Πεπεισμένη για την ύπαρξη εξωγήινης ζωής στο ηλιακό μας σύστημα η NASA στέλνει διαστημόπλοιο για να μαζέψει δείγματα. Κατά την επιστροφή του το διαστημόπλοιο πέφτει στην Κεντρική Αμερική και σύντομα νέες μορφές ζωής αρχίζουν να αναπτύσσονται στην περιοχή, με αποτέλεσμα το μισό Μεξικό να τεθεί σε καραντίνα. 6 χρόνια μετά ένας φωτογράφος αναλαμβάνει να συνοδεύσει την κόρη ενός εκδότη εφημερίδας από το Μεξικό στις ΗΠΑ. Η μοίρα τα φέρνει έτσι, ώστε, για να φέρει την αποστολή του εις πέρας, να αναγκαστεί να διασχίσει την απαγορευμένη ζώνη.

Μετά το τέλος της προβολής του «Monsters» είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι ο Gareth Edwards το γύρισε με μόλις 15.000 δολάρια στη διάθεσή του. Με συνεργείο δυο ατόμων, δυο ηθοποιούς, δύο υπολογιστές και μπόλικο μεράκι ο Edwards εκμεταλλεύεται στο έπακρο το φυσικό ντεκόρ και στήνει ένα φιλμ, που φαινομενικά δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από μια παραγωγή αρκετών εκατομμυρίων. Αυτό θα πει value for money!

Το «Monsters» έχει την καλοδεχούμενη αφέλεια και την ευαισθησία μιας ταινίας του Spielberg, αλλά όχι απαραίτητα και τις αφηγηματικές αρετές της. Ο Edwards δεν κατορθώνει πάντα να βρει τις σωστές ισορροπίες ανάμεσα στο ρομαντικό σκέλος της ιστορίας με εκείνο του σασπένς, με τις περισσότερες σκηνές αγωνίας και τρόμου να φαντάζουν εμβόλιμες, να διαταράσσουν την ενότητα της ατμόσφαιρας του φιλμ. Προσπαθώντας δε να συγκεράσει την πολιτική αλληγορία περί μετανάστευσης με οικολογικές ανησυχίες και ένα τελικό - ή μήπως αρχικό;- σχόλιο για την μηδενική ανοχή της ανθρωπότητας πάνω στο καινούργιο και το διαφορετικό, καθιστά ελαφρώς δυσδιάκριτο τον προσανατολισμό του οράματός του και παράλληλα φορτώνει την δημιουργία του με περισσότερες θεματικές, από όσες προλαβαίνει να αναπτύξει.

Κερδίζει ωστόσο τις θετικές εντυπώσεις και μαζί και την παρτίδα με τον τρόπο που προσεγγίζει την ερωτική ιστορία. Εκεί που η πλειονότητα της αμερικανικής κινηματογραφίας ακολουθεί σε ανάλογες περιπτώσεις μια ακραιφνώς επεξηγηματική οδό, ο Edwards αφήνει τα βλέμματα, τους συνηθισμένους και φαινομενικά ασήμαντους διαλόγους και τις μικρές πλην γεμάτες υπονοούμενα χειρονομίες να κάνουν την δουλειά, στήνοντας μια τρυφερή, αφαιρετική ιστορία αγάπης που δύσκολα θα αφήσει ασυγκίνητο τον θεατή.

Μπορεί το τελικό αποτέλεσμα να μην ανταποκρίνεται πλήρως στις φιλοδοξίες του Edwards, ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη τα πενιχρά μέσα παραγωγής, μπορούμε να πούμε ότι ο πρωτοεμφανιζόμενος αμερικανός σκηνοθέτης τα κατάφερε μια χαρά. Ευπρόσδεκτα τα χρήματα, δε λέμε, αλλά άμα έχεις μεράκι και θράσος, μπορείς να κάνεις θαύματα με πενταροδεκάρες! Να τα βλέπουν αυτά μερικοί Έλληνες κινηματογραφιστές, που παραπονιούνται διαρκώς για την έλλειψη πόρων και ενίοτε χρησιμοποιούν την τελευταία, ως δικαιολογία για την προχειρότητα της δουλειάς τους...
 

Γιάννης Βασιλείου - 26.09.2010

Μοιράσου Αυτό Το Άρθρο