Belle De Jour

Φιλμικά "εθισμένος" με την μοντέρνα μεγαλοαστική τάξη και την σήψη της, όπως αυτή αποτυπώνεται από την αδυναμία των μελών της να αντιληφθούν την πραγματικότητα και να συντονιστούν σε αυτή, ο εξαίρετος Ισπανός σκηνοθέτης του περασμένου αιώνα Louis Bunuel αποπειράται μέσα από την ταινία «Belle De Jour», μια ακόμα προσέγγιση της αγαπημένης του θεματικής, αυτή τη φορά με βλέμμα λιγότερο πολιτικά ορθό.

Γυρισμένη στα 1967, η "Ωραία της Ημέρας" μας διηγείται την ιστορία της Siverine (Catheemrine Denevue), μίας νεαρής Γαλλίδας, μέλος των ανωτέρων κοινωνικών στρωμάτων του Παρισιού, ή αλλιώς της περιβόητης "μπουρζουαζίας". Αν και απολαμβάνει μια ζωή άνετη, γεμάτη υλικά αγαθά αλλά και αγάπη από τον σύζυγό της Piere (Jean Sorel), νιώθει ανίκανη να συνυπάρξει σεξουαλικά του. Έτσι, διοχετεύει τη αδηφάγο λίμπιντό της σε καθημερινές βαθιές φαντασιώσεις, που την παγιδεύουν απειλητικά στους ανολοκλήρωτους πόθους της. Προκειμένου να μεταφέρει τις κατά βάση μαζοχιστικές, ανολοκλήρωτες ερωτικές τις "αποδράσεις" από το χώρο της φαντασίας σε αυτόν την πραγματικότητας, λαμβάνει μια τολμηρή απόφαση: επισκέπτεται ένα πολυτελή οίκο ανοχής και προτίθεται να παρέχει τις υπηρεσίες της στους διάφορους πελάτες, πάντα υπό την καθοδήγηση της Madame Annais (Genevieve Page). Το προσωπείο της στο πρωτόγνωρο αυτό σύμπαν: μια νέα περσόνα με το όνομα "Η Ωραία της Ημέρας".

Μέσα από το τολμηρό της αυτό εγχείρημα καταφέρνει, διστακτικά στην αρχή, με μεγαλύτερη απόλαυση στη συνέχεια, να εξερευνήσει πτυχές του εαυτού της που η αστική, κομφορμιστική κοινωνία θα καταδίκαζε, εάν εκτίθεντο ανοιχτά. Η ανικανότητα του άντρα της να αντιληφθεί την κατάσταση και η απορρόφησή του από το άχρωμο, άνευρο, αστικό περιβάλλον, όπου κάθε σεξουαλική επιθυμία καταπνίγεται και αποστειρώνεται, δίνουν μία ορισμένη ελευθερία στους πειραματισμούς της. Γρήγορα όμως οι καταστάσεις θα βρεθούν εκτός ελέγχου και τα προσωπεία δύσκολα πια θα κρατιούνται στην θέση του. Και τότε η Siverine θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις των ονειρικών (για την ίδια, τουλάχιστον) φαντασιώσεων της στην καθημερινότητα..

Αναμφίβολα, πρόκειται για μία ταινία που εμπλουτίζεται από τους ίδιους τους υπαινιγμούς της: ο ερωτισμός γίνεται ακόμη και ασφυκτικός, χωρίς όμως το βλέμμα του θεατή να μπορεί να εισβάλλει ελεύθερα στις προσωπικές στιγμές των ηρώων. Οι νύξεις για την σεξουαλική κακοποίηση της πρωταγωνίστριας κατά τα παιδικά της χρόνια και την καταπιεσμένη καθολική συνείδησή της επανέρχονται μέσω σύντομων, ασύνδετων flashbacks, χωρίς όμως να επιβάλλουν την ερμηνευτική τους αξία. Και πάνω απ' όλα, οι σουρεαλιστικές πινελιές στο σκηνοθετικό χειρισμό του Bunuel ανοίγουν την πόρτα σε έναν κόσμο που θα φαινόταν παράλογος και αδικαιολόγητος, εάν οι επιθυμίες και οι ανάγκες των πρωταγωνιστών δεν τον καθιστούσαν τόσο μαγικά ολοκληρωμένο.