 Πέρυσι, οι διοργανωτές των 'Νυχτών Πρεμιέρας' ζήτησαν από έναν καλεσμένο τους, που έχει χτίσει όνομα στο χώρο των video-clip, τον Vincent Moon, να γυρίσει ένα πρωτότυπο κινηματογραφικό πείραμα. Στόχος: να αποτυπωθεί σε ένα μονοπλάνο η αφρόκρεμα της (εγχώριας) σύγχρονης εναλλακτικής μουσικής σκηνής. Χρόνος: η περίοδος διεξαγωγής του φεστιβάλ. Τόπος: το Booze. Πρωταγωνιστές: οι Night On Earth, Monika, Νίκος Βελιώτης, Love Boat Orchestra, Maraveyas Illegal και πολλοί ακόμα αξιόλογοι μουσικοί αλλά και θαμώνες.
Την παρουσίαση του πειράματος αυτού ανέλαβε, ένα χρόνο αργότερα, ο Thomas Rabillon, συνεργάτης του Moon, σε έναν Απόλλωνα που δεν έπεφτε καρφίτσα και που φιλοξενούσε σχεδόν όλους τους συντελεστές και πρωταγωνιστές του φιλμ, εκτός από τον ίδιο το σκηνοθέτη που έστειλε βιντεοσκοπημένο το δικό του μήνυμα χαιρετισμού από τη μακρινή Ισλανδία.
Η προσμονή των περισσοτέρων μεγάλη, ευθέως ανάλογη με την απογοήτευση που ακολούθησε. Και εντάξει, εκτέθηκε ο συμπαθής Rabillon όταν στον πρόλογο επέμενε να μιλά για μονοπλάνο, ενώ ήταν ενήμερος ότι ο συνεργάτης του, που είχε και τον τελευταίο λόγο στο final cut, είχε απορρίψει την πιθανότητα να προβληθεί ως τέτοιο, επιλέγοντας να το συμμαζέψει. Και, ok, έμειναν ξεκρέμαστοι και οι συντελεστές-διοργανωτές, που έλαβαν το ολοκληρωμένο project από τον Moon μόλις δύο μέρες πριν την προβολή, μένοντας κι αυτοί με την καυτή πατάτα στο χέρι. Εκείνο όμως που αδυνατώ να καταλάβω είναι πώς, μετά το πέρας της προβολής, ο εμφανώς προβληματισμένος Rabillon έσπευδε να ζητήσει συγνώμη από τις μπάντες και τους μουσικούς που δεν προβλήθηκαν όπως ίσως θα περίμεναν, σαν να επρόκειτο για προωθητικό βίντεο που εκπόνησε κάποια διαφημιστική εταιρία.
Πολύ κουβέντα μπορεί να γίνει για το «A Temporary Area In Athens», που ακόμα και κατά τη διάρκεια της προβολής εισέπραξε μπόλικη ειρωνεία. Αλλά ας ξεκαθαρίσουμε το εξής: πρόκειται για ένα πείραμα και τα πειράματα αντιμετωπίζουν πάντοτε το ενδεχόμενο αποτυχίας. Αυτό δε θα πρέπει να αποθαρρύνει τους διοργανωτές από ενδεχόμενη επανάληψη ανάλογου εγχειρήματος. Χωρίς λάθη δεν πας μπροστά, αρκεί να έχεις το καθαρό μυαλό να τα αξιολογήσεις.
Από εκεί κι ύστερα, επιστρέφοντας στα του φιλμ, το μουσικό ντόμινο που περιμέναμε αποδείχθηκε κατακερματισμένο. Τα όποια όμορφα πλάνα, που θα ήθελαν ίσως να στήσουν αισθητικά ένα καθαρόαιμα μουσικό «Shortbus» στην καρδιά της Αθήνας, κατακρεουργούνταν από ένα voice over που επιδιδόταν σε ασταμάτητο φεστιβάλ κοινοτοπίας περί κοινωνικού προβληματισμού. Και τέλος, αν έχει νόημα να δοθεί η ελάχιστη διερευνητική βαρύτητα αναφορικά με την ταινία, αναδύεται ένα συμπέρασμα: πάσχουμε από έλλειψη δικής μας γλώσσας, δικού μας κώδικα. Κυριολεκτικά, μεταφορικά, καλλιτεχνικά. Γι αυτό ίσως ψάχνουμε πού θα στήσουμε τον υβριδικό κόσμο που ονειρευόμαστε, ένα Athendam σα να λέμε.
Νεκτάριος Σάκκας - 21.09.2010 |
