Cleo From 5 To 7

Η Cleo είναι μία ζωντανή κούκλα. Μία πανέμορφη, λαμπερή γυναίκα με τέλειες αναλογίες, υπέροχα ξανθά μαλλιά και ζηλευτό παράστημα. Όλη η Γαλλία γνωρίζει τα τραγούδια της και βέβαια όλοι την αναγνωρίζουν στο δρόμο. Έχει την αποκλειστική της βοηθό, τους μουσικούς και τους στιχουργούς της και ένα πελώριο διαμέρισμα στην καρδιά του Παρισιού. Η Cleo όμως πρόκειται να πεθάνει. Τυπικά, απομένουν δύο ώρες μέχρι να της το ανακοινώσει ο γιατρός. Αυτή είναι λοιπόν μία ταινία για την πιο σημαντική ημέρα της Cleo. Τη μέρα που αποφασίζει να «σκοτώσει» τον τωρινό εαυτό της. Και με άλλο βλέμμα, να υποδεχτεί το τέλος του καινούριου της εαυτού. Αυτή είναι μία ταινία για τον περίπατο της Cleo. Από το σπίτι μίας χαρτομάντισσας, μέχρι το νοσοκομείο. Από τις 5 έως τις 7.

Η Agnes Varda, αυτή η υπερδραστήρια, ημιπάλαβη, ελληνογαλλικής καταγωγής σκηνοθέτιδα, ποτέ δεν ανήκε στην συντροφιά του Cahiers. Βρισκόταν όμως από την αρχή στην τροχιά των μεγαθηρίων του γαλλικού νέου κύματος, γιΑ αυτό και θεωρείται σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία της Nouvelle Vague. Μουσειολόγος, επαγγελματίας φωτογράφος και επίδοξη φιλόσοφος, η Varda γράφει στις αρχές του Α60 μία ιστορία για μία γυναίκα που αντικρίζει τον μεγαλύτερο φόβο: το θάνατο. Σύντομα συνειδητοποιεί πως πρέπει να το γυρίσει ταινία. Γνωρίζει τον Alain Resnais και τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία. Η Varda μοιράζεται το ίδιο πάθος για τον υπαρξισμό, συνεπαίρνεται εξίσου με τους πρωτεργάτες του Cahiers από τις ιδέες του Sartr και της de Beauvoir. Είναι μία εν δυνάμει επαναστάτρια της τέχνης, λατρεύει το Παρίσι και συμβάλει με τον τρόπο της στη δημιουργία ενός από τους συναρπαστικότερους και σημαντικότερους κινηματογραφικούς χαρακτήρες: τον flaneur, τον άνθρωπο που περιπλανιέται άσκοπα μέσα στο αστικό περιβάλλον (πρωτίστως εκείνο το παριζιάνικο), χαζεύει και παρατηρεί. Και φυσικά απολαμβάνει και ρουφάει με το βλέμμα του ό,τι προλαβαίνει.

Αυτό ακριβώς είναι η Cleo: μία flaneuse. Η αποδοχή του θανάτου επιταχύνεται από την απάθεια και τον εμπαιγμό των άλλων. Όλοι τη χαζεύουν, την κανακεύουν και την χαϊδεύουν. Την κοιτάνε, αλλά ουσιαστικά δεν την βλέπουν. Η Cleo μαθαίνει να αναπνέει μέσα από αυτό το χάζι. Αυτό-θαμπώνεται. Χαζεύει και η ίδια τον εαυτό της, τον θαυμάζει και τον επιβραβεύει. Όμως, αυτό δεν της αρκεί πια. Το είδωλό της γίνεται ξένο, η ομορφιά της βρίσκεται πλέον σε αντίστροφη μέτρηση. Και τότε η Cleo ανοίγει επιτέλους τα μάτια της. Για πρώτη φορά στη ζωή της αρχίζει να παρατηρεί. Ντύνεται στα μαύρα, αγνοεί τις προκαταλήψεις και τις κακοδαιμονίες που ως τώρα καθόριζαν τις επιλογές της και βγαίνει στο δρόμο. Αντικρίζει την ασχήμια, την ομορφιά και το παράξενο. Συνειδητοποιεί πως κάτι συμβαίνει εκεί έξω, κάτι που δεν έχει εκείνη ως σημείο αναφοράς. Στο στριμωγμένο καφέ, κανείς δεν ασχολείται με το τραγούδι της Cleo, που παίζει στο juke box. Ο κόσμος μιλά για τον πόλεμο, για τις τέχνες, για τα καθημερινά προβλήματα. Στο πάρκο γνωρίζει έναν στρατιώτη. Στη μισή ώρα που της απομένει μέχρι η άγνοιά της να διαλυθεί βίαια, η Cleo απολαμβάνει την ζεστασιά του αυθόρμητου ανθρώπινου συναισθήματος. Αλλά και το ψύχος του τέλους, αφού ο φιλόδοξος εραστής επιστρέφει σε λίγες ώρες στη μάχη. Μαζί του παίρνει την απόφαση να μάθει όσο γίνεται γρηγορότερα την αλήθεια. Η ζωή βρίσκει πιάσιμο να της δείξει το αληθινό, σκληρό, αντί-κινηματογραφικό της πρόσωπο. Και η Cleo το κοιτάζει κατάματα.