 Η νέα ταινία του Michael Winterbottom είναι το πορτρέτο ενός χαρακτήρα, του Lou Ford. Ο Lou Ford είναι βοηθός σερίφη σε μια μικρή πόλη του αμερικανικού Νότου. Πίσω από το προσωπείο του καλού παιδιού, που δε θα μπορούσε να κάνει κακό σε κανένα, κρύβει μια σκοτεινή πλευρά, μια ψυχολογικά διαταραγμένη προσωπικότητα με δολοφονικές τάσεις. Όταν αναλαμβάνει να διώξει από την πόλη την Joyce, μια ελκυστική πόρνη, την ερωτεύεται και αναπτύσσει μαζί της μια έντονη, σαδομαζοχιστική σχέση. Την αγαπά, αλλά την ίδια στιγμή θέλει να της κάνει κακό. Όταν θα χάσει τον έλεγχο και θα χτυπήσει τη Joyce μέχρι θανάτου, θα κινήσει τις υποψίες δύο αστυνομικών. Καθώς παλεύει να καλύψει τα ίχνη του, τα πτώματα πολλαπλασιάζονται και η σκοτεινή πλευρά του έρχεται ολοένα και πιο κοντά στην επιφάνεια.
Η ιστορία είναι ειπωμένη από την πλευρά του Lou Ford. Ως εκ τούτου οι κατηγορίες περί μισογυνισμού, που έλαβε ο Winterbottom από μερίδα του Τύπου, δεν ευσταθούν, καθώς αυτό που παρακολουθούμε είναι η οπτική του ήρωα πάνω στο γεγονότα, όχι του σκηνοθέτη. Η όλη υπόθεση μας έφερε στο νου την περίπτωση του «Cruising». Κι εκεί τα γεγονότα διαθλώνται υπό το πρίσμα του κεντρικού χαρακτήρα, αλλά αυτό δεν εμπόδισε μεγάλη μερίδα κοινού και κριτικών από το να κολλήσει στον Friedkin και στην ταινία του τη ρετσινιά του ομοφοβικού. Το «Cruising» βέβαια παραμένει μία από τις χειρότερες στιγμές στην καριέρα του Friedkin, αλλά ομοφοβικό δεν το λες σε καμία περίπτωση. Tί σχέση έχουν όλα αυτά με το «The Killer Inside Me», θα μας πείτε. Καμία απολύτως, αλλά όσο είναι ομοφοβικό το «Cruising», άλλο τόσο είναι μισογυνικό το «The Killer Inside Me»!
Ένα voice-over που έρχεται, εξαφανίζεται για μεγάλα διαστήματα και επανέρχεται, δυο-τρια (μάλλον ατυχή) flashbacks, μουσική υπόκρουση παράταιρη σε σχέση με τα τεκταινόμενα επί της οθόνης, είναι μερικά από τα τεχνάσματα που μεταχειρίζεται ο Winterbottom, προκειμένου να αποδώσει όσο πιο ολοκληρωμένα γίνεται την ψυχοσύνθεση του ήρωα του. Ωστόσο οι διαρκείς εναλλαγές στο ύφος οδηγούν σε ένα εξαιρετικά ανομοιογενές αποτέλεσμα, ενώ η ρεαλιστική (στα όρια του ντοκιμαντέρ) αισθητική, αφενός δεν συνάδει με τη noir αύρα της ιστορίας, αφετέρου δεν συλλαμβάνει την ατμόσφαιρα του αμερικανικού Νότου.
Στον κεντρικό ρόλο ο Casey Affleck δίνει μια χαμηλών τόνων και άκρως αποτελεσματική ερμηνεία, αποφεύγοντας τους συνήθεις μανιερισμούς στους οποίους καταφεύγει η μεγαλύτερη μερίδα ηθοποιών, όταν υποδύεται ανάλογους χαρακτήρες. Οι σιωπές του και το βλέμμα του μας βοηθούν να μάθουμε πράγματα για τον Lou Ford, που απουσιάζουν από το σενάριο, το οποίο σε γενικές γραμμές μας αφήνει έξω από τον εσωτερικό κόσμο του ήρωα.
Η δημιουργική συνέπεια δεν ήταν ποτέ ανάμεσα στις αρετές του Winterbottom, ο οποίος είναι ικανός να κάνει ένα «Jude» κι ένα «24 Hour Party People» με την ίδια ευκολία που μπορεί να κάνει ένα «9 Songs» κι ένα «Genova». To «The Killer Inside Me» δυστυχώς συγγενεύει περισσότερο με τα δεύτερα...
Γιάννης Βασιλείου - 22.09.2010 |
