ξανά και ξανά. Αργά ή γρήγορα όμως θα αναγκαστούν να αντικρίσουν το πραγματικό πρόσωπο της ζωής, ένα πρόσωπο πολύ σκληρότερο από αυτό που φαντάζονταν.