Στο λαβύρινθο του World Wide Web, οι άνθρωποι χάνουν τον δρόμο της συνείδησης και εισέρχονται σε ένα αδιέξοδο αλληλοεξάρτησης με της πληροφορίες που μοιράζονται. Πέντε προβληματικοί έφηβοι κάθονται στις καρέκλες τους, ανοίγουν την οθόνη και μεταφέρονται σε ένα μικρό δωμάτιο, οπού οι συζητήσεις είναι κλειστές και προσωπικές, σε τέτοιο βαθμό, που παγιδεύονται μέσα τους. Αυτές οι αθώες αρχικά συζητήσεις καταλήγουν στον νόμο της φύσης: "Ο ισχυρότερος θα επικρατήσει"...

Οι ψυχολογικές ζυμώσεις που δέχεται η γενιά με πρόσβαση σε αμέτρητες πληροφορίες μπορούν να μην είναι τόσο ευεργετικές όσο αρχικά είχε υπολογιστεί. Παλαιότερα, οι άνθρωποι που πέρναγαν δύσκολα δεν είχαν αυτές τις δεκάδες διαφορετικές ερμηνείες ένα click μακριά τους. Το πολύ πολύ να έβγαιναν μια βόλτα, να έβρισκαν ένα φίλο και πίνοντας ένα ποτηράκι, να συζητούσαν το πρόβλημα τους. Η συζήτηση τους μάλλον θα τελείωνε κάπως έτσι: "Τι να κάνεις; Συμβαίνουν αυτά". Σήμερα όμως το click σου προσφέρει απρόσωπες πληροφορίες που μπορεί να μπερδέψουν ακόμα περισσότερο μια κατάσταση. Φυσικά, εξαρτάται και από τον άνθρωπο. Και πάντα μιλάμε για την υπερβολή...

Στο «Chatroom» του Hideo Nakata πρωταγωνιστεί ένα γκρουπ νεαρών που ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία. Προσπαθούν να βρούν λύση και παρηγοριά στο διαδίκτυο. Ο σκηνοθέτης διαλέγει με έξυπνο τρόπο να παραστήσει αυτήν την online κουβέντα μεταφέροντας τα σώματα τους αρχικά σε ένα κτίριο με πολλά δωμάτια και αργότερα σε ένα από αυτά. Έτσι καταφέρνει όχι μόνο να δώσει ουσία στην μεταφορά του μυαλού και του πνεύματος αλλά και στην εξαφάνιση της απόστασης. Ως εδώ όλα καλά...

Ξετυλίγοντας τις ιστορίες των εφήβων και την ροή των διαλόγων μεταξύ τους, όλη η αρχική ευρυματικότητα χάνεται. Οι περισσότερες ιστορίες είναι τραβηγμένες από τα μαλλιά. Οι έφηβοι παρουσιάζονται σαν άμυαλα πιόνια που έτσι και τους έγραφες στο chat 'Ρε, αντε πνίξου', θα σου απαντούσαν 'Έχεις δίκιο, πάω'... Ο William (Aaron Johnson) που υποκινεί τους διαλόγους δεν χρειάστηκε καν τρανταχτά επιχειρήματα για να τους πείσει να τον εμπιστεύονται σε ότι τους λέει. Θέλει λοιπόν να βρεί τον πιό ευάλωτο και πιό αδύναμο και να τον σπρώξει στην αυτοκτονία. Γιατί; Γιατί ο αδερφός του είναι επιτυχημένος και αυτός όχι. Σιγά ρε μεγάλε, χαλάρωσε λίγο. Και ο Jim, ο στόχος του William, περιγράφει σε μια σκηνή πως τον άφησε ο πατέρας του στον ζωολογικό κήπο και από τότε δεν τον ξαναείδε. Συγγνώμη αλλά έτσι όπως τα λέει περιμένεις να πει κάτι πολύ χειρότερο. Αυτή η εύκολη αυτοθυματοποίηση και η παρουσίαση του ανθρώπου σαν έρμαιο κάθε ψυχασθενούς έχει γίνει πλέον ολίγον κωμική. Κι αυτό το επιλέγουμε ένα θέμα και τα βάζουμε όλα μέσα επίσης. Δεν πείθει ρε παιδί μου, πως το λένε...

Οι ερμηνείες είναι από μέτριες έως κακές, ειδικά αυτού του Aaron Johnson, και δεν μας έπεισαν ούτε αυτές. Η ταινία όσο πλησιάζει στην κορύφωσή της γίνεται εντελώς ασυνάρτητη και η μεταβίβαση της σε κυνηγητό γίνεται μάλλον αχρείαστα. Για το μόνο που έχουμε να πούμε καλά λόγια είναι η σκηνοθεσία που κι αυτή όμως κάποια στιγμή εξασθενεί...
 

Πέτρος Καλογεράς - 24.09.2010

Μοιράσου Αυτό Το Άρθρο