 Είναι το 1971 όταν οι Rolling Stones, λόγω της υψηλής φορολογίας που υφίστανται στην Αγγλία, παίρνουν με μισή καρδιά τη μεγάλη απόφαση να αυτοεξοριστούν συν γυναιξί και τέκνοις στα... κάτεργα της Νότιας Γαλλίας. Εκεί θα περάσουν σχεδόν ένα χρόνο, κυρίως στην έπαυλη του Richards, ζώντας σαν μία μεγάλη οικογένεια. Πολύ ποτό, ακόμα περισσότερες ουσίες, ελάχιστη όμως παραγωγικότητα, προτού αποφασίσουν να μετοικήσουν στο Los Angeles, βγάζοντας τελικά το '72 έναν από τους κορυφαίους δίσκους τους: το 'Exile on Main St'.
Σε τούτη τη ζωή υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν τα ξέρουμε. Υπάρχουν όμως κάποια, που μπορούν με ασφάλεια να θεωρούνται γνωστά. Όπως ότι αν βάλεις καλή rock n roll μουσική, προσθέσεις αρχειακό υλικό διάσημου συγκροτήματος και ύστερα βάλεις κάποιους να μιλούν ακόμη και για υδραυλικά συστήματα, το ντοκιμαντέρ και πάλι θα βλέπεται. Και εντάξει, το ντοκιμαντέρ του Steven Kijak σε καμία περίπτωση δεν είναι τόσο φευγάτο. Απλώς, ακόμα κι αν καταλήγει στο πώς προέκυψε ένα από τα κορυφαία δείγματα γραφής της μουσικής ιδιοφυίας των Rolling Stones, δε μπορείς να μην αναρωτηθείς πόσο πραγματικά αφορούν κάποιον που δεν είναι οπαδός, τα παραλειπόμενα της αυτοεξορίας τους στη βίλα Νελκότ, κοντά στο κολαστήριο που λέγεται Νίκαια. Από την άλλη, βέβαια, ο Jagger, ο Richards, ο Watts και τ' άλλα παιδιά έχουν ενδιαφέρον ακόμα κι όταν δεν κάνουν τίποτα το ιδιαίτερο.
Από το ντοκιμαντέρ του Steven Kijak, που διαγωνίζεται στα πλαίσια του 'Μουσική & Φιλμ', παρελαύνουν αρκετοί διάσημοι δεδηλωμένοι fans του συγκροτήματος. Πρώτος και καλύτερος (ποιος άλλος;) ο Martin Scorsese, καθώς και οι Benicio Del Toro, Jack White και Sheryl Crow. Όλοι τους, συμπεριλαμβανομένων και των μελών του group αλλά και όσων τους ακολούθησαν στη Γαλλία, μιλούν για τα παρασκήνια της πορείας προς το 'Exile on Main St'. Ο Kijak, που έχει γυρίσει το '06 ένα αξιομνημόνευτο μουσικό φιλμ για τον Scott Walker («Scott Walker: 30 Century Man»), διαθέτει δύο απαραίτητα συστατικά που χρειάζεται κάποιος για να στήσει ένα καλό ντοκιμαντέρ: μεράκι για το θέμα με το οποίο καταπιάνεται και ταλέντο. Το τρίτο, που είναι το υλικό, εξυπακούεται πως υπάρχει και μάλιστα άφθονο. Αλλά, πολύ φοβάμαι πως το μόνο κοινό στο οποίο απευθύνεται το «Stones In Exile» είναι στο εκείνο των Stones, άντε κι εκείνο που αγαπούν εν γένει την εποχή εκείνη και τη μουσική που έβγαλε. Αλλιώς για τους υπόλοιπους πιθανότατα θα μοιάζει με κάτι σαν της αφορολόγητης μαστούρας το ανάγνωσμα.
Νεκτάριος Σάκκας - 21.09.2010 |
