Pink Panther

«Ροζ Πάνθηρας»: αιλουροειδές με τρίχωμα ασυνήθιστης απόχρωσης/ το πολυτιμότερο διαμάντι στον κόσμο/ τίτλος μία από τις πιο ξεκαρδιστικές κωμωδίες όλων των εποχών. Όποια από τις παραπάνω ερμηνείες κι αν επιλέξει κανείς, δεν μπορεί παρά να καταλήξει στην ταινία που σκηνοθέτησε ο Μπλέηκ Έντουαρτς το 1964, ανοίγοντας το δρόμο σε μία σειρά υπερ-επιτυχημένων sequels με κεντρικό ήρωα τον περιβόητο επιθεωρητή Κλουζώ.

O απρόσεκτος επιθεωρητής, η famme-fatale σύζυγός του, ένας μεσήλικας playboy, ο ραδιούργος ανιψιός του και μία Ινδή πριγκίπισσα, είναι τα πρόσωπα της καλογραμμένης αυτής, σπαρταριστής φαρσοκωμωδίας. Ένας πολύτιμος, ροζ λίθος ανυπολόγιστης αξίας, θα τους κάνει να τρέχουν πίσω του. Στο αστραφτερό ιταλικό θέρετρο θα ριχτούν σε ένα παιχνίδι ψέματος, έρωτα και ίντριγκας, με σκοπό τον πολυπόθητο θησαυρό. Ποιος από αυτούς θα μπλεχτεί στα δίχτυα που έχουν απλωθεί γύρω από τον Ροζ Πάνθηρα και ποιος θα το σκάσει τρέχοντας με το διαμάντι στην τσέπη;

Ο «Ροζ Πάνθηρας» προκάλεσε από την πρώτη στιγμή τον ενθουσιασμό του κοινού, πρωτίστως χάρη στον ιδιότυπα χιουμοριστικό κώδικά του. Τα κύματα λατρείας, όμως, οφείλονταν μάλλον στον Πήτερ Σέλλερς, που ως Κλουζώ δημιουργεί την πιο πετυχημένη περσόνα του και ταυτίζεται πλήρως μαζί της. Η μήπως τα πράγματα δεν έχουν ακριβώς έτσι;

Με όλο το θάρρος της γνώμης και έχοντας επίγνωση της υπαρκτής, ευρέως διαδεδομένης υστερίας/ λατρείας γύρω από τον Σέλλερς, η στήλη αυτή αγανακτεί και επιμένει πως τα πράγματα δεν έχουν καθόλου έτσι! Αντιθέτως, ο «Ροζ Πάνθηρας» θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί ένα πελώριο κινηματογραφικό παράδοξο. Δεν χρειάζονται επεξηγήσεις. Ένας πραγματικά αξιόλογος σκηνοθέτης με αναμφίβολα σημαντική προσφορά στο σινεμά (Breakfast at Tiffany's, Πάρτι, Victor/Victoria) κερδίζει την μεγαλύτερη ποσότητα δόξας για την πιο «λίγη» ταινία του. «Λίγη» με κριτήρια αντικειμενικά, αν αφήσουμε την υποκειμενική κρίση απέξω.

Πατώντας πάνω στο εμφανώς αναιμικό σενάριο, καταλήγει σε ένα κράμα φαρσοκωμωδίας-δράματος-μελό ρομάντζου-ταινίας δράσης, χωρίς ωστόσο να εξασφαλίζει ατόφια και επαρκή τη δυναμική κάποιου από τα παραπάνω είδη, που καταλήγουν αδιάλυτα κομμάτια ενός άγευστου μίγματος. Καλοί και λιγότερο καλοί ηθοποιοί βάζουν τα δυνατά τους, σε ένα έργο αψυχολόγητο από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή. Η Κλαούντια Καρντινάλε (στο ρόλο της Ινδής μεν, με σικελιάνικη προφορά δε, πριγκηπέσας-τι γελοίο!) κατατάσσεται αυτομάτως στους λιγότερο καλούς συντελεστές, καθώς το μόνο για το οποίο πείθει είναι πως μάθαινε τις ατάκες της στη διάρκεια των coffee breaks. Έτσι, αν εξαιρέσει κανείς τις αξιοπρεπέστατες, αλλά όσο να Αναι δευτερεύουσες ερμηνείες των Νίβεν και Βάγκνερ, όλο το «αριστούργημα» στηρίζεται (σεναριακά και ερμηνευτικά) στις πλάτες του Σέλλερς.

Ο οποίος Σέλλερς από την άλλη, δεν φτάνει επουδενί στο ζενίθ των δυνατοτήτων του και σίγουρα δεν βρίσκει στον Κλουζώ -του πρώτου τουλάχιστον «Πάνθηρα»- τον καλύτερο ρόλο της καριέρας του, όπως λέγεται και ξαναλέγεται! Καλά και απολαυστικά τα gags του, αλλά όχι όσο εμπνευσμένα είναι εκείνα στο «Ποντίκι που βρυχάται». Σύμφωνοι, υποδειγματικές οι σύντομες δραματικές του στιγμές, αλλά αν θες να χειροκροτήσεις τη μαεστρία του στο δράμα, απόλαυσέ τον στην «Λολίτα». Για κάτι πραγματικά ξεκαρδιστικό, από την άλλη, υπάρχει πάντα το «Πάρτι».

Γιατί, επομένως, μία ταινία να θεωρείται τόσο σπουδαία, τη στιγμή που δεν αντέχει να παραμείνει ούτε λεπτό στο μικροσκόπιο; Η απάντηση ίσως κρύβεται σε όλα εκείνα τα μυστηριώδη, πάντα αδιευκρίνιστα στοιχεία που βάζουν από την πρώτη στιγμή κιόλας μία ταινία στις καρδιές των θεατών. Και την κάνουν κλασσική.