Γράφει: Γιάννης Βασιλείου | 21.09.2012

ΖΗΤΕΙΤΑΙ: Κάποιος/α για να με συνοδεύσει στο ταξίδι μου πίσω στον χρόνο. Δεν πρόκειται για φάρσα. Θα πληρωθεί, όταν επιστρέψουμε. Παρακαλείται να φέρει τα προσωπικά του όπλα. Η ασφάλεια δεν είναι εγγυημένη.

Η αγγελία αυτή οδηγεί τρίο δημοσιογράφων στην αναζήτηση εκείνου που την υπέβαλε, ώστε να του πάρουν συνέντευξη. Και δίνει το έναυσμα για μια γλυκύτατη κινηματογραφική διαδρομή, όπου η προοπτική ενός ταξιδιού στο παρελθόν, γίνεται το ταρακούνημα που χρειάζονται οι ήρωες για να προχωρήσουν μπροστά.

Εκεί που η μέση indie αμερικανική κομεντί δείχνει να περιορίζεται αυστηρά (στα όρια της επιτήδευσης) σε μια random παράθεση εκκεντρικοτήτων, προορισμένων να γίνουν αντιληπτές από εκείνους που "τις πιάνουν", οι Colin Treverow και Derek Conelly (σκηνοθέτης και σεναριογράφος του φιλμ αντίστοιχα) προσθέτουν στη συνταγή gag μαζικότερης απήχησης δίχως ενοχές και "τολμούν" να βάλουν στο στόμα των χαρακτήρων τους διαλόγους, που στόχο έχουν να αναδείξουν τα πάθη τους, αντί να συνιστούν εξυπνακίστικες επισημάνσεις για την τάδε καλλιτεχνική περίοδο του δείνα καλλιτέχνη ή γνωστοποίηση των ιδιαιτεροτήτων τους, όπως η συλλογή κουνημένων φωτογραφιών από κάδους απορριμμάτων ξένων χωρών ή η παρακολούθηση μαγειρικών τηλεοπτικών reality με τα γόνατα τσακισμένα και τα χέρια στην ανάταση (οι εκκεντρικότητες που λέγαμε).

Διαθέτοντας κι ένα απρόσμενα ανεβαστικό φινάλε σπιλμπεργκικής ευαισθησίας, με τις Αρχές να ηττώνται και τους ήρωες να προσεγγίζουν το όνειρό τους, το «Safety Not Guaranteed» είναι μια κομεντί, που κερδίζει το προσωνύμιο feel-good με το σπαθί της.