Γράφει: Ιωάννα Αγγελίδου | 30.09.2013

Η άλλοτε πολλά υποσχόμενη ηθοποιός του Hollywood Robin Wright (την οποία υποδύεται η ίδια) βλέπει την καριέρα της να παίρνει την κατιούσα, όταν δέχεται μια αναπάντεχη προσφορά. Μεγάλο κινηματογραφικό στούντιο της προτείνει να πουλήσει την εικόνα της έναντι αδράς αμοιβής για τη δημιουργία ενός τρισδιάστατου ψηφιακού αντιγράφου με τον όρο να μην ξαναπαίξει πουθενά για 20 χρόνια.

Η νέα ταινία του Ισραηλινού Ari Folman, δημιουργού του εξαιρετικού «Waltz With Bashir», είναι εμπνευσμένη από το βιβλίο επιστημονικής φαντασίας του Stanislaw Lem, "Futurogical Congress", μια πολιτική αλληγορία πάνω στα κομμουνιστικά καθεστώτα της δεκαετίας του '60. Βέβαια, στην ταινία οι ρόλοι αντιστρέφονται και ο ψυχροπολεμικός προβληματισμός πάνω στις μεθόδους ελέγχου των εν λόγω καθεστώτων, αντικαθίσταται από ένα επίκαιρο σχόλιο πάνω στον ολοκληρωτισμό της βιομηχανίας του θεάματος, αλλά και εν γένει της κυρίαρχης δυτικής ιδεολογίας, καθώς και την επίδραση της τεχνολογικής εξέλιξης στην κινηματογραφική δημιουργία.

Πέρα όμως από τον πολιτικό προβληματισμό, το «The Congress» συνδυάζει -ή προσπαθεί να συνδυάσει- μια πληθώρα ιδεών, όπως το πέρασμα του χρόνου και τη συνακόλουθη φθορά, τη διαχρονική επιθυμία του ανθρώπου για αιώνια νεότητα, τη φήμη και τη λήθη, το βάρος των ανθρώπινων επιλογών και την αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρώπινης φαντασίας και πραγματικότητας. Έτσι, οι σκηνές με πραγματικούς ηθοποιούς εναλλάσσονται με σκηνές σουρεαλιστικού animation και αντίστροφα, με επίκεντρο την εξαιρετική Robin Wright, η οποία πλάθει ένα χαρακτήρα τόσο γοητευτικό, όσο και εύθραυστο.

Είναι προφανές ότι πρόκειται για ένα εγχείρημα υπερβολικά φιλόδοξο, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα αποτύγχανε στα χέρια κάποιου άλλου δημιουργού. Ωστόσο, ο Folman καταφέρνει μέσα από αυτό το χείμαρρο ιδεών και χρωμάτων να παρασύρει το θεατή σε ένα μοναδικό κινηματογραφικό σύμπαν, όπου μικρή σημασία έχει η αρτιότητα των επιμέρους συστατικών. Αυτή ακριβώς η πολυπλοκότητα της ταινίας είναι που καθιστά σχεδόν αδύνατη την κατάταξή της σε ένα μόνο είδος: φουτουριστικό δράμα με πολιτικές προεκτάσεις, ψυχεδελικό animation ή σπουδή πάνω στο πέρασμα του χρόνου; Όλα αυτά μαζί συνδυασμένα σε ένα ονειρικό ταξίδι αυτογνωσίας, τόσο για τον κεντρικό χαρακτήρα, όσο και για τον ίδιο το θεατή. Κι όπως σε κάθε ταξίδι αυτογνωσίας, ο συμμετέχων αφήνεται ελεύθερος να ακολουθήσει την οπτική που επιθυμεί.