Μάρτιος 1992, στα προάστια του Παρισιού. Κατά τη διάρκεια ενός teenage party, μια ομάδα παιδιών ανακαλύπτουν ένα πτώμα κρυμμένο στους θάμνους ενός άλσους. Δύο εβδομάδες νωρίτερα ο δεκαεξάχρονος Simon δεν εμφανίζεται στο σχολείο. Κηλίδες αίματος βρίσκονται στο εργαστήριο της φυσικής. Τι συνέβη; Το έσκασε, τον απήγαγαν, αυτοκτόνησε ή δολοφονήθηκε; Μερικές μέρες μετά, η Laetitia, μια συμμαθήτριά του αγνοείται. Και για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, άλλος ένας μαθητής του σχολείου, ο Jean Baptiste, εξαφανίζεται. Οι φήμες διαδίδονται και η παράνοια ξεκινά...

Ο Γάλλος Fabrice Gobert, γνωστός στο γαλλικό κοινό ως σκηνοθέτης τηλεοπτικών σειρών και προγραμμάτων, δημιουργεί την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία η οποία προβλήθηκε για πρώτη φορά στο τελευταίο Φεστιβάλ Καννών, στο τμήμα 'Ένα Κάποιο Βλέμμα'. Πρόκειται για ένα κράμα thriller με γερές δόσεις teen movie, που σίγουρα πολλοί θα ζήλευαν στο Hollywood.

Αυτό που μένει περισσότερο είναι η αφηγηματική δομή η οποία βασίζεται στην παρουσίαση της ιστορίας μέσα από τέσσερεις αποσπασματικές προσεγγίσεις. Παρακολουθούμε την ίδια χρονική περίοδο όπως την έζησαν τέσσερα διαφορετικά πρόσωπα, με αποτέλεσμα η αλήθεια περί του τι συνέβη να ξετυλίγεται σταδιακά, οδηγώντας την αγωνία στα ύψη. Σίγουρα η τεχνική αυτή δεν αποτελεί πλέον κάποιου είδους πρωτοπορία, ωστόσο η χρήση της στο συγκεκριμένο έργο είναι άκρως επιτυχημένη. Είναι ακριβώς αυτή η αποσπασματική αφήγηση που γοητεύει σε ένα κατά τ' άλλα αδύναμο σενάριο. Και λέγοντας 'αδύναμο' αναφερόμαστε στο απογοητευτικό φινάλε, καθώς είναι πραγματικά κρίμα να έχεις πετύχει να κρατήσεις το ενδιαφέρον του θεατή καθ' όλη τη διάρκεια και τελικά τη στιγμή της αποκάλυψης - κορύφωσης να του δημιουργείς απλώς αμηχανία. Επισήμανση ότι η μουσική επένδυση περιελάμβανε τους αγαπητούς Sonic Youth των οποίων οι θορυβώδεις μελωδίες έδεναν αρμονικά με το μυστηριακό κλίμα που επικρατούσε, δίνοντας έτσι συν ένα βαθμό στην ταινία.
 

Μαριτίνα Παπαμήτρου - 26.09.2010

Μοιράσου Αυτό Το Άρθρο