Γράφει: Γιάννης Βασιλείου | 16.09.2011

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το «Karate Robo-Zaborgar» αφηγείται την ιστορία ενός άντρα κι ενός ρομπότ που σε συνεργασία με την αστυνομία πολεμούν την Sigma, μια σατανική οργάνωση που κυκλοφορεί με ένα βγαλμένο από animation του Terry Gilliam πετούμενο και κλέβει το DNA Γιαπωνέζων πολιτικών, για να κατασκευάσει την υπέρτατη μηχανή πολέμου και να κυριεύσει τον κόσμο. Στην πραγματικότητα όμως η ιστορία αυτή είναι απλώς η αφορμή για ένα camp θέαμα προορισμένο αποκλειστικά για χαβαλέ. Στα χαρτιά δηλαδή ότι πρέπει για το μεταμεσονύκτιο πρόγραμμα του φεστιβάλ.

Ηθελημένα κακό και με λίγη παραπάνω έμφαση σε 'σκατολογικά' gag, το φιλμ είναι απολαυστικό κατά το πρώτο ημίωρο, μα όσο περνά η ώρα, το αστείο παλιώνει. Για να κρατήσεις το θεατή χρειάζεσαι μια (έστω και υποτυπώδη) δραματουργική συνοχή. Φέρτε στο νου σας τα σκετσάκια, που αρκετοί από εσάς γυρίζατε με τους φίλους σας όταν πηγαίνατε σχολείο. Είμαστε σίγουροι ότι έχουν πλάκα. Για δέκα λεπτά. Αντε, ένα τέταρτο. Φανταστείτε όμως να διαρκούσαν μιάμιση ώρα. Από ένα σημείο και έπειτα δε θα ήταν επόμενο την αρχική ευθυμία να διαδεχθεί η πλήξη; Ε, αυτό συμβαίνει και στο «Karate Robo-Zaborgar».

Δε μας αρέσει να ψειρίζουμε μια ταινία με ατάκες όπως "Ι am the daughter you created with my cyborg mother". Θα έπρεπε να την αγαπήσουμε. Πώς να το κάνουμε όμως όταν η ίδια δείχνει να μην αγαπά τον εαυτό της; Είμαστε βέβαιοι ότι κάποιος θα πεταχτεί και θα πει «τι περιμένατε να δείτε από μια ταινία που λέγεται «Karate Robo-Zaborgar»; Περιμέναμε να δούμε ακριβώς αυτό. Μια ΤΑΙΝΙΙΑ που λέγεται «Karate Robo-Zaborgar».

Και ο Stephen Chow, για παράδειγμα, σε παρεμφερή slapstick μονοπάτια κινείται αλλά οι ταινίες του δεν δίνουν την αίσθηση πως η πλοκή και τα set pieces συνιστούν προϊόν αυτοσχεδιασμού κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Πάρτε το «Kung Fu Hustle» ή το «Shaolin Soccer» βάλτε το δίπλα σ' αυτό και κάντε τις συγκρίσεις. Κατόπιν τούτου, δεν ντρεπόμαστε καθόλου που στην τρίτη πράξη καταλήξαμε στην αγκαλιά του Μορφέα.