Γράφει: Μαριάννα Ράντου | 29.09.2014

Ο Eric Love (Jack O'Connell) είναι ένας εξαιρετικά επιθετικός, εξαιρετικά απρόβλεπτος, εξαιρετικά απείθαρχος νέος. Οργισμένος, αεικίνητος, πολυμήχανος, μπορεί να γίνει υπερβολικά επικίνδυνος μέσα σε δευτερόλεπτα. Η ζωή έχει υπάρξει σκληρή απέναντί του κι έτσι και αυτός έχει μάθει να είναι σκληρός απέναντι σε όλα. Μεγαλωμένος σε διαλυμένη οικογένεια κι έχοντας περάσει όλη του τη ζωή σε φυλακές ανηλίκων, έχει μάθει να μην υπακούει σε τίποτα και κανέναν, και να ξεσπάει απέναντι σε ό,τι τον προκαλεί. Όταν όμως θα διασχίσει, πρόωρα, το κατώφλι των ενήλικων φυλακών (σύμφωνα με την αγγλική αργκό των φυλακών, ο Eric είναι 'starred up', έχει δηλαδή το ιδιότυπο προνόμιο να είναι τόσο επικίνδυνος που το σωφρονιστήριο ανηλίκων να μην του είναι αρκετό), θα βρεθεί (μάλλον επίτηδες) στην ίδια φυλακή με τον μόνο άνθρωπο που μπορεί να του επιβληθεί: με τον, επίσης έγκλειστο, πατέρα του.

Δράμα φυλακών αλλά και οικογενειακό δράμα σε ίσες δόσεις, το «Starred Up» είναι σκληρό, ρεαλιστικό και πνιγηρό, χωρίς όμως ποτέ να γίνεται ασφυκτικό ή υπερβολικά μελοδραματικό. Το μυστικό της επιτυχημένης κινηματογραφικής συνταγής βρίσκεται στον σεναριογράφο Jonathan Asser, ο οποίος, έχοντας βασιστεί στις προσωπικές του εμπειρίες ως εθελοντής ψυχοθεραπευτής σε φυλακές του Λονδίνου, δεν φοβάται να κοιτάξει και να αποτυπώσει το σωφρονιστικό σύστημα της χώρας του με ειλικρίνεια και σκληρότητα, χωρίς εξωραϊσμούς αλλά και χωρίς περιττή διεκτραγώδηση.

Το φιλμ του David Mackenzie (γνωστός από τα «Young Adam», «Hallam Foe») μπορεί να εξετάζει συγκεκριμένους 'τύπους' ανθρώπων που συναντάμε συχνά σε τέτοιου τύπου δράματα φυλακών (κρατούμενοι που "δεν επιδέχονται σωφρονισμού", πεισματάρηδες κοινωνικοί λειτουργοί που προσπαθούν να βρουν ελπίδα παρά τις αντίξοες συνθήκες, έγκλειστοι μαφιόζοι που κάνουν κουμάντο σε ολόκληρη την πτέρυγα, σαδιστικοί σωφρονιστικοί υπάλληλοι που έχουν βεντέτες με τους κρατούμενους), εντούτοις το περιβάλλον, οι χαρακτήρες, τα συμβάντα, οι διάλογοι, όλα έχουν αποτυπωθεί με τρόπο σπάνια αληθινό. Το κεντρικό δίπολο πατέρα-γιου στηρίζεται από δύο εξαιρετικές ερμηνείες, οι οποίες αποτυπώνουν μοναδικά την αμοιβαία αμηχανία που προκαλεί ο ένας στον άλλον σε αυτόν τον περίκλειστο χώρο στον οποίο προσπαθούν και οι δύο να επιβληθούν, αλλά και την βαθιά, σχεδόν ασυναίσθητη ανάγκη που έχουν να πλησιάσουν και να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον, ακόμα και όταν το εκφράζουν με τον πιο λάθος τρόπο.

Η ευθύνη της οικογένειας αλλά και της κοινωνίας απέναντι σε περιπτώσεις που μοιάζουν ξεγραμμένες και η ελπίδα ότι το σωφρονιστικό σύστημα μπορεί να διορθώσει τα αδιόρθωτα και όχι μόνο να ανακυκλώνει τη βιαιότητα και τον αποκλεισμό, σε μια ταινία που μας θυμίζει τις καλές στιγμές του βρετανικού σινεμά.