 Ο Αμερικανός Charles Ferguson παραδίδει ένα σαρωτικά αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ που ρίχνει φως στα αίτια και τους υποκινητές της περιβόητης οικονομικής κρίσης που ξέσπασε το 2008, αφήνοντας μία τρύπα τρισεκατομμυρίων δολαρίων και ρίχνοντας στην ανεργία, τη φτώχεια και την απόγνωση εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Μιλώντας με σημαντικούς πολιτικούς παράγοντες, ακαδημαϊκούς, δημοσιογράφους και - φυσικά - εξέχοντα οικονομικά στελέχη, δίνει απαντήσεις με επίσημα στοιχεία και αναλύσεις. Ταξιδεύει στην Ισλανδία, την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Σιγκαπούρη, την Κίνα και φυσικά τις Ηνωμένες Πολιτείες για να αναδείξει τους υπαίτιους της οικονομικής καταστροφής.
Υπό μίαν έννοια, θα μπορούσε να θεωρηθεί η κωμωδία της χρονιάς. Εάν φυσικά δε μας πόναγε τόσο το θέμα της. Γιατί τα πικρά γέλια δε σταματούν μπροστά στο θέατρο του παραλόγου που αποκαλύπτει ο Ferguson. Και το σατιρικό του πράγματος καταδεικνύεται ακόμα κι από το tagline της ταινίας: "The film that cost $20,000,000,000,000 to make". Σωστό! Όση ακριβώς εκτιμάται η οικονομική ζημιά από το χρόνιο πάρτι αισχροκέρδειας των τραπεζών, της Wall Street και των golden boys.
Αν θέλετε να μάθετε επιτέλους τι διάολο συνέβη και φτάσαμε σε αυτό το σημείο, μην ψάχνετε αλλού. Σε επίπεδο ντοκιμαντέρ το «Inside Job» είναι ό,τι πιο εμπεριστατωμένο, αναλυτικό και πλήρες αναφορικά με το καυτό αυτό θέμα. Ο Michael Moore δεν το φτάνει ούτε κατά διάνοια. Μπορεί να σας πιάσει σκοτοδίνη από τον καταιγισμό στοιχείων και πινάκων, αλλά τουλάχιστον τίποτα δε θα μείνει αναπάντητο. Η μεγαλύτερη ληστεία στην Ιστορία της ανθρωπότητας, στο πιάτο σας!
Ο Ferguson απευθύνεται πρωτίστως στο αμερικανικό κοινό, εξ ου και η παρουσία του Matt Damon στο ρόλο του αφηγητή. Το «Inside Job» όμως αφορά όλους τους πολίτες αυτού του κόσμου, ειδικότερα δε αυτούς που έχουν μάθει να τρώνε αμάσητα τα μιντιακά ψεύδη και να πιστεύουν με ευκολία ότι εκείνοι φταίνε για την οικονομική κρίση.
Πέραν όμως από το κυρίως θέμα της οικονομικής κρίσης, ανακύπτει κι ακόμα ένα τεράστιο κοινωνικό ζήτημα. Επί της οθόνης παρελαύνουν εξέχοντες οικονομολόγοι, καθηγητές των κορυφαίων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων των Η.Π.Α. Οι άνθρωποι που διαμορφώνουν πολιτικές στρατηγικές και εμπνέουν τους αυριανούς επιστήμονες του κλάδου είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι ενός απάνθρωπου και άπληστου κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Εκεί όπου οι σπουδές θεωρούνται όνειρο και προοπτική ζωής, στο Columbia, το N.Y.U. και αλλού, διδάσκουν ξεπουλημένοι ακαδημαϊκοί που στηρίζουν ξεδιάντροπα τη μαφία που ευθύνεται για το οικονομικό κραχ. Την επόμενη φορά που θα ξανανοίξει η ατζέντα στη χώρα μας για ιδιωτικά πανεπιστήμια, ας θυμηθούμε το «Inside Job» μήπως και καταλάβουμε ποτέ ποιανού τέρατος την ομορφιά θαυμάζουμε. Εκτός κι εάν το μόνο που ενδιαφέρει είναι να διαλέξουμε με ποιανού την πλευρά θα ταχθούμε: του θήτη ή του θύματος.
Αντί επιλόγου, ας μου επιτραπεί ένα ακόμη σχόλιο. Η οργή που γεννά το «Inside Job», είναι αυτονόητη. Φάνηκε ξεκάθαρα άλλωστε και στην προβολή του κατάμεστου Αττικόν, το έβλεπες ζωγραφισμένο στις εκφράσεις όλων. Αν όμως μας αρκεί που μάθαμε το δυνάστη μας και πώς ακριβώς είναι στημένο το παιχνίδι, είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Γιατί τότε, για γέλια και για κλάματα δεν είναι μονάχα η πραγματικότητα που προβάλλεται στο πανί, αλλά και εμείς οι ίδιοι. Κυρίως εμείς.
Νεκτάριος Σάκκας - 26.09.2010 |
