The Story Of Adele H

Μία νεαρή γυναίκα, πορσελάνινης ομορφιάς και αριστοκρατικής εμφάνισης, διασχίζει τον ωκεανό από το Παρίσι μέχρι την καναδική επαρχία της Νέας Σκωτίας. Με ψεύτικη ταυτότητα και ευφάνταστες προφάσεις, βρίσκει κατάλυμα στο σπίτι ενός ζευγαριού και αναζητά έναν άνδρα, έναν γοητευτικό αξιωματικό. Έναν οικογενειακό φίλο στην αρχή, τον άνδρα της αδερφής της στη συνέχεια, τον αρραβωνιαστικό της αργότερα. Κρυμμένη πίσω από νοτισμένα παράθυρα και βιτρίνες καταστημάτων, πίσω από τις γωνίες και στα πλακόστρωτα στενά, τον παρακολουθεί και τολμά να τον συναντήσει. Η ταυτότητά της δεν αργεί να αποκαλυφθεί: η κόρη του διασημότερου άνδρα στον κόσμο, του εξόριστου Βίκτωρος Ουγκώ, πολιορκεί απεγνωσμένα έναν τυχοδιώκτη που κάποτε την ξεμυάλισε. Ο αξιωματικός όμως απορρίπτει κάθε πλησίασμά της. Αρνείται ότι υπήρξε ποτέ αρραβώνας, δεν δέχεται τα χρήματα που του προσφέρει για δόλωμα, δεν πείθεται από τους ισχυρισμούς της για δήθεν εγκυμοσύνη. Η Αντέλ -η ηρωίδα έχει πια εγκαταλείψει τα προσωπεία της- θα κάνει τα πάντα για να τον κερδίσει. Θα εκτεθεί, θα ζητήσει τη βοήθεια μάγων και απατεώνων και όταν αυτός πάρει μετάθεση, θα ξοδέψει και την τελευταία για να τον ακολουθήσει στα νησιά Μπαρμπάντος. Στην πυρωμένη γη θα παραδοθεί στην τρέλα.

Την αληθινή ιστορία της Αντέλ Ουγκώ αφηγείται ο Φρανσουά Τρυφώ, ακολουθώντας τα αμέτρητα κωδικοκοποιημένα απομνημονεύματά της και τα παθιασμένα γράμματά της, που ερμηνεύτηκαν έναν αιώνα μετά την καταγραφή τους. Το τρομερό παιδί του γαλλικού σινεμά, αυτός ο ρομαντικός οραματιστής της έβδομης τέχνης, προσπαθεί να κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς του με την κατάδυση στη γυναικεία ψυχή- κάτι που συνέχισε να τον βασανίζει μέχρι και τον «Ανδρα που αγαπούσε τις γυναίκες». Πιάνεται, έτσι, από την αρχετυπική φυσιογνωμία της Αντέλ, αναδεικνύει το σπάνια φωτογενές προφίλ της νεαρότατης Ιζαμπέλ Ατζανί και γυρίζει μία ταινία εποχής. Οποία τόλμη, για ένα από τους πρωτεργάτες του προοδευτικού, ανεξάρτητου Νέου Κύματος.

Φυσικά, ο Τρυφώ δεν περιχαρακώνεται από τις προσταγές του κινηματογραφικού αυτού είδους. Στην «Ιστορία της Αντέλ» δεν θα αντικρίσει κανείς μεγαλειώδη στούντιο, μυριάδες κομπάρσων και την συνήθη, επιδεικτική περιφορά στοιχείων και σημείων της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου. Σε πρώτο πλάνο δεν βρίσκεται ο κόσμος της ηρωίδας, αλλά αυτή η ίδια. Έτσι το περιβάλλον της περιγράφεται με ολιγάρκεια και συνέπεια στο μέτρο του αναγκαίου. ΓιΑ αυτό και το επικό της ιστορίας υποσκιάζεται διακριτικά από το τραγικό της ανθρώπινης προσέγγισης. Και ο Τρυφώ δεν προδίδει το αρχικό του όραμα: το ανθρωποκεντρικό σινεμά. Οι επιρροές του σκηνοθέτη, βέβαια, παραμένουν και εδώ ευδιάκριτες, ακόμα και αν το είδος διαθέτει την ικανή πυγμή, για να εκτοπίσει κάθε προσωπική γραφή. Η «Αντέλ» γυρίζεται το 1975. Δεν προκαλεί, λοιπόν, μεγάλη εντύπωση, το γεγονός ότι η ταινία αυτή του Τρυφώ έχει θεωρηθεί από τις πλέον χιτσκοκικές: οι κρυμμένες ταυτότητες, οι ψυχολογικές παλινδρομήσεις, η αγωνία και η σταδιακή αποκάλυψη ζωτικών στοιχείων, όλα φωτίζουν την υπέροχη καλλιτεχνική γειτνίαση του Τρυφώ με τον βρετανό σκηνοθέτη που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης του, την δεκαετία εκείνη.

Περισσότερο από όλα όμως, η «Ιστορία της Αντέλ» είναι η λιτή και σιωπηρή παρατήρηση ενός μεγαλειώδους ερωτικού δράματος: της αυτοθυσίας μίας ανθρώπινης ψυχής. Η Αντέλ συνταράσσεται από την ανάγκη της για τον έρωτα. Τον έρωτα ενός συγκεκριμένου ανθρώπου. Ακόμα κι αν το αντικείμενο του πόθου της απέχει πολύ από την εικόνα που έχει σχηματίσει στο μυαλό της, η διεκδίκησή του γίνεται λόγος ύπαρξης και έτσι το υπερβαίνει. Όταν όλα τα μέσα αποδεικνύονται αδιέξοδα, η ίδια η ζωή της στερείται νοήματος. Εκεί αρχίζει και η βύθιση στην τρέλα. Η Αντέλ περιφέρεται ξεμαλλιασμένη και βρώμικη κάτω από τον καυτό ήλιο. Είναι πια γυμνή, στερείται τον μανδύα του κοινωνικού σεβασμού, της αξιοπρέπειας, της ανθρώπινης λογικής. Κι έτσι, αδυνατεί πια να αναγνωρίσει ακόμα και το ίδιο το πρόσωπο που έδωσε στη ζωή της ένα λόγο να αποτολμήσει την υπέρβαση. Και της τον στέρησε σχεδόν την ίδια στιγμή.